Zośka Papużanka "On"

Zośka Papużanka „On”, Znak Literanova 2016, ISBN 978-83-240-3609-7, stron 288

Nie tak miało wyglądać jej macierzyństwo. Miało być radosne, szczęśliwe, dostarczać jej wzruszeń, dziecko miało się rozwijać pod jej troskliwym i czułym okiem. A tymczasem wszystko poszło nie tak, jak to sobie wyobrażała. Do czwartego roku życia nie mówił, potem też nie był zbyt rozmowny i wylewny. Nie lubił chodzić do kościoła, za to lubił tramwaje; godzinami mógł „obserwować ruch gąsienic, z których wykluwają się dziesiątki malutkich ludzi” (str. 19), zatracał się w tej swojej samotności patrzenia. Nocami nie sypiał. Szkoła także go nie otworzyła, nie czuł potrzeby zadawania pytań, uczył się źle, nic go nie ciekawiło. Jeden z kolegów nazwał go Śpikiem i tak już zostało, nikt nie mówił o nim i do niego po imieniu. Z dumy i radości macierzyństwa nie zostało nic, była tylko zgryzota i wstyd. 

Zośka Papużanka "Szopka"

Zośka Papużanka „Szopka”, Świat Książki 2012, ISBN 978-83-7799-824-3, stron 208

Wszystko, co złe, zaczęło się od nietrafnego wyboru. Dwoje niepasujących do siebie ludzi zakłada rodzinę, choć właściwie należałoby powiedzieć: podstawową komórkę społeczną, bo do rodziny to daleko. Ona – wdowa z dzieckiem, on – zachęcany przez brata, bo to przecież niepodobna tak żyć samemu. Ten związek od samego początku był błędem. Ona zacznie go obwiniać za wszystko; czy jego wina, czy nie – nieistotne, to i tak przez niego. Największym punktem zapalnym będzie wychowywanie Maciusia – zainteresuje się chłopcem, po co się wtrąca, to nie jego syn, kto mu dał prawo czepiania się biednego dziecka; gdy nie będzie się nim interesował, pewnie, po co, co z ciebie za ojciec, do niczego się nie nadajesz.