Przemysław Borkowski "Zakładnik"

Przemysław Borkowski „Zakładnik”, Czwarta Strona 2017, ISBN 978-83-7976-648-2, stron 457

Psycholog Zygmunt Rozłucki po rodzinnej tragedii powoli wraca do życia. Prowadzi psychoterapię, ale raczej sam jej jeszcze potrzebuje. Na prośbę swojego szefa ma wystąpić w telewizji, w programie porannym. Do studia wkracza uzbrojony mężczyzna i gości programu bierze jako zakładników. Żąda możliwości wygłoszenia na żywo oświadczenia, a gdy już to robi, popełnia samobójstwo. Rozłucki i dziennikarka Karolina Janczewska, która także była w studiu, próbują opowiedzieć na pytanie, co Dariusza Jakubca, zwyczajnego człowieka, męża i ojca, pchnęło do tak desperackiego kroku. Psycholog i jego towarzyszka wpadają na trop tajemnicy sprzed lat, mocno rzutującej na teraźniejszość. 

Czwarta Strona wyrosła już dawno na jedno z moich ulubionych wydawnictw. Książki sygnowane przez tę markę zazwyczaj biorę w ciemno. Debiuty, nowe nazwiska – w tym oficyna nie ma sobie równych. Gdy zobaczyłam zapowiedź „Zakładnika”, od razu byłam przekonana, że to coś idealnie w moim guście. Do tego „polecanka” Roberta Małeckiego, autora Czwartej Strony, który podbił mnie swoim „Najgorsze dopiero nadejdzie” (a w „Zakładniku” zakładka z tytułem i okładką drugiej części serii z Markiem Benerem, ha!). Samo nazwisko Przemysława Borkowskiego nic mi nie powiedziało, dopiero gdy zobaczyłam na Instagramie wydawcy fotografię z sesji, dotarło do mnie, że to ten Przemysław Borkowski, jeden z członków Kabaretu Moralnego Niepokoju. Kabareciarz autorem kryminałów? W sumie dlaczego nie, pomyślałam i z ciekawością przystąpiłam do lektury.

Zaczynając od końca, od razu powiem, jak mocno cieszy mnie fakt, iż „Zakładnik” zapowiada serię z psychologiem Rozłuckim – już czekam niecierpliwie na kolejny tom. Jak na serię przystało, mamy wiodącego bohatera, który ma swój emblemat, jakąś cechę charakterystyczną. Zygmunt Rozłucki jest smakoszem whisky, ale żadne tam Jasie Wędrowniczki, a na jego podejście do życia znacząco wpływa to, że jest nosicielem genu samobójstwa, jeśli można tak to ująć. Z tego też powodu na pewno nie można nazwać go wesołkiem czy choćby zwyczajnie optymistą, ale nie jest przy tym szczególnym malkontentem, nie zauważyłam również, by był bardzo cyniczny wobec życia. W gruncie rzeczy to taki zwyczajny facet, choć targany wątpliwościami, głównie w tym względzie, czy na pewno dobrze wykonuje swój zawód. Dobrym pomysłem było stworzenie mu partnerki o odmiennej osobowości, energicznej, która nie poddaje się przy pierwszych trudnościach, nie odpuszcza i gdy postawi przed sobą jakiś cel, konsekwentnie do niego dąży.

Inna sprawa, że Rozłuckiego i Karolinę łączy przeżyta trauma. Prowadzone, wcale nie tak po amatorsku, śledztwo ma być dla nich sposobem na poukładanie emocji powstałych pod wpływem wydarzeń w telewizji. Coś, co zaczyna się bardzo medialnie, wiedzie bohaterów do tajemnic, niewielkiej w gruncie rzeczy, grupy osób. Cała intryga jasno pokazuje, jak silne potrafią być niektóre uczucia, a mijający czas wcale nie osłabia ich mocy.

„Zakładnik” wyróżnia się sprawnie poprowadzoną narracją. Krótkie w sumie rozdziały powodują, iż książkę czyta się w tempie błyskawicznym. Niby nie dzieje się nic szczególnie spektakularnego, mimo to akcja nie zwalnia, a czytelnikowi towarzyszy jakieś podskórne napięcie; tym samym o nudzie nie może być mowy. Jestem mile zaskoczona inną odsłoną Przemysława Borkowskiego (i tym, że to w ogóle jest jego trzecia powieść, a ma jeszcze na swoim koncie zbiór opowiadań) i chcę więcej.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.