Martyna Wojciechowska "Zapiski (pod)różne"

Martyna Wojciechowska „Zapiski (pod)różne”, National Geographic 2011, ISBN 978-83-7596-231-4, stron 200

Ekwador, Japonia, Mongolia, Indie, Zanzibar, RPA, Islandia, Chile, Rosja, Argentyna, Alaska, Etiopia, Nepal, Wenezuela, Namibia, Kenia, Argentyna. Prościej byłoby chyba zapytać, czy jest jakiś zakątek świata, w którym Martyna Wojciechowska jeszcze nie była. W każdym z tych miejsc przeżyła jakąś przygodę, czegoś doświadczyła, poznała interesujących ludzi. I w „Zapiskach (pod)różnych” dzieli się tym z nami.

Uwielbiam książki Wojciechowskiej. Jej styl, przepełniony poczuciem humoru, z nutkami ironii, ale też refleksji, trafia do mnie całkowicie.

Ponadto charakteryzuje się on w moim odczuciu harmonią, idealną równowagą między obrazami tego, jak żyje się w konkretnym miejscu, określoną dawką wiedzy o świecie z przeżyciami autorki i prezentowaniem jej światopoglądu. Nie inaczej jest w „Zapiskach...”. Ta niewielkich rozmiarów książeczka zawiera luźne notatki z kilkunastu podróży. „Nieustannie mam potrzebę uwieczniania tego wszystkiego, co mnie otacza. Jak zatrzymać w kadrze to, co nieuchwytne? Jak oddać w tekście zapach, smak, emocję?” (str. 5) – myślę, że pisarce i dziennikarce świetnie się to udaje. Każda jej książka jest pełna kolorów i wrażeń.

Nurkowanie z rekinami; kupowanie i upinanie materiału na sari; łapanie i mierzenie anakondy; zdobywanie najwyższego szczytu Alaski; paradowanie w japońskich, hotelowych kapciuszkach; konsumowanie, hm, świnki morskiej na obiad – to tylko część z przeżyć, jakich doświadczyła autorka, a o których możemy przeczytać. Nie muszę chyba podkreślać, że całość napisana świetnym językiem i okraszona licznymi zdjęciami zapewnia lekkość czytania i doskonałą rozrywkę.

Sama Martyna Wojciechowska jest dla mnie kobietą żyjącą rytmem wyznaczanym przez jej pasje. Kieruje się zasadą, że lepiej żałować, że się coś zrobiło, niż żałować, że się nawet nie spróbowało. I nie można jej odmówić racji. Żyje pełną piersią, bo też i dostała od losu drugą szansę, po pokonaniu ciężkiej choroby i przetrwaniu wypadku samochodowego, w którym miała zginąć. Wie, że nie może sobie pozwolić na marnowanie chwil, bo każda z nich jest cenna. Z nich przecież składa się nasze życie, a mamy je tylko jedno.

„Zapiski (pod)różne” gorąco polecam. Jedno mam tylko zastrzeżenie: dlaczego tak krótko?  

Książka bierze udział w wyzwaniach „Nie tylko literatura piękna...” oraz „Polacy nie gęsi”.