Jeanne Kalogridis "Żona inkwizytora"

Jeanne Kalogridis „Żona inkwizytora”, Pascal 2013, ISBN 978-83-7642-230-5, stron 416

„W wyniku krwawych pogromów w hiszpańskim kościele zaroiło się od nowych chrześcijan – conversos, czyli nawróconych – zwanych tak dla odróżnienia od „starych chrześcijan” (str. 18). Nowi i starzy chrześcijanie, ci z dziada pradziada oraz ci, którzy przechodzili na nową religię, by zapewnić sobie bezpieczeństwo i spokój. Wśród konwertytów byli zarówno ci, którzy wykazywali się prawdziwą żarliwością w nowej modlitwie, jak i ci, którzy w ukryciu odprawiali pradawne rytuały religijne, zachowując wierność wierze przodków. Jedni i drudzy dochodzili do władzy; chcieli prowadzić normalne życie. Obie grupy liczyły na królową Izabelę Kastylijską, która zasiadła na tronie dzięki Żydom i konwertytom. Tym drugim był nawet jej mąż, Ferdynand Aragoński. Pokładano zaufanie w jej mądrości i sprawiedliwości oraz głębokiej pobożności. Z jednej strony wierzono, że nie da ona skrzywdzić tych, dzięki którym została wyniesiona do piastowanej godności; z drugiej nienawiść tliła się nieprzerwanie i rosła w siłę, szczególnie wśród jej doradców. Pod ich wpływem Sewillę ogarnie koszmar inkwizycji.

W takich też niespokojnych czasach przyszło żyć Marisol Garcíi, córce radnego miejskiego, don Diega. Dziewczyna parę lat wcześniej zakochała się w przystojnym młodzieńcu ze starej, chrześcijańskiej rodziny – Antoniu. Inteligentnego chłopaka wysłano jednak na nauki, a Marisol długo wierzyła w jego miłość, potwierdzoną przecież zaręczynami. Ale po pewnym czasie listy przestały przychodzić, a świat dziewczyny rozpadł się, gdy ojciec oznajmił, że poślubi znienawidzonego sąsiada i wroga, inkwizytorskiego prokuratora, Gabriela. Decyzja ojca ma obronić córkę przed podejrzeniami i dostaniem się w ręce tych, którzy torturami lubili wymuszać zeznania po swojej myśli.

Jeanne Kalogridis miała świetny pomysł, by osadzić akcję swojej powieści pod koniec XV wieku; czas, gdy w Hiszpanii rozszalała się piekielna inkwizycja. Już samo to sprawia, że książka wywołuje silne emocje. Tym bardziej że autorka w pewnym momencie nie oszczędza wrażliwości czytelników, posługując się brutalnymi i makabrycznymi szczegółami. A gdy człowiek uświadomi sobie, że pewnie tak faktycznie wyglądały działania przedstawicieli tej zbrodniczej instytucji kościelnej, to krew się w nim gotuje, bo to wszystko niby w imię miłosiernego Pana, który przecież wszystkich miał traktować równo...

Umiejscowienie wśród tej „religijnej” histerii młodej, zakochanej kobiety, mnie osobiście bardzo przejęło. Przywiązałam się do Marisol, która sama sobie nie radziła z wypełniającymi ją uczuciami, które pewnie nigdy by się nie pojawiły w innym czasie i okolicznościach. Rozdarta między miłością do matki, a bólem upokorzenia, zamyka się w skorupie, a prawdziwe oblicze postępowania rodziców zrozumie dopiero po czasie, gdy los wystawi ją na najcięższą próbę. Patrzeć, jak niewyobrażalnie cierpi najukochańsza, najbliższa osoba; znaleźć w sobie siły do walki o przetrwanie, ale i uratowanie innych; nie załamać się i nie poddać. Do tego ten niedający się zapomnieć rozdźwięk między rzeczywistym postępowaniem Antonia, a wiarą w niego i moc pierwszego umiłowania. Skoro przestał pisać listy, mimo postawionego ultimatum, dlaczego pojawił się na jej ślubie? I wreszcie Gabriel, świeżo poślubiony mąż, patrzący na nią z nieukrywanym pożądaniem, ale i czymś jeszcze, więc o co tak naprawdę mu chodzi? Przecież przez wzgląd na dalszą i bliższą przeszłość, musi sobie zdawać sprawę z tego, że ona go nie kocha i nie pokocha nigdy?

„Żona inkwizytora” idealnie wpisała się w mój zmieniający się gust czytelniczy. Fascynują mnie od pewnego czasu opowieści o silnych kobietach, żyjących w intrygujących historycznie czasach. Gdy do tego ich losy wypełnione są po brzegi ciekawymi wydarzeniami i czasem sprzecznymi, ale zawsze burzliwymi i prawdziwymi emocjami, to już nic więcej do zadowolenia mi nie potrzeba.        

 

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Pani Justynie z Wydawnictwa Pascal.

Książka bierze udział w wyzwaniu „Czytamy książki historyczne”.