Karolina Wilczyńska "Marzenia szyte na miarę"

Karolina Wilczyńska „Marzenia szyte na miarę”, Czwarta Strona 2015, ISBN 978-83-7976-291-0, stron 340

Tamara i jej córka Marysia wychodzą powoli na prostą w swojej relacji. Nastolatka przestała traktować matkę jak największego wroga, Sokołowska też zaczyna się starać spędzać z córką o wiele więcej czasu. Duża w tym zasługa babci Róży i jej podejścia do życia, które udzieliło się „przyszywanej” wnuczce i prawnuczce. Teraz starsza pani wychodzi ze szpitala, więc trzeba zorganizować jej opiekę. Same będą jeździły do Borowej najczęściej jak się da, co jednak wcale nie jest takie proste, bo Tamara ma gorący okres w pracy, a Marysia musi nadrabiać zaległości w szkole. Dlatego też na miejscu będzie Róży doglądała sąsiadka, pani Zofia. Marysia podczas weekendów na wsi odkryje, że nie tylko w mieście może być ciekawie, a któregoś dnia zawędruje w okolice starego, zaniedbanego dworku. Tamara spróbuje naprawić swoje stosunki z matką, ale czy Ewa jest gotowa zrzucić swoje maski? 

„Marzenia szyte na miarę” to wielce urokliwy powrót do Stacji Jagodno. Po „Zaplątanej miłości” przyszedł czas na drugą część sagi, czas, którego nie mogłam się już doczekać. Od razu powiem, że źle obstawiłam, komu będzie poświęcona ta opowieść. Po zakończeniu pierwszego tomu myślałam, że teraz skoncentrujemy się na Ewie –tak jednak nie jest, a przynajmniej nie w pełni, choć zupełnie nie przeszkadzało mi to w odbiorze. Na pierwszym planie znów są Tamara i Marysia, a tajemnice emocjonalnego chłodu ich matki i babki wyjaśniają się dopiero w epilogu. Na trzeci tom – „Po nitce do szczęścia” – również będę czekać z utęsknieniem, ale tym razem nie bawię się już we wróżkę i uzbrajam się w cierpliwość, co on przyniesie, bez prób przewidywania, jakie niespodzianki zafunduje mi Karolina Wilczyńska.

Pisałam już, że autorka każdą swoją nową książką mnie zaskakiwała. Każda różniła się od poprzedniej, ale wszystkie łączyło jedno: mądrość. Na pewno się powtarzam, ale nic na to nie poradzę, bo gdyby ktoś zapytał mnie, z czym kojarzy mi się nazwisko Wilczyńska, odpowiedziałabym bez wahania właśnie tak: z mądrą i ciepłą opowieścią. U tej pisarki nie znajdziemy sztucznie wymyślonych akcji czy nieprawdopodobnych zbiegów okoliczności. Tu jest samo życie, historie, w których można się przejrzeć jak w lustrze, znaleźć elementy wspólne z własnym losem. W „Stacji Jagodno” to babcia Róża jest synonimem zrozumienia, osobą, która nabyła doświadczeń przez lata i która potrafi skłonić do rozmyślań nad sobą. Warto przy tym podkreślić, że sylwetka mieszkanki małego domu w Borowej, mistrzyni fiołkowych konfitur, nie ma w sobie nic z moralizatorstwa. Wiecie, gdybym chciała przeczytać poradnik, to na pewno miałabym z czego wybierać, a w powieści obyczajowej nie szukam złotych rad, przepisu czy uniwersalnej recepty na życie wyłożonych „łopatologicznie” – chcę ją zobaczyć przez pryzmat bohaterów. I Wilczyńska to potrafi, pisze tak zwyczajnie, z prostotą, że jej czytelnik sam z siebie może zechcieć coś zmienić w swojej egzystencji, może dostrzec, że sam jest szczęściarzem i wiele ma, że może sobie pozwolić na cieszenie się chwilą, na dostrzeganie drobiazgów i urody świata. Wystarczy tylko chcieć.

W „Marzeniach...” pojawia się prawdziwie czarny charakter; to Jarek, zięć pani Zofii (ego żona zresztą także napsuła mi sporo krwi). I pod wpływem ich zachowania zaczęłam się zastanawiać głębiej nad tym samym, co Zofia i Róża: czy życie dopasowane na siłę do czyichś oczekiwań ma szansę przynieść coś dobrego. W tej części podobało mi się także to, w jakim kierunku pisarka poprowadziła Marysię. To w gruncie rzeczy jest również historia jej dojrzewania, dorastania, uświadamiania sobie, co naprawdę ważne.

Tak się złożyło, że w ostatnim czasie przeczytałam książki autorek, które już znam, których twórczość lubię i cenię. Kasia Bulicz-Kasprzak, Agnieszka Olejnik i teraz Karolina Wilczyńska swoimi najnowszymi powieściami pokazały, jak pięknie można rozwijać skrzydła, że mimo iluś tam pozycji na pisarskim koncie, można się nadal rozwijać i z książki na książkę pisać coraz lepiej, że o przywiązywaniu do siebie czytelników nie wspomnę. „Marzenia szyte na miarę”, przy całym szacunku dla „Zaplątanej miłości” i tego, jak mi się podobała, zrobiły na mnie jeszcze większe wrażenie. Polecanie tak dobrej powieści obyczajowej to sama radość i przyjemność.    

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Wyzwanie: „Polacy nie gęsi”.