Grażyna Jeromin-Gałuszka "Długie lato w Magnolii"

Grażyna Jeromin-Gałuszka „Długie lato w Magnolii”, Prószyński i S-ka 2014, ISBN 978-83-7839-756-4, stron 400

Maurycy Murawski lubi czasem o sobie myśleć, że jest autorem popularnych kryminałów, choć nie do końca tak jest w rzeczywistości. Wprawdzie pierwsze dwa mają do tej pory swoich wiernych fanów, ale spotkania autorskie raczej nie gromadzą niezliczonych tłumów. Z pierwszą powieścią było tak, że planował napisać utwór innego gatunku, związany z ptakami, bo z wykształcenia jest ornitologiem, ale pewien pobyt w Bieszczadach zaowocował właśnie książką kryminalną. Maurycy zobaczył wtedy coś, co stało się dla niego inspiracją.

Teraz Murawski chce znaleźć to miejsce, zabłąkane gdzieś między połoninami. Szukając noclegu, trafia do pensjonatu Magnolia.

Wprawdzie na obiad przychodzi mu długo czekać, ale jedzenie okazuje się być niezrównane, więc zostaje, czyniąc z pensjonatu bazę wypadową do poszukiwań. Wkrótce poznaje lepiej kobiety tworzące nastrój tego ośrodka: Czesię Gawlińską, kucharkę, kelnerkę Małgośkę, Marlenę, która wpada na kawę zawsze o tej samej porze, Tuśkę, która lubi dużo mówić, Józefinę, autorkę jedynych w swoich rodzaju przetworów, i wreszcie Doris, której obrazki, według Czesi, wcale nie zdobią ścian budynku.  

W centrum miejscowości, pod sklepem, Maurycy natyka się na emerytowanego komendanta policji, który każdemu pokazuje fotografię zaginionej dwanaście lat temu dziewczynki. To on prowadził jej sprawę i do tej pory nie pogodził się z brakiem rozwiązania. Czy spotkanie z twórcą kryminałów zmieni coś w tej sytuacji?

Grażyna Jeromin-Gałuszka swoją prozą potrafi uzależnić. Pisze w sposób absolutnie urzekający, czym do reszty i całkowicie podbiła moja czytelnicze serce. „Magnolią”, opowieścią o Filipie Spalskim, który bez zastanowienia kupuje pensjonat w bieszczadzkiej głuszy, byłam zachwycona, szczególnie kolorytem kobiecych bohaterek. Wcale się więc nie dziwię, a mogę się tylko cieszyć, że z tak bogatego źródła pisarka postanowiła skorzystać jeszcze raz. Zapowiedź „Długiego lata w Magnolii” wzbudziła mój wielki entuzjazm, który wcale nie opadł po zakończonej lekturze. Nie stwierdzę jednak, czy któraś część była lepsza – dla mnie obie są genialne i rewelacyjne. Dla porządku dodam jeszcze, że jeśli ktoś nie czytał „Magnolii”, spokojnie może sięgnąć po jej kontynuację – najistotniejsze wątki są przypomniane, więc wszystko powinno być zrozumiałe, nie powinna pojawić się żadna niejasność – ale sądzę jednak, że spotkania najpierw z „Magnolią” nie ma sobie co odmawiać, dla własnej przyjemności najlepiej przeczytać obydwie powieści z pensjonatem w tle.

Przy „Magnolii” można było śmiać się i płakać, z jej drugim tomem jest tak samo. Najbardziej wzruszała mnie Doris, która nie wyobrażała sobie, że co drugi dzień mogłaby nie zajrzeć do Filipa, w czym dzielnie zastąpił ją Absurd, gdy musiała wyjechać do „cywilizacji” – niektórzy zrozumieją, co to tak naprawdę znaczy, ale nie chcę zdradzać za wiele. Rozbawienie ponownie wzbudzają słowne przepychanki, w których przodowała Czesia, choć od pierwszych stron wiadomo, że bez swoich towarzyszek jej życie byłoby puste i jałowe. Te dwa aspekty sprawiają, że ta powieść aż pulsuje życiem w jego jasnych i ciemnych barwach.

Jeromin-Gałuszka nie byłaby jednak tak wytrawną pisarką, gdyby nie przemyciła czegoś więcej, motywu skłaniającego do głębszych refleksji. W dwóch warstwach fabularnych dobitnie pokazała, że naszym życiem często rządzi przypadek. Historią Lenki Sikorówny nie zaszokowała mnie jednak tak bardzo, jak epilogiem – czegoś takiego zupełnie się nie spodziewałam. To się nazywa klasa, żeby tak zakręcić czytelnikiem!

Z „Długim latem w Magnolii” mam jeden podstawowy problem: brakuje mi już słów, żeby wyrazić swoje pozytywne odczucia i zachwyt, a nie chciałabym się powtarzać, bo mam wrażenie, że to, co miałam do powiedzenia o twórczości Grażyny Jeromin-Gałuszki, powiedziałam już przy okazji dwóch innych recenzji. W ramach podsumowania powiem więc może tylko tyle, że najnowszą powieścią pisarka postawiła wyraźną kropkę nad i, dokładając jeszcze jeden argument do stwierdzenia, że jest ona autorką wybitną.      

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Grunt to okładka”, „Polacy nie gęsi”.