Wesołych Świąt!

źródło

Leslie Caroll "Królewskie romanse"

Leslie Carroll „Królewskie romanse. Namiętność, pożądanie, władza na dworach Europy”, Muza 2014, ISBN 978-83-7758-804-8, stron 608

Dawno już zapowiedź żadnej książki nie wzbudziła we mnie takiej huśtawki nastrojów. Przejrzałam opis – część historii była mi już znana, a ta kończąca miała traktować o księciu Williamie, następcy brytyjskiego tronu i jego poślubionej w 2011 roku żonie, nie legitymizującej się błękitną krwią Kate Middleton. Ten akurat rozdział trochę mnie na wstępie zniechęcił, ponieważ jest na wskroś współczesny, a bardziej byłam nastawiona na dawną przeszłość. Ale tu nastąpił zwrot akcji i toku mojego myślenia – doczytałam, że Leslie Carroll to autorka świetnej trylogii o Marii Antoninie, opublikowanej pod pseudonimem Juliet Grey, której dwa tomy miałam przyjemność poznać (trzeci ciągle jeszcze przede mną).

Ilona Wiśniewska "Białe"

Ilona Wiśniewska „Białe. Zimna wyspa Spitsbergen”, Czarne 2014, ISBN 978-83-7536-829-1, stron 208

Nie lubię jesieni i zimy z dwóch powodów: jest zimno i ciemno. I nie wiadomo, które gorsze. Chyba jednak zimno, bo zawsze można się jeszcze cieplej ubrać (i wyglądać jak miś pluszowy, ale to już inna bajka). A co poradzić na brak światła, gdy bez tego naturalnego wszystko wydaje się mniej optymistyczne? Gdyby to jeszcze był mróz, śnieg i świeciło słońce, to taką zimę byłabym w stanie znieść, a już tym bardziej życzyłabym sobie takiej aury na święta Bożego Narodzenia, ale cóż, skoro ona nas ostatnimi czasy nie rozpieszcza. W święta temperatura na plusie, a jak sypnie śniegiem i przywali mrozem, to najczęściej w lutym albo w marcu, kiedy tolerancja człowieka na zimno jest już raczej u kresu wytrzymałości. Że słońca wtedy też nie ma, to nawet nie wspomnę.

Violetta Sajkiewicz, Robert Ostaszewski "Sierpniowe kumaki"

Violetta Sajkiewicz, Robert Ostaszewski „Sierpniowe kumaki”, W.A.B. 2012, ISBN 978-83-7747-714-4, stron 320

Podkomisarz Adam Tyszka czuje, że potrzebuje odpoczynku od codzienności. W pracy postępuje czasem niekonwencjonalnie, najpierw robiąc, potem dopiero myśląc, co niekoniecznie podoba się jego zwierzchnikom. W domu ojciec, który broniąc się przed samotnością, manipuluje synem, twierdząc, że jest ciężko chory i niewiele mu już czasu zostało na tym łez padole. Nie zastanawiając się zbyt długo, Adam wyjeżdża nad morze; wierzy, że całkowita zmiana klimatu, ze śląskiego na bałtycki, dobrze mu zrobi. Nie wie tylko jeszcze, że to, co miało być sielskim wypoczynkiem, wpląta go w nie lada kłopoty. Zwłoki topielca, dziwna ekolożka, podejrzanie wyglądające ryby – na Helu coś dzieje się nie tak, jak powinno.

Jacek Hugo-Bader "Długi film o miłości"

Jacek Hugo-Bader „Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak”, Znak 2014, ISBN 978-83-240-2993-8, stron 334

TEKST MOŻE ZAWIERAĆ SPOILERY.

Powoli zbliża się druga rocznica zwycięskiej, a jednocześnie tragicznej wyprawy na Broad Peak. W marcu 2013 roku grupa polskich wspinaczy, w ramach programu Polski Himalaizm Zimowy, odniosła wielki sukces: jako pierwsi weszli zimą na ten szczyt. Podczas zejścia dwóch z nich, Maciej Berbeka i Tomasz Kowalski, zginęło. Przeżyli Adam Bielecki i Artur Małek, chyba tylko po to, by zostać odsądzonymi od czci i wiary, o czym jeszcze wspomnę. W grudniu 2014 roku z kolei mija rok i pięć miesięcy od wyprawy w Karakorum, która pod przewodnictwem Jacka Berbeki, brata zmarłego Macieja, miała odnaleźć i godnie pochować wspinaczy. Członkiem tej grupy był Jacek Hugo-Bader, pisarz i reportażysta, który stał się kronikarzem całej wyprawy.

Piotr Adamczyk "Dom tęsknot"

Piotr Adamczyk „Dom tęsknot”, Agora 2014, ISBN 978-83-268-1352-8, stron 512

Zakończenie wojny dla Niemców mieszkających we Wrocławiu było szokiem. Na gwałt opuszczali swoje domy, zostawiając, bywało i tak, cały swój dorobek. Choć często uciekali w panice, to i tak wielu z nich było przekonanych, że to tylko na chwilę, że sytuacja się uspokoi i po pewnym czasie będą mogli wrócić do siebie. Z takiego też założenia wychodziła matka małego Piotrusia, kobieta „poniemiecka”, jak sam o niej później mówił. W historię jego rodziny wpisane było osadnictwo; najpierw urodzona pod Berlinem babka trafiła w środowisko opolskich Ślązaków; potem ojciec, strzelec z wojennej partyzantki, przyjechał do Wrocławia, by znaleźć się w straży przemysłowej zakładu energetycznego. Matka należała do średniego personelu medycznego, ukończyła nawet kurs chirurga polowego, więc z uwagi na posiadane kompetencje została po wojnie w szpitalu. To tam, na sali operacyjnej, poznała swojego przyszłego męża. 

Karolina Wilczyńska "Jeszcze raz, Nataszo"

Karolina Wilczyńska „Jeszcze raz, Nataszo”, Czwarta Strona 2014, ISBN 978-83-7976-203-3, stron 304

Życie Nataszy właśnie rozsypało się w proch. Po osiemnastu latach małżeństwa drogi jej i jej męża Darka rozchodzą się ostatecznie. Wszystko, co ich łączyło - wspólna praca w renomowanej agencji reklamowej, której tak wiele poświęcili, wymarzony dom - odchodzi w niebyt. Natasza dokonuje bilansu swojego życia, a to, wbrew pozorom, nie zawsze było usłane różami. Sięga pamięcią do lat dzieciństwa i młodości, do czasów, kiedy poznała Darka i kiedy wydawało się, że podbiją świat, że ten tylko czeka, by zaczęli z niego czerpać pełnymi garściami. Rozrachunek nie jest łatwy, przynosi ból i żal, ale Natasza nie chce już przed nim uciekać. Wie, że jeśli ma iść dalej przez życie, to tylko wyciągając wnioski z doświadczeń, których nie skąpił jej los. Tylko zamykając przeszłość, będzie mogła powtórzyć sobie „jeszcze raz, Nataszo”, z wiarą i optymizmem, że tym razem na pewno się uda.

Marta Obuch "Szajba na peronie 5."

Marta Obuch „Szajba na peronie 5.”, Replika 2014, ISBN 978-83-7674-418-6, stron 268

Zosia Haba ma czterdziestkę na karku i odczuwa ją wyjątkowo dotkliwie. Wszystko w jej życiu nie idzie tak, jak powinno. Próbuje się ogarnąć po rozwodzie, a jednocześnie doskwiera jej samotność. Czuje się mało atrakcyjna, by nie powiedzieć wprost, że stara i gruba, więc na pewno już nikt nigdy się za nią nie obejrzy. To, że jest doktorem literatury współczesnej, jakoś niewiele dla niej znaczy, zwłaszcza gdy za asystenta ma takiego Mirka Mędrzyckiego, który sprawia, że jej złośliwość wspina się na wyżyny swoich możliwości. Równocześnie ma jednak do niego dziwną słabość; cóż z tego, skoro on także widzi Zosine niedostatki, bo komplementami jego uwag na pewno nie można nazwać. Jednym słowem: kiłka-mogiłka. Zosia oddałaby wiele, żeby znów być młodą i szczupłą dziewczyną.

"Angielski w karteczkach. Słownictwo dla początkujących"

„Angielski w karteczkach. Słownictwo dla początkujących. Cz. 1 i 2”, Compagnia Lingua, ISBN 978-83-62115-24-2, 978-83-62115-28-0

Któregoś dnia mój mąż wziął do ręki swój stary podręcznik do języka angielskiego z myślą, że może trzeba by sobie coś niecoś przypomnieć. Nie zastanawiając się długo, rzuciłam hasło, żeby mnie też przepytał. Taka forma nauki, wspólna, spodobała nam się na tyle, że trochę weszła nam w krew. Staraliśmy się, choćby to miało być dziesięć minut dziennie, ale codziennie, poświęcać trochę czasu na powtarzanie po kilka, kilkanaście słówek. Gdy więc nadarzyła się okazja spróbowania czegoś nowego, nie mogliśmy jej sobie odmówić. A tym novum był zestaw „Angielski w karteczkach”.

Alison Atlee "Miłość pisana na maszynie"

Alison Atlee „Miłość pisana na maszynie”, Imprint / PWN 2014, ISBN 978-83-7705-647-9, stron 456

Betsey Dobson chciała od życia czegoś więcej, niż tylko posady maszynistki. Bo dobra maszynistka „nie musi zbyt wiele myśleć” (str. 5) – ma być szybka, dokładna, skupiona i skoncentrowana, a do tego powinna prezentować właściwą, atrakcyjną postawę. Jak widać, myślenia ten zestaw cech nie przewiduje. A Betsey myślała, i to o parę kroków naprzód. Sama sobie napisała świadectwo pracy, referencje, które miały jej pomóc w zdobyciu nowego zajęcia. I choć jako osoba myśląca zadbała o dyskrecję, to i tak miała pecha, została przyłapana. Ale że pokora nie dominowała w jej charakterze, odeszła z przytupem, można powiedzieć – rzuciła pracę z hukiem i trzaskiem.

Przemysław Semczuk "Magiczne dwudziestolecie"

Przemysław Semczuk „Magiczne dwudziestolecie”, PWN 2014, ISBN 978-83-7705-518-2, stron 320

Odnoszę wrażenie, że robię się coraz bardziej monotematyczna. Stale obracam się w kręgu polskiej historii, ale wiecie co? Dobrze mi z tym. Tym bardziej że, jak się okazuje, nawet w tych ulubionych epokach mam jeszcze wiele do odkrycia. A jeśli dołożyć do tego fakt, iż są autorzy, którzy wychodzą naprzeciw moim oczekiwaniom, to czegóż chcieć więcej? A Przemysław Semczuk idealnie do tego grona pasuje – zresztą, jak sam przyznał, chciał swoim czytelnikom dostarczyć dobrej lektury, a myślał zwłaszcza „o tych osobach, które z ogromną pasją poznają dwudziestolecie – niezależnie od tego, czy chodzi o życie przestępcze, gospodarcze, kulinarne, sport, modę czy savoir-vivre. Teraz mogli poznać jeszcze dwudziestolecie magiczne” (str. 315). Dziennikarz odkrył więc przede mną kolejne z wielu oblicz międzywojnia i utwierdził mnie w przekonaniu, że był to czas jedyny w swoim rodzaju, pod każdym względem.

Stosik 12/2014

Dwunasty miesiąc, dwunasty stosik. Nie planowałam tego, samo tak wyszło. I myślę, że to już "ostatni w tym sezonie". Wygląda tak:

Marcin Ciszewski "Krüger. Szakal"

Marcin Ciszewski „Krüger. Szakal”, Znak Literanova 2014, ISBN 978-83-240-2608-1, stron 400

Zadanie do wykonania zaplanowane było w najdrobniejszych szczegółach. Trzech mężczyzn, dwóch młodszych i jeden starszy, zwany Mentorem – każdy wiedział dokładnie, co do niego należy. W końcu napadu na bank nie pozostawia się improwizacji, a już zwłaszcza napadu na Bank Zachodni w Warszawie. Nawet swojego wyglądu nie oddali w ręce przypadku. Gdy wysiedli z luksusowego adlera, świadkowie powiedzieliby, że mają przed sobą „szacownych, młodych ludzi interesu” – „obaj nosili czarne trzyczęściowe garnitury i długie, również czarne płaszcze. Ubiór dopełniały meloniki na głowach. W dłoniach trzymali duże skórzane teczki. Wypielęgnowane wąsy i brody starannie skrywały rysy twarzy. Jedynym niepasującym  do ich emploi elementem były długie jasne kosmyki włosów, wysuwające się spod meloników” (str. 11). Tak prezentowali się Cygan i Wilhelm Krüger, zwany Wilkiem. Mentor z kolei, udający się do dyrektora banku, w jego sekretarce wzbudził uśmiech zadowolenia: „lubiła taki typ mężczyzn. Po pięćdziesiątce, świetnie ubranych, starannie ostrzyżonych, o nienagannych manierach, uprzejmych i miłych. Gdyby nie czarna długa broda i zakręcone do góry wąsy, zdaniem niewiasty, zupełnie niepasujące ani do twarzy, ani do reszty sylwetki, przybysz stanowiłby bliski jej sercu ideał męskiej urody” (str. 14-15).

Remigiusz Mróz "Prędkość ucieczki"

Remigiusz Mróz „Prędkość ucieczki. Parabellum 1”, Instytut Wydawniczy Erica 2013, ISBN 978-83-62329-93-9, stron 416

Wojenna zawierucha potrafiła rozdzielać bliskich sobie ludzi, jeszcze zanim nabrała rozpędu. Tak stało się z braćmi Zaniewskimi. Starszy z nich, Bronisław, jest sierżantem w polskim wojsku i stacjonuje na granicy z Rumunią. Narastające przed wybuchem konfliktu zbrojnego napięcie jest tylko jednym, tym mniej znaczącym, z powodów, dla których Bronek wdał się w bójkę z wyższym od siebie stopniem chorążym Chwieduszką. Kapitan Obelt, dowódca ich kompanii, sam już nie wie, co zrobić z tymi dwoma, którzy od dawna mają ze sobą na pieńku. Jednocześnie jest świadom tego, że Zaniewski nadaje się na żołnierza jako jeden z nielicznych podległych mu wojskowych, tyle tylko że „rodzice powinni dać mu na imię bezmyślność, a na nazwisko próżność” (str. 10). Spięcie tych dwóch mężczyzn przestaje mieć jednak znaczenie wobec nalotu dwóch niemieckich bombowców. Przeżyć udaje się tylko Zaniewskiemu, Chwieduszce, szeregowemu Kiljanowi oraz dowódcy, ale ten jest ciężko ranny. Ta trójka musi teraz znaleźć dla niego pomoc.

Urszula Janicka-Krzywda, Katarzyna Ceklarz "Czary góralskie"

Urszula Janicka-Krzywda, Katarzyna Ceklarz „Czary góralskie. Magia Podtatrza i Beskidów Zachodnich”, Wydawnictwo Tatrzańskiego Parku Narodowego 2014, ISBN 978-83-61788-86-7, stron 216

Lubię czytać książki o górach, ale nie tylko te o zdobywaniu tych najwyższych; także o naszych polskich, szczególnie o Tatrach. Jako że nie omijam publikacji poświęconych dwudziestoleciu międzywojennemu, to dzięki nim zaczęłam się interesować najpierw historią, a teraz i współczesnością Zakopanego. Coraz bardziej ciekawi mnie folklor i obrzędowość góralska - skąd się wzięła, jak kształtowała się na przestrzeni wieków. Pozycja „Czary góralskie” wydawała mi się idealna dla poszerzenia mojej wiedzy w tym zakresie oraz dla rozwoju tej mojej fascynacji.

Łukasz Modelski "Piąty smak"

Łukasz Modelski „Piąty smak. Rozmowy przy jedzeniu”, Wydawnictwo Literackie 2014, ISBN 978-83-08-05425-3, stron 288

Gdyby każdego z nas zapytać, jakim przyjemnościom lubi się oddawać, padłoby pewnie mnóstwo najróżniejszych odpowiedzi. Wśród nich byłaby może dobra książka, seans w kinie, spacer, spotkania z przyjaciółmi; ktoś może wymieniłby seks, jeszcze kto inny sport. Ciekawe, czy w takiej grupie znalazłoby się jedzenie? Zaryzykuję, że tak. Z wielu podziałów ludzi można by pewnie zastosować jeszcze ten: są ci, którzy jedzą, by żyć, oraz ci, którzy żyją, żeby jeść, i to właśnie szeroko rozumianemu smakowi poświęcili swoje życie. Dziennikarz Łukasz Modelski w wydanym właśnie tomie zgromadził zapisy rozmów z „robotnikami smaku”, jak nazwał ludzi, „dla których bywa on najważniejszym ze zmysłów i którzy wokół niego orientują własne losy. Zdarza się, że dysponują specjalistyczną wiedzą, z której chce się korzystać, albo oryginalnymi doświadczeniami budzącymi ciekawość, czasem podziw, nierzadko zazdrość. Nie ma wśród nich szefów kuchni, bo też nie jest to książka o gotowaniu. I nie ono, choć wszyscy moi rozmówcy gotują, jest dla nich najważniejsze. To raczej zbiór opowieści o szczególnym podejściu do życia – jednym z wielu możliwych, ale prawdopodobnie najsmaczniejszym” (str. 6-7).

Joanna Szwechłowicz "Tajemnica szkoły dla panien"

Joanna Szwechłowicz „Tajemnica szkoły dla panien”, Prószyński i S-ka 2014, ISBN 978-83-7839-691-8, stron 344

Moja słabość do dwudziestolecia międzywojennego zatacza coraz szersze kręgi. Już nie tylko na publikacje popularnonaukowe mam stale narastającą ochotę; mój apetyt obejmuje także powieści z akcją toczącą się właśnie w międzywojniu. Z tego też powodu chciałam przeczytać kryminał-retro - „Tajemnicę szkoły dla panien” Joanny Szwechłowicz. Spotkałam się już z opiniami, że więcej tutaj warstwy obyczajowej, niż elementów samego kryminału, ale zależało mi szczególnie na realiach, nie na samej zagadce zbrodni. I to dostałam – dopracowaną lekturę pełną literackich smaczków.

Agnieszka L. Janas "Elegantki"

Agnieszka L. Janas „Elegantki. Moda ulicy lat 50. i 60. XX wieku”, BOSZ 2014, ISBN 978-83-7576-230-3, stron 184

Nie będzie chyba przesadą, jeśli stwierdzę, że dzisiejsza moda, taka dla statystycznego człowieka, opiera się na sieciach sklepów odzieżowych, tzw. sieciówkach, oraz na second-handach, czyli sklepach z odzieżą używaną. Myślę, że oczywiście do pewnego stopnia wybór jest podyktowany warunkami finansowymi i cenami, które ktoś indywidualnie jest w stanie zaakceptować, ale po części także kwestią podejścia do ubioru w ogóle. Zależy, na czym na zależy: część pań (panów pewnie też, ale chyba w mniejszym stopniu) być może chce się ze swoim strojem wtopić w tłum podobnie ubranych kobiet, by nie zwracać na sobie uwagi; ale jest też na pewno spora grupa tych kobiet, które właśnie chcą się wyróżniać, stawiają na oryginalność i kreatywność, dlatego poszukują czegoś innego, niepowtarzalnego, takiego tylko ich. Po zapoznaniu się z publikacją Agnieszki L. Janas doszłam do wniosku, że w Polsce lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku, dominowało raczej to drugie podejście. Bohaterki chciały przyciągać wzrok, a taka postawa miała jeszcze jeden, niezwykle istotny, aspekt: walkę z szarzyzną i beznadziejnością czasów stalinowskich.

Dariusz Kortko, Judyta Watoła "Religa"

Dariusz Kortko, Judyta Watoła „Religa. Biografia najsłynniejszego polskiego kardiochirurga”, Agora 2014, ISBN 978-83-268-1354-2, stron 320

W zeszły poniedziałek wybraliśmy się z mężem do kina. Nie bywamy tam, niestety, zbyt często, ale takiej kolejki w miejscowym domu kultury to jeszcze nie widziałam. Zakładam, że spora część odeszła z kwitkiem, bo zwyczajnie zabrakło miejsc. Ten tłum przyciągnął film „Bogowie” w reżyserii Łukasza Palkowskiego. Przypuszczam, że duże znaczenie miały tu medialne przekazy, które twierdziły, że wreszcie doczekaliśmy dobrego polskiego filmu. Na kinie się nie znam, nie umiem napisać dłuższej recenzji filmu, ale w tym wypadku moja opinia pokrywa się z pochwałami innych.

Sabina Waszut "Rozdroża"

Sabina Waszut „Rozdroża”, Muza 2014, ISBN 978-83-7758-875-8, stron 320

Na Górnym Śląsku kilka lat przed wybuchem wojny jak w tyglu mieszały się słowa, zwyczaje, poglądy. Obok siebie mieszkały i żyły rodziny polskie, niemieckie, żydowskie. W takiej rzeczywistości funkcjonowała para młodych ludzi, Sophie Trauter i Władek Zaleski. Ona, z niemieckiej rodziny, pracuje w jadłodajni. On, syn śląskiego powstańca, zarabia pracą w drukarni. Nieśmiałe początkowo uczucie przeradza się w wielką miłość. I choć rodziny, szczególnie matka chłopaka, nie są zbyt zadowolone z tego związku, zakochani decydują się na ślub. 

Zygmunt Miłoszewski "Gniew"

Zygmunt Miłoszewski „Gniew”, W.A.B. 2014, ISBN 978-83-280-0935-6, stron 408

W grudniu 2012 r. Polska podpisała Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Jednak we wrześniu 2014 r. Sejm Konwencji nie ratyfikował, ponieważ posłowie ugrupowań prawicowych uznali, że godzi ona w tradycję i religię chrześcijańską. Konwencja nie podoba się także Episkopatowi, bo według niego „redefiniuje pojęcia płci, małżeństwa i rodziny oraz wprowadza ideologię gender”. Tymczasem co roku „przemocy fizycznej lub seksualnej doświadcza od siedmiuset tysięcy do miliona Polek”, a sprawcą przemocy jest najczęściej osoba bliska. Siedemset tysięcy do miliona codziennych kobiecych dramatów, wszechogarniającego strachu, paraliżującego lęku.

Katarzyna Misiołek "Niekochana"

Katarzyna Misiołek „Niekochana”, Muza 2014, ISBN 978-83-7758-879-6, stron 352

I żyli długo i szczęśliwie... Na taką bajkę liczyła Agnieszka, wychodząc za Igora. Młodzi, piękni, z perspektywą zamożności – czegóż chcieć więcej? I początkowo było bajkowo; to nawet nie było zgodne małżeństwo – to była czysta sielanka, której można było tylko zazdrościć. Ale w pewnym momencie coś się wypaliło, pojawiły się pierwsze rysy, wkroczyła w ich relację rutyna.

Dla Agnieszki niewiele się zmieniło, przynajmniej jeśli chodzi o jej uczucie do męża. Nadal kocha Igora i nie wyobraża sobie dalszych lat bez niego. Ale tak, jak się między nimi zrobiło, dalej być nie może. Na zewnątrz idealnie, sielanki ciąg dalszy, ale w domu Igor traktował ją jak przedmiot, który bardzo mu przeszkadza. Jej potrzeby przestały mieć dla niego znaczenie, kompromis miał polegać na tym, że ona mu ustępuje we wszystkim, na każde jej słowo pojawiała się jego irytacja i agresja.

Nele Neuhaus "Śnieżka musi umrzeć"

Nele Neuhaus „Śnieżka musi umrzeć”, Media Rodzina 2014, ISBN 978-83-7278-803-0, stron 520

Tobias Sartorius był młodym, ambitnym chłopakiem, a świat dopiero wyciągał do niego otwarte ramiona. Po maturze planował iść na medycynę. Miał paczkę zgranych przyjaciół, cieszył się powodzeniem u dziewczyn ze szkoły. Ale wszystko to nagle i brutalnie się skończyło. Tobias został aresztowany i skazany za morderstwo dwóch koleżanek, choć on sam nie pamięta, żeby to zrobił. Odsiedział dziesięć lat, pełny wymiar kary. Teraz wychodzi na wolność.

Michelle Moran "Druga cesarzowa"

Michelle Moran „Druga cesarzowa”, Sonia Draga 2014, ISBN 978-83-7999-042-9, stron 288

Osiemnastoletnia Maria Luiza, arcyksiężniczka, córka cesarza Franciszka II, od dzieciństwa wiedziała, jaką rolę będzie pełnić w przyszłości. Miała zostać regentką swojego młodszego brata. Do tej pory dni spędzała w gronie najbliższych: rodzeństwa, ojca i macochy, zaledwie cztery lata od niej starszej; razem z nią ćwiczyła się w malarstwie. I był jeszcze ktoś, hrabia Adam, któremu oddała swoje serce. Los miał wobec niej jednak inne plany. Maria Luiza dowiaduje się, że jej ręki zażądał Napoleon, niepokonany władca Francji. Dziewczyna wie, że musi kierować się rozumem, a nie uczuciami, zostaje więc jego żoną – drugą, bo poprzednia została odprawiona; Józefina nie potrafiła dać cesarzowi dziedzica. Arcyksiężniczka opuszcza ukochaną rodzinę i wyjeżdża do Francji.

Kamil Janicki "Damy złotego wieku"

Kamil Janicki „Damy złotego wieku”, Znak Horyzont 2014, ISBN 978-83-240-3030-9, stron 496

Historia przyzwyczaiła nas do myślenia, że wielka polityka i najwyższa władza są domeną zarezerwowaną zasadniczo tylko dla mężczyzn. Im więcej jednak publikacji historycznych czytam, tym jestem dalsza od takiego stwierdzenia. Zakładam zresztą, że nawet bez pochłaniania lektur poświęconych naszym dziejom, większość z nas potrafiłaby wymienić przynajmniej kilka kobiet, które można nazwać wielkimi, niezależnie od oceny ich działań. Elżbieta i Maria Tudor, Izabela Kastylijska, caryca Rosji Katarzyna – władcze, pewne siebie, dumne, których życie na przestrzeni wieków obrosło legendami, więc po dziś dzień mogą budzić spory badaczy. W polskich annałach również możemy znaleźć podobne im kobiety, a najlepszym przykładem będzie tutaj Bona Sforza, żona Zygmunta Starego. Wprawdzie pochodziła z Włoch, ale to Rzeczypospolitej poświęciła całą siebie. To ona jest jedną z bohaterek doskonałej książki Kamila Janickiego „Damy złotego wieku”. I wbrew etykietom, jakich „dorobiła się” za życia i po śmierci, dokonała naprawdę wiele, by okres jej panowania zasadnie zasługiwał na określenie „złoty wiek”.

Ewa Stachniak "Cesarzowa nocy"

Ewa Stachniak „Cesarzowa nocy. Historia Katarzyny Wielkiej”, Między Słowami 2014, ISBN 978-83-240-2599-2, stron 480

Do historii przeszła jako Katarzyna Wielka, Caryca, Imperatorowa. Gdy przyszła na świat, nazywała się Zofia Fryderyka Augusta Anhalt-Zerbst, ale pod takim imieniem nikt jej nie pamięta. Miała czternaście lat, gdy przybyła do Rosji na zaproszenie carycy Elżbiety Piotrowny, a jej losy zostały przesądzone: miała poślubić przyszłego władcę imperium, Piotra III. Od tej pory nic nie było już tak, jak do tej pory. Młodziutka Zofia przestała należeć sama do siebie, każdy jej krok był śledzony, a później komentowany. Dwór i cały naród oczekiwał od niej w zasadzie tylko jednego: dziedzica, następcy tronu.

C. W. Gortner "Spisek Tudorów"

C. W. Gortner „Spisek Tudorów”, Między Słowami 2014, ISBN 978-83-240-2600-5, stron 252

Rywalizacja o najwyższą władzę między dwiema córkami Henryka VIII, Marią Tudor a Elżbietą I, jest tematem, który po dziś dzień, choć przeminęło już tyle pokoleń, inspiruje twórców wszystkich gatunków sztuki, będąc jednocześnie spornym przedmiotem badań historyków i naukowców. Mimo że tyle już odkryto, że tyle już napisano, to okazuje się, że nadal nie wszystko jest całkowicie jasne, a to otwiera pole do popisu pisarzom czy scenarzystom i reżyserom. Swoją niszę w tej części angielskiej historii znalazł także amerykański autor o hiszpańskich korzeniach, C. W. Gortner, czyniąc głównym bohaterem swojej opowieści fikcyjną postać Brendana Prescotta. Przed jakim zadaniem postawił go tym razem?

Stosik 11/2014

Okazuje się, że jesień jest dobrą porą na zakupy. Czego nie zrobiłam na Targach Książki, tego dokonałam w księgarni internetowej, a efekt wygląda tak:

Zakupy własne

Małgorzata Szumska "Zielona sukienka"

Małgorzata Szumska „Zielona sukienka. Przez Rosję i Kazachstan śladami rodzinnej historii”, Znak Literanova 2014, ISBN 978-83-240-2630-2, stron 336

Są takie rodziny, w historię których brutalnie wkracza dziejowy zamęt. Albo można to opisać inaczej: są ludzie, którym przyszło zakładać rodzinę i żyć w trudnych czasach, kiedy to inni byli panami czyjegoś losu, ich być albo nie być, nie wiedzieć dlaczego, jak się tak głębiej nad tym zastanowić, i jakim prawem. Tak było w rodzinie Małgorzaty Szumskiej, aktorki teatru lalek i podróżniczki. W 1951 roku jej dziadek ze strony ojca, Staszek, został zesłany do karłagu w Kazachstanie. Miał wtedy dwadzieścia sześć lat, na prawie drugie tyle, bo dwadzieścia pięć lat, został skazany za przynależność do wileńskiej partyzantki. Swojej żonie, tak niedawno przecież poślubionej, powiedział na pożegnanie, żeby na niego nie czekała, bo on już nie wróci.

Anna Herbich "Dziewczyny z Powstania"

Anna Herbich „Dziewczyny z Powstania”, Znak Horyzont 2014, ISBN 978-83-240-3009-5, stron 320

Miały po dwadzieścia parę lat, niektóre z nich – tych, których lata młodości przypadły na jeden z najtragiczniejszych odcinków w dziejach naszej ojczyzny – nawet jeszcze mniej. Pewnie snuły plany na przyszłość, zakładając, że wyjdą za mąż, urodzą dzieci, będą żyć w spokoju przez długie lata. A może wcale o tym nie myślały, żyły z dnia na dzień, ciesząc się beztroskim czasem dojrzewania. Tak czy inaczej, świat stał przed nimi otworem, życie dopiero rozkładało przed nimi wachlarz swoich możliwości. Wszystko to jednak przestało mieć znaczenie w obliczu tej destrukcyjnej siły, jaką była w Polsce II wojna światowa i hitlerowska okupacja, a których konsekwencją było wydarzenie o takiej sile rażenia, że nie mogło nie odbić się znacząco na losach każdej z nich, Dziewczyn z Powstania.

Tove Alsterdal "Grobowiec z ciszy"

Tove Alsterdal „Grobowiec z ciszy”, Akurat 2014, ISBN 978-83-7758-786-7, stron 496

Katrine Hedstrand swój dom rodzinny opuściła najwcześniej, jak się dało. Chciała zakosztować samodzielności i teraz mieszka w Londynie. Jest dziennikarką i wolnym strzelcem; do tej pory pracowała w radiu, ale właśnie dowiedziała się, że będzie musiała poszukać czegoś innego. Życie prywatne dzieli z Alastairem, psychoterapeutą, ale trudno powiedzieć, żeby relacje między nimi były idealne.

Katrine dowiaduje się, że jej matka, cierpiąca na demencję starczą, z którą prawie w ogóle nie ma już kontaktu, jest właścicielką domu gdzieś na północy Norlandii, „tuż przy niebieskiej wstążce granicznej rzeki między Szwecją a Finlandią” (str. 16). W rodzinnej wsi mamy, Kivikangas, Katrine nigdy nie była, bo matka twierdziła, że nie mają tam już żadnych krewnych, więc nie ma po co tam jechać.

Sobota na 18. Międzynarodowych Targach Książki w Krakowie

Targi Książki w Krakowie doczekały się nowej siedziby.

Urszula Jaksik "Dom nad brzegiem oceanu"

Urszula Jaksik „Dom nad brzegiem oceanu”, Pascal 2014, ISBN 978-83-7642-372-2, stron 320

Konrad i Magda, małżeństwo z dwójką dzieci, Sarą i Piotrusiem. Mężczyzna utrzymuje rodzinę, pracuje na wysokim stanowisku i zarabia duże pieniądze, które pozwalają mu także na nieograniczone podróże po najdalszych zakątkach całego świata. Na co dzień w Warszawie, w rodzinnych Katowicach bywa od święta. Od najbliższych coraz bardziej się oddala – częściowo wynika to z faktu, że Sara jest ciężko chora, a on nie potrafi temu sprostać. To Magda jest silniejsza pod tym względem, to ona oddała całą siebie opiece nad dziećmi i domem. Nie opuszcza dziewczynki na krok, podobnie jak Piotruś, ciekawe świata dziecko, które dzieli się ze starszą siostrą wszystkim, co widział, co przeczytał, co znalazł w internecie.

Sławomir Koper "Życie towarzyskie elit PRL"

Sławomir Koper „Życie towarzyskie elit PRL”, Czerwone i Czarne 2014, ISBN 978-83-7700-154-7, stron 328

Gdyby życie towarzyskie epoki PRL-u opisać za pomocą krótkich haseł, nie mogłoby wśród nich zabraknąć słowa kawiarnia, czy może szerzej lokal, a co za tym idzie – także alkohol. Kameralna, SPATiF, Ściek, te nazwy każdemu miłośnikowi tamtych lat mówią bardzo wiele i myśląc o drugiej połowie XX wieku, nie sposób ich pominąć. Słowa-klucze charakteryzujące czasy Polski Ludowej to także STS, czyli Studencki Teatr Satyryków; kabaret Bim-Bom Cybulskiego i Kobieli; Dom Pracy Twórczej w Oborach; Basen Legii czy słynny stolik w Czytelniku. Koloryt tamtym dniom nadawali m. in. Antoni Słonimski, Tadeusz Konwicki z Gustawem Holoubkiem, Agnieszka Osiecka i wielu innych, o których w niniejszej książce wspomina Sławomir Koper, wielki popularyzator dwóch okresów w dziejach polskiej kultury, bez których byłaby ona na pewno o wiele uboższa.

Dolen Perkins-Valdez "Niewolnice"

Dolen Perkins-Valdez „Niewolnice”, Nasza Księgarnia 2013, ISBN 978-83-10-12277-3, stron 352

Druga połowa XIX wieku. Słodka, Lizzie, Reenie i Mawu, czarnoskóre niewolnice, wraz ze swoimi białymi panami, przyjeżdżają do wypoczynkowego kurortu. Oczywiście one nie odpoczywają, dla nich zawsze znajdzie się zajęcie, przede wszystkim muszą być na każde skinienie swoich mężczyzn. Wszystkie są wykorzystywana seksualnie, choć tylko Lizzie zdaje się naprawdę kochać swojego Drayle’a. Pierwszą wspólną noc spędzili, gdy ona była w zasadzie jeszcze dzieckiem. To ona dała mu potomstwo, którego nie doczekał się z żoną. Największym marzeniem dziewczyny jest wolność, nawet nie dla niej samej, ale dla Nate’a i Żabki, chciałaby, żeby Drayle ich uwolnił, a nie traktował jak swoją własność, z którą może zrobić, co mu się tylko spodoba.

Joanna Keszka "Grzeczna to już byłam"

Joanna Keszka „Grzeczna to już byłam. Kobiecy przewodnik po seksie”, Pascal 2014, ISBN 978-83-7642-424-8, stron 336

Poradników nie czytam z zasady – po prostu nie wierzę w uniwersalne rady, skrojone na miarę wszystkich razem i każdego z osobna. Ale... Zastanawialiście się kiedyś nad tym, ile czasu w naszym życiu poświęcamy na sen, na pracę czy na inne, bardziej szczegółowo opisane, czynności? Bo „według brytyjskich naukowców, w ciągu całego życia uprawiamy seks przez 49 dni, 13 godzin i 41 minut” (źródło www.figa.pl). Jeśli więc po zsumowaniu wychodzi taki kawałek czasu, a pojawiła się okazja przeczytania książki poświęconej tak istotnemu zjawisku, pomyślałam sobie: a co mi tam, przecież nic nie tracę, a może coś zyskam?

Beata Sabała-Zielińska "Radio-aktywna Sabała, czyli jak zostałam głosem z Zakopanego"

Beata Sabała-Zielińska „Radio-aktywna Sabała, czyli jak zostałam głosem z Zakopanego”, Pascal 2014, ISBN 978-83-7642-404-0, stron 352

„Reporter to wyjątkowa osoba, o ile zrozumie, jak wielkim zaufaniem darzą go rozmówcy. Wkraczając z mikrofonem w życie innych ludzi, w ich tragedię, rozpacz albo radość, dziennikarz staje się częścią ich historii. Dopiero po latach zrozumiałam, jak wielka jest to wartość. To dzięki moim rozmówcom prawdziwie dojrzałam, stałam się bardziej współczująca, bardziej słucham i bardziej uważam na to, co widzę, na to, co słyszę, i na to, co mówię” (str. 259). Beata Sabała-Zielińska tak podsumowała swoją pracę jako reportera terenowego jednej z największych komercyjnych rozgłośni radiowych w Polsce. Swoje doświadczenia i przeżycia w formie teraz już wspomnień, ale także liczne przemyślenia, zawarła w niniejszym tomie, który ma jedną podstawową zaletę: świetnie się czyta. Tak po prostu.

Remigiusz Piotrowski "Literaci w przedwojennej Polsce. Pasje. Nałogi. Romanse"

Remigiusz Piotrowski „Literaci w przedwojennej Polsce. Pasje. Nałogi. Romanse”, PWN 2014, ISBN 978-83-7705-650-9, stron 400

“Z niecodziennych pasji słynął Julian Tuwim. Poeta kolekcjonował wydawnicze rozmaitości, w tym książki o diabłach, demonach, pchłach i szczurach (...). W jego bogatym zbiorze znajdowały się takie rzadkości, jak Antologia literatury o pchłach czy dziwaczne broszury, które właściciel z dumą pokazywał przyjaciołom i nad którymi piękna żona poety Stefania Tuwimowa załamywała ręce” (str. 152). „Przez całe swoje życie do kina nie zdołał się przekonać Tadeusz Boy-Żeleński (...). Irena Krzywicka zabrała go pewnego razu na Niepotrzebnego człowieka. Boy nie rozumiał skrótów filmowych i co chwila zadawał komiczne pytania: „Ale czyja to noga? – Dlaczego ni z tego, ni z owego koła pociągu? itd.”. Ci, z publiczności, którzy nas słyszeli, musieli mieć wrażenie, że siedzi obok nich kompletny głupek” (str. 97).

Marek Łuszczyna "Zimne. Polki, które nazwano zbrodniarkami"

Marek Łuszczyna „Zimne. Polki, które nazwano zbrodniarkami”, PWN 2014, ISBN 978-83-7705-668-4, stron 200

Julia Brystygier pełniła obowiązki szefa tzw. „piątki”, czyli V Departamentu MBP, zajmującego się walką z Kościołem. Do swoich zadań, szczególnie do przesłuchań, które prowadziła, przykładała się aż nadto, o czym świadczy pseudonim, jakiego się dorobiła: „Krwawa Luna” - „bo biło od niej światło odbite od słońca – Józefa Stalina” (str. 49). Zbrodniarka? Tak, bo wielu młodych mężczyzn, którzy mieli to nieszczęście być przez nią przesłuchiwanymi, zmarło z wycieńczenia.

Bohaterka reportażu „Ładna i kochana” uderzyła matkę siekierą w głowę, a później poćwiartowała jej ciało. Spakowała je do walizki, a głowę do garnka, w którym gotowano bigos. Pakunek wyrzuciła do Jeziorka Czerniakowskiego.

Maja i Jan Łozińscy "Ułani, poeci, dżentelmeni"

Maja i Jan Łozińscy „Ułani, poeci, dżentelmeni. Męski świat przedwojennej Polski”, PWN 2014, ISBN 978-83-7705-386-7, stron 224

„Poza kwiatami mężczyzna nie ofiarowuje nigdy niczego kobiecie, ani perfum, ani klejnotów, chyba że jest z nią w bliższych rodzinnych stosunkach” (Obyczaje towarzyskie, 1938, str. 212). „Na ulicy nie wolno jeść, czytać ani rzucać odpadków i niedopałków. Nie należy wołać ani psykać na znajomych” (Oficer, 1931, str. 202). „U mężczyzny spokojny strój na ulicy – jasne spodnie – ubranie sportowe, bez przesadnych krawatów i chusteczek sterczących z kieszeni jak flagi” (Obyczaje..., 1938, str. 202), a z kolei „Mężczyzna w podróży powinien mieć garnitur niezbyt ciemny, nigdy czarny, czapkę sportową lub miękki kapelusz (nigdy twardy), dobrany do koloru ubrania, jak również w tym kolorze płaszcz” (Obyczaje..., 1939, str. 204).

Anna J. Szepielak "Wspomnienia w kolorze sepii"

Anna J. Szepielak „Wspomnienia w kolorze sepii”, Nasza Księgarnia 2014, ISBN 978-83-10-12552-1, stron 448

Ostatnie dni nie były dla Joanny łatwe. Życie mocno jej dopiekło, zarówno na płaszczyźnie zawodowej, jak i prywatnej. Choroba i odejście ojca zbiegło się w czasie ze stratą pracy i rozstaniem z narzeczonym – Tomek okazał się być zupełnie innym człowiekiem, niż myślała, i nie rozumiał jej priorytetów. Teraz Joanna próbuje sobie radzić, zajmując się sprzedażą rękodzieła, ale ten interes także nie idzie najlepiej. Na szczęście jednak może liczyć na rodzinę: matkę i siostrę Janinę oraz przyjaciółki – Elwira po raz kolejny chce zdawać egzamin na prawo jazdy, a Marta musi podjąć ostateczną decyzję, czy zostaje nad Czarnym Potokiem, czy też wraca z córką do Warszawy, do zapracowanego męża.

Remigiusz Mróz "Turkusowe szale"

Remigiusz Mróz „Turkusowe szale”, Bellona 2014, ISBN 978-83-11-13332-7, stron 528

Jest rok 1940. Grupa polskich lotników, z podporucznikiem Feliksem Esskerem i sierżantem Leonem Merowskim na czele, stacjonuje w bazie lotnictwa w Squires Gate. Powoli tracą zapasy cierpliwości, szczególnie Felek. „Do tej pory powołano już cztery polskie dywizjony w ramach brytyjskiego lotnictwa. Oni zaś tkwili nadal w salach wykładowych, odbywali szkolenie fizyczne (...), udawali przed Brytyjczykami, że uczą się języka. I czekali, aż przyjdzie pora na nich”, a „nieprzydzielonych lotników była jeszcze jednak cała armia” (str. 15). Choć wkrótce później przychodzi rozkaz o włączeniu do 307 Dywizjonu Myśliwskiego Lwowskich Puchaczy, nie jest tak różowo, jak mogłoby się początkowo wydawać. Ale czegóż innego można się było spodziewać po „herbaciarzach”. Dywizjon ma być nocny, a jego sprzęt mają stanowić samoloty defianty, które „w bezpośrednim starciu z niemieckimi samolotami do tej pory się nie sprawdziły, nic więc dziwnego, że przenoszono je do służby nocami” (str. 22).  

To już rok...

To już rok, jak nie ma Jej z nami...

źródło

Dziwne to uczucie, przecież znałam Ją tylko dzięki książkom i wywiadom, a jednak strasznie mi Jej brakuje. I tej świadomości, że Ona gdzieś tam sobie jest i pisze dla nas kolejną książkę.

Joanna Chmielewska 1932-2013

Jo Baker "Dworek Longbourn"

Jo Baker „Dworek Longbourn”, Czwarta Strona 2014, ISBN 978-83-7177-975-6, stron 392

Dworek państwa Bennetów – pana i pani oraz ich pięciu córek na wydaniu – funkcjonuje sprawnie jak w szwajcarskim zegarku dzięki pani Hill, gospodyni, i jej mężowi kamerdynerowi. To oni zawiadują pracą pokojówek, Sary i Polly. Sara miała siedem lat, gdy jako sierota z przytułku trafiła pod opiekę pani Hill. Dziewczynka była jej bardzo wdzięczna i z czasem pogodziła się ze swoim losem, choć zdarzały się chwile, gdy rodziły się w niej większe ambicje, gdy chciała czegoś więcej – wyjechać poza Longbourn, najlepiej gdzieś daleko, choć na początek i Londyn byłby dobry. Takie myśli towarzyszyły jej najczęściej w dniu opierunku, to marzenie, iż „nigdy już nie będzie musiała czyścić swojej bielizny” (str. 10), narastało wtedy ze zdwojoną siłą. Praca była ciężka, choć na szczęście panienki Bennet nie były złośliwe i nie utrudniały pokojówkom dodatkowo życia, a pan B. pożyczał Sarze książki ze swojej biblioteczki. 

Jarosław Molenda "Polki przeklęte? Wielkie kobiety - dramatyczne biografie"

Jarosław Molenda „Polki przeklęte? Wielkie kobiety – dramatyczne biografie”, Bellona 2014, ISBN 978-83-11-13395-2, stron 312

Eugenia Lewicka była lekarką, skończyła medycynę w Charkowie. Podejście do uprawianej dziedziny miała, jak na tamte czasy, bardzo nowoczesne; korzystała także z metod niekonwencjonalnych. Marszałka Piłsudskiego poznała w Druskiennikach. Jaka była prawdziwa natura łączącego ich uczucia, pewnie nie dowiemy się nigdy, ale to właśnie ją Piłsudski zabrał na Maderę pod koniec 1930 r. Wróciła stamtąd sama, a niedługo później zmarła w tajemniczych, po dziś dzień niewyjaśnionych, okolicznościach.

Janina Lewandowska, córka generała Józefa Dowbora-Muśnickiego, miała w życiu jedną wielką pasję: lotnictwo. Wychowana w duchu patriotycznym, trzeciego września 1939 r. odebrała kartę mobilizacyjną i ruszyła w bój. Dostała się do sowieckiej niewoli. Na liście ofiar Katynia jest jedno jedyne nazwisko kobiece: właśnie Janiny Lewandowskiej.

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak "Wieczna wiosna"

Katarzyna Zyskowska-Ignaciak „Wieczna wiosna”, Nasza Księgarnia 2014, ISBN 978-83-10-12742-6, stron 352

Łucja może być z siebie dumna. Stworzyła rodzinę i dom, których można pozazdrościć. Mąż, znany transplantolog, dzięki temu, że ma zawsze ugotowane, podane, uprane, wyprasowane i przygotowane, może poświęcić się pracy i swojemu powołaniu, którym jest ratowanie pacjentów. Wszelkie troski dnia codziennego nie przechodzą mu nawet przez myśl, od tego jest ona. Mają dwójkę dorosłych dzieci. Mikołaj studiuje medycynę w Poznaniu, zapewniając sobie w ten sposób uznanie ojca. Córka Kornelia poszła własną drogą i kończy grafikę na Akademii Sztuk Pięknych, a w dodatku zawiązana jest z artystą, a tego Marek nie potrafi zaakceptować, więc na pewno o Neli nie można powiedzieć, że jest córeczką tatusia. Wsparcie i bezinteresowną miłość dziewczyna otrzymuje od matki.

Gayle Forman "Zostań, jeśli kochasz"

Gayle Forman „Zostań, jeśli kochasz”, Nasza Księgarnia 2014, ISBN 978-83-10-12790-7, stron 248

W rodzinie Mii to miał być zwyczajny dzień. Zwyczajny o tyle, że mieli go spędzić razem, czyli tak, jak najbardziej lubili. Rodzice dziewczyny i jej młodszy brat planowali odwiedzić przyjaciół i ich małe dziecko oraz dziadków. Mię skusiła również obiecana wizyta w antykwariacie Szopa z Książkami, gdzie kupuje płyty z muzyką poważną do kolekcji.

Ale ten dzień nie był i nie miał być zwyczajny. Spadł śnieg, „nie ma nawet trzech centymetrów grubości, ale w tej części Oregonu wystarczy, że poprószy, a cały okręg staje (...). Śniegu jest akurat tyle, żeby zamknięto szkoły” (str. 9). Śniegu jest akurat tyle, żeby doszło do tragicznego wypadku.

Aleksandra Szarłat "Celebryci z tamtych lat"

Aleksandra Szarłat „Celebryci z tamtych lat. Prywatne życie wielkich gwiazd PRL-u”, Znak Literanova 2014, ISBN 978-83-240-2610-4, stron 464

Do każdej nowej publikacji poświęconej epoce PRL-u podchodzę z niesłabnącym entuzjazmem, ale i z pewną obawą: czy książka taka nie będzie wtórna? Bo można na 99% założyć, że dotyczyć będzie tych osób, o których już czytałam gdzie indziej, a w związku z tym, czy da się o nich jeszcze coś nowego napisać? Czy znanym historiom da się nadać nowy rys, by nie wywołały znużenia? Da się. Aleksandra Szarłat takiemu zadaniu podołała. Oddaje nam ku uwadze opowieść fascynującą, która choć ma prawie pięćset stron, rozczarowuje jedynie i właśnie tym, że jest... za krótka. Nie spieszyłam się z lekturą, bo wcale nie chciałam jej kończyć. Dobrze mi było w świecie artystów tych lat minionych, którzy na przekór szarym, niełatwym czasom żyli bardzo kolorowo, co przekładało się także na ich sławę i popularność.

Stosik 10/14

Wrzesień był bardzo dobrym miesiącem, jeśli chodzi o nowości w mojej biblioteczce. Oto one:

Katarzyna Pisarzewska "Zmowa milczenia"

Katarzyna Pisarzewska „Zmowa milczenia”, Znak Literanova 2014, ISBN 978-83-240-2605-0, stron 368

Sierżant sztabowy Maria Gajda przeniosła się z rodzinnego Gosztowa do sąsiedzkiego Ostolina, do komendy powiatowej. Tak do końca nie udało jej się uciec, bo nadal jest dzielnicową Gosztowa, więc siłą rzeczy musi tam wracać, nawet jeśli wcale jej to nie odpowiada. Na szczęście nie mieszka już z toksyczną matką, z którą relacje do łatwych absolutnie nie należą; zresztą Maria nie przebolała jeszcze działki podarowanej siostrze. Choć matka dalej próbuje nią manipulować, Maria ćwiczy cierpliwość i nie stara się ulegać. Chce też uporać się z koszmarem z przeszłości, żeby stanowił już zamknięty rozdział, oraz uporządkować relacje damsko-męskie, co w nowym miejscu pracy też nie będzie takie proste.