„Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności”, Maciej Stuhr w rozmowie z Beatą Nowicką

„Stuhrmówka, czyli gen wewnętrznej wolności”, Maciej Stuhr w rozmowie z Beatą Nowicką, Znak 2015, ISBN 978-83-240-4051-3, stron 384

Są takie osoby publiczne, które lubi się ot tak, po prostu. Wzbudzają one naszą sympatię, choć może nie zawsze znamy dokładnie ich dorobek. Dla mnie jedną z takich postaci jest Maciej Stuhr, który przez pewien czas bardziej kojarzył mi się z monologami kabaretowymi. Choć jeśli spojrzeć na zestaw tytułów filmów, w których zagrał, to muszę stwierdzić, że nie jest chyba aż tak źle: „Fuks”, „Testosteron”, „33 sceny z życia”, „Listy do M.”. Nie zapominajmy także o roli w przedstawieniu teatralnym „Boska!”, w którym partnerował Krystynie Jandzie oraz o książce z felietonami – „W krzywym zwierciadle”, które pisał i pisze nadal do miesięcznika Zwierciadło. Hm, wychodzi więc na to, że jeśli chodzi o dokonania artysty, to także mam powody, by go lubić.

Przywykło się o nim mówić „młody Stuhr”. Myślę jednak, że nadszedł już czas, by powiedzieć, że Maciej wyrobił sobie własną markę i że wcale nie trzeba go oceniać przez pryzmat znanego i cenionego ojca, Jerzego. Tym bardziej że wybrał on inną drogę do zostania aktorem, bo najpierw ukończył psychologię, a dopiero później zdał do szkoły teatralnej. Między innymi o tym opowiada Beacie Nowickiej w książce „Stuhrmówka”. Ten wywiad-rzeka okazał się być lekturą jeszcze bardziej wyśmienitą, niż to zakładałam.

Ostatnie lata dla bohatera „Stuhrmówki” nie były chyba łatwe. Najpierw rola w kontrowersyjnym „Pokłosiu” i nagonka, jaka go za nią spotkała – nie oglądałam filmu, nie wiem dokładnie, o co chodziło, ale tym bardziej nie rozumiem, dlaczego wszystko skupia się na odtwórcy głównej roli, na aktorze, który przecież tylko gra. Potem przyszły zawirowania z życiu prywatnym, przez które stał się „ulubieńcem” brukowców – też nie bardzo kojarzę, w czym rzecz. Ale o tym na szczęście nie ma zbyt wiele w książce, choć bez wątpienia w znaczący sposób wpłynęło to na życie Stuhra, jego postawę i charakter. Beata Nowicka i jej interlokutor koncentrują się na dzieciństwie Macieja i jego dorastaniu w artystycznej rodzinie, na jego drodze zawodowej oraz na tym, co stanowi klucz do jego aktorstwa. A wszystko to przeplatane jest wypowiedziami osób ważnych dla Macieja Stuhra i jego kariery. I dzięki temu całość można spuentować jako wielobarwny portret ciekawego człowieka.

To, że ja Macieja Stuhra lubię to jedno, ale z rozmów tych wyłania się, obiektywnie patrząc, osoba inteligentna, wrażliwa, ciepła, a przy tym obdarzona poczuciem humoru. To dzięki temu wszystkiemu albo wybuchałam głośnym śmiechem, albo też oddawałam się licznym refleksjom. Że nie wspomnę, jak wielkiej ochoty nabrałam, by zobaczyć aktora w jakiejś sztuce teatralnej... Tym bardziej że gra on u i pracuje z Krzysztofem Warlikowskim, a spektakle tego reżysera nigdy nie przechodzą bez echa. 

„Stuhrmówka” zalicza się do tych lektur, o których tak naprawdę niełatwo jest napisać coś wyjątkowego, bo ją zwyczajnie trzeba przeczytać i poczuć. Słowa i tak nie oddadzą mojej przyjemności z lektury. Mogę tylko do niej serdecznie zachęcać. Jeśli macie ochotę poczytać, co myśli o życiu i aktorstwie człowiek, który już coś przeżył, czegoś doświadczył i jednocześnie czegoś dokonał, to „Stuhrmówka” będzie idealnym wyborem. To rozmowa, do której na pewno jeszcze wrócę.    

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Znak. 

Wyzwanie: „Polacy nie gęsi”.