Jan Grzegorczyk "Trufle"; "Cudze pole"

Jan Grzegorczyk „Trufle: przypadki księdza Grosera. T. 2”, Zysk i S-ka 2007 (wyd. II popr.), ISBN 978-83-7506-117-8, stron 358

Jan Grzegorczyk „Cudze pole: przypadki księdza Grosera. T. 3”, Zysk i S-ka 2007, ISBN 978-83-7506-166-6, stron 388

Ksiądz Groser wraca z Francji. Od biskupa dostaje wymagające zadanie: ma stworzyć nową parafię. Jego trzódka stanowi odzwierciedlenie warstw społecznych: od bezdomnych po mieszkańców strzeżonego osiedla. Początkowe obawy zastępuje chęć działania. Obok kaplicy Groser chce wybudować przytulisko dla tych, którym los odebrał miejsce do życia. Nie wszystkim nowa droga ks. Wacława będzie się podobać.

Taką sytuację zastajemy w „Truflach”. Z kolei w „Cudzym polu” nasz bohater wypełnia powierzoną mu misję, walcząc nieraz o przetrwanie, zarówno swoje własne, jak i rodzącej się wspólnoty. Pozostaje postacią budzącą kontrowersje, dla jednych znienawidzoną, dla innych wzorem, autorytetem, wyznacznikiem.

Jan Grzegorczyk "Adieu"

Jan Grzegorczyk „Adieu: przypadki księdza Grosera. T. 1”, Zysk i S-ka 2007 (wyd. II popr.), ISBN 978-83-7506-118-5, stron 304

Jana Grzegorczyka poznałam dzięki jego opowiadaniom „Niebo dla akrobaty”. Potem były „Chaszcze” i „Puszczyk”. O trylogii, której bohaterem jest ksiądz Groser, tylko czytałam, aż wreszcie udało mi się do niej dotrzeć.

Ks. Wacław naprawdę nazywa się Olbrycht. Groser jest jego pseudonimem, pod którym publikuje książki i artykuły w gazetach, nie zawsze cieszące się uznaniem jego zwierzchników. Spotykamy go w momencie zmiany parafii. W oczekiwaniu, aż biskup znajdzie dla niego odpowiednie miejsce, udaje się do swojego przyjaciela, księdza Piotra. Poznaje tam twardych ludzi o jasno określonych poglądach. Dużo wspomina, spotyka się ze znajomymi, pomaga innym, ale też przeżywa swoje rozterki.