Joanna Chmielewska "Nawiedzony dom"

Joanna Chmielewska „Nawiedzony dom”, Kobra 2002, ISBN 83-88791-01-8, stron 288

W życiu Janeczki i Pawełka bardzo dużo się obecnie dzieje. Ich ojciec dostał spadek po krewnym mieszkającym w Argentynie. Darowizną jest dom, ale żeby się do niego wprowadzić, najpierw musi nastąpić zamiana mieszkań z dotychczasowymi lokatorami. A o to wcale nie będzie łatwo, bo jedna pani z tego grona, wdzięcznie nazwana przez dzieci „zmorą”, daleka jest od gotowości do wyprowadzki. Pomysłowe rodzeństwo, wobec „szykan” i „złośliwości” sąsiadki, postanawia nieco utrudnić jej życie, by przyspieszyć decyzję o opuszczeniu domu. Metody wybiorą sobie dość niekonwencjonalne, część zupełnym przypadkiem, a część już w pełni świadomie.

Czego jak czego, ale dwóch rzeczy Janeczce i Pawełkowi odmówić nie można: inteligencji i wyobraźni. Może jeszcze sprytu i skłonności do wplątywania się w afery. Bo tym razem wykryją dwie. Pierwsza związana będzie z tajemniczą kartką, znalezioną w kufrze na strychu; druga – z dziwnym zachowaniem sąsiadki. W rozwiązanie tej drugiej zagadki zaangażują nie tylko swojego mądrego psa, Chabra, ale też babcię.

Jak już wiadomo, Joanna Chmielewska to jedna z moich ukochanych pisarek, której książki czytam od czasów nastoletnich. Kiedy byłam młodsza, te, których bohaterami było właśnie to rodzeństwo, nie należały do moich ulubionych – poza Joanną, zdecydowanie wolałam Tereskę i Okrętkę – i teraz, po przeczytaniu „Nawiedzonego domu”, zastanawiam się usilnie, dlaczego tak było. Przecież to są fajni bohaterowie, a śledzenie ich perypetii okazało się doskonałą rozrywką. Widać musiałam dojrzeć i osiągnąć obecny wiek, żeby to dostrzec.

Do tworzenia wyrazistych postaci Joanna Chmielewska zawsze miała talent, to trzeba głośno powiedzieć. Tak też jest i w przypadku Janeczki i Pawełka. Jedno i drugie dziecko bystre, szybko łapiące skojarzenia, odważne, a przede wszystkim, oni tak bardzo zgodnie ze sobą współpracowali. Do tego obydwoje, choć raczej celowała w tym Janeczka, umieli owinąć sobie wokół palca członków rodziny – wiedzieli, kiedy co powiedzieć, kiedy zejść z oczu, a kiedy nalegać na udział w ich jakże ważnych sprawach.

Nie wolno zapominać o psie – stosunek autorki do zwierząt zawsze był mi bliski, sposób pisania o nich też, no i o babci. Ta postać wzbudziła we mnie gorący entuzjazm, a jej reakcje na wredną sąsiadkę wywoływały uśmiech na twarzy.

O stylu to nawet nie ma co pisać, bo pod tym względem jasne jest, że Chmielewska to klasa sama w sobie, więc każdą jej starszą książkę czyta się szybko i z przyjemnością. Kajam się tylko za moje uprzedzenia wobec dwójki bohaterów; teraz radośnie planuję przypomnieć sobie przygody Janeczki i Pawełka w pozostałych książkach im poświęconych.  

Książka bierze udział w wyzwaniach „Polacy nie gęsi” oraz „Trójka E-PIK”.

(Zdjęcie okładki pochodzi ze strony: http://www.bookmaster.pl/nawiedzony,dom/joanna,chmielewska/ksiazka/38988.xhtml)