Remigiusz Mróz "Zaginięcie"

Remigiusz Mróz „Zaginięcie”, Czwarta strona 2015, ISBN 978-83-7976-299-6, stron 512

Jest środek nocy, gdy do Joanny Chyłki, prawniczki w kancelarii Żelazny & McVay, dzwoni koleżanka z liceum, której raczej nie darzy ciepłymi uczuciami. Córka Angeliki i Awita Szlezyngierów w tajemniczy sposób zniknęła z ich domu letniskowego. Drzwi i okna były zamknięte, a alarm przez cały czas uzbrojony, więc jak to możliwe, by trzylatka „wyparowała”? Nic nie świadczy o porwaniu, nie wpływa żądanie okupu, pozostaje więc założenie, że dziewczynka nie żyje, ale kto pozbawił ją życia i gdzie w takim razie jest ciało? Małżeństwo zostaje oskarżone o morderstwo, a Chyłka i jej aplikant Kordian Oryński zostają ich obrońcami. Zordon ma nieco inny stosunek do ewentualnej winy Szlezyngierów, niż Chyłka, ale niezależnie od osobistych przemyśleń prawników proces i tak ma charakter poszlakowy, bo nie udaje znaleźć się przekonujących dowodów świadczących o winie bądź niewinności Angeliki i jej męża.  

Thrillery prawnicze to jest to, co Remigiuszowi Mrozowi wychodzi wyjątkowo dobrze. Zresztą czy jest coś, co nie wychodzi mu dobrze? Mam wrażenie, że jakiego gatunku by się nie podjął, poradzi sobie bez najmniejszych problemów, zachowując przy tym to, co dla mnie najistotniejsze w jego prozie: naturalność. Z literaturą, szeroko rzecz ujmując, rozrywkową, jest czasem tak, że coś nam zazgrzyta: a to język razi sztucznością, a to w stylu coś nie pasuje, albo z fabułą nie wszystko jest, jak należy. Powiem Wam szczerze, że z tym polskim autorem nie ma takiego problemu – gdy zasiadam do lektury kolejnej książki Mroza, jestem całkowicie spokojna, nie mam żadnych obaw, że coś będzie nie w porządku. Mam pewność, że całokształt zaspokoi wszelkie moje oczekiwania. Przez kilka godzin oddają się ulubionej rozrywce, stres przychodzi dopiero po przewróceniu ostatniej kartki: stres, bo co tu mądrego napisać w recenzji, żeby kolejny raz się nie powtórzyć? Jak chwalić, żeby nie wyszło monotonnie, monotematycznie i zwyczajnie nudno...?

Trzeba przyznać, że pisarz stanął przed nie lada wyzwaniem, biorąc pod uwagę fakt, z jakim entuzjastycznym przyjęciem spotkała się „Kasacja”. Sama byłam nią zachwycona, a te wszystkie zwroty okoliczności, przewrotne zabiegi i wyrywający z butów epilog przeszły moje najśmielsze wyobrażenia na temat tego, jak bardzo emocjonująca może być książka, której fabuła toczy się w świecie prawniczym. Mróz sam sobie wysoko ustawił poprzeczkę, ale mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć, że dał chłopak radę. Kontynuacja wciąga - a nawet wręcz wsysa – równie mocno jak poprzedniczka. Wypieki na twarzy i niecierpliwe wyczekiwania na rozwiązanie zagadki zaginięcia dziewczynki – to macie jak w banku.

No właśnie, dziewczynka. Nikolka. To właśnie ona powinna być na pierwszym miejscu, to ona przecież jakby rozpłynęła się w powietrzu. Sprytnie udało się pisarzowi pokazać, jak szybko sprawa jej zniknięcia schodzi na drugi plan. I właśnie w tym punkcie wydaje mi się, że najlepiej widać przewrotność całej intrygi nakreślonej przez Mroza i to, jak bardzo – nawet słowa mi brakuje, ale użyję tego – specyficzny jest proces poszlakowy. Tak czysto po ludzku, nie wnikając w kwestie prawnicze, ani w to, kto naprawdę jest winny, było coś dziwnego i do pewnego stopnia przerażającego w sądzeniu za coś, czego nie da się w danym momencie udowodnić. Wyrok za spowodowanie śmierci, gdy nie ma ciała...Uff, lepiej naprawdę nigdy nie dostać się w tryby machiny sprawiedliwości. W każdym razie dla mnie cykl z Joanną i Kordianem powinien mieć na drugie „przewrotność”.

W „Zaginięciu” relacja Chyłki i Zordona wkracza w nową fazę. Ale wredna będę i nie określę, jaką; przeczytajcie sobie sami. Zresztą wiernych fanów tego literackiego duetu chyba nie muszę usilnie do tego namawiać, a tych, którzy jeszcze nie poznali patronki Joanny i jej aplikanta, chcę zapytać o jedno: gdzie wyście się uchowali? Nie no, żartuję, ale jeśli faktycznie nie znacie jeszcze „Kasacji”, czym prędzej nadrabiajcie zaległości i nie każcie „Zaginięciu” zbyt długo na siebie czekać.

W posłowiu Remigiusz Mróz zapowiada trzecie spotkanie z Chyłką i Kordianem. Po rozmowie z autorem na Targach Książki doszłam do wniosku, że nie tylko ten rok należy do młodego pisarza, w przyszłym również będzie się działo. Kontynuacja „Parabellum” (wreszcie!), drugi tom cyklu z Wiktorem Forstem i coś, na co ja osobiście czekam najbardziej, tak naprawdę niecierpliwie – to wszystko sprawi, że Remigiusz Mróz nie da nam o sobie zapomnieć. I bardzo dobrze.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Wyzwanie: „Polacy nie gęsi”.