Dariusz Michalski "Krzysztof Klenczon który przeszedł do historii"

Dariusz Michalski „Krzysztof Klenczon który przeszedł do historii”, MG 2013, ISBN 978-83-7779-164-6, stron 496

Muzyka była w jego życiu od zawsze. To ojciec wprowadził go w jej magiczny świat. Razem spędzali długie godziny, rozmawiając, śpiewając, grając na gitarze. A śpiewali przede wszystkim pieśni patriotyczne – ojciec był żołnierzem AK, który po wojnie musiał się ukrywać; za jego też przyczyną młody chłopak odkrył w sobie miłość do kresów. Utkwiła w nim na zawsze i do końca znajdowała odbicie w tworzonej przez niego muzyce. 

Krzysztof Klenczon urodził się w 1942 r. W dzieciństwie i młodości miał dwie wielkie pasje: muzykę i sport; z tej drugiej pozostał mu dyplom Studium Nauczycielskiego Wychowania Fizycznego w Gdańsku. To tam rozpoczęła się jego kariera.

Na festiwalu młodych talentów poznał Czesława Niemena, dzięki któremu został zaproszony do zespołu Niebiesko-Czarni. Choć wiele się tam nauczył, wiedział, że chce czegoś więcej. Przyszły więc Pięciolinie, a wreszcie zespół, który na wieki zapisał się w dziejach polskiej muzyki i w pamięci słuchaczy: Czerwone Gitary. Ich stare piosenki bardzo lubię, stąd też moje zainteresowanie niniejszą publikacją.

Dariusz Michalski, dziennikarz i historyk muzyki rozrywkowej, Krzysztofa Klenczona znał osobiście. Przekłada się to na styl, jaki przyjął w swojej książce, a który bardzo mi odpowiadał. Dotarł do osób z najbliższego, ale i trochę dalszego, otoczenia muzyka. Sięgnął również do swojego archiwum, z niego pochodzą wypowiedzi samego Klenczona. Cytatów jest mnóstwo i dobrze, bohaterowie mówią swoim głosem. Michalski dopowiada, wyjaśnia, prostuje, komentuje.

Tym, co może najbardziej zainteresować czytelników znających historię zespołu, jest kwestia odejścia Klenczona, gdy święcili swoje największe triumfy. Choć pojawia się kilka teorii – chciał zająć się czymś nowym, pociągał go inny rodzaj muzyki, czuł, że się nie rozwija, dwóch liderów w czteroosobowym zespole to o jednego za dużo – sprawy tej Michalski nie wyjaśnił do końca. Dwie osoby nie chcą zdradzić, co się faktycznie wydarzyło. A może i lepiej tego nie wiedzieć? Ciekawe i zabawne jest wyjaśnienie nazwy zespołu; kolor w niej użyty zapewnił „czerwonogitarowcom” spokój ze strony cenzury. Tytuł książki również nie jest przypadkiem.

Autor przedstawia losy artysty, gdy zakładał nowy zespół – Trzy Korony – i gdy odchodził. Opuszczał nie tylko kolegów, z którymi tworzył i grał, ale też Polskę. Z żoną i córką emigrował do Stanów Zjednoczonych. Mamy możliwość dowiedzieć się, jak na to zareagowała „branża”, ludzie mu bliscy, oraz jak odbiło się to na nim samym. Wyłania nam się obraz człowieka rozdartego między miłością do rodziny, a uczuciem, niesłabnącym, do muzyki. Mając na względzie to, jak ułożyło mu się w Ameryce, trudno się nie zastanawiać, co by było, gdyby... Niemałą rolę odegrała tu żona Klenczona, Alicja, zwana Bibi. Z jej wypowiedzi oraz dalszego życia już po tragicznej śmierci muzyka, można wyciągnąć różne wnioski – swoje zdanie zachowam dla siebie, ale cały ciąg wydarzeń jest w pewien sposób uderzający.

Dariusza Michalskiego poznałam za sprawą lektury biografii Kaliny Jędrusik, która znacząco wpłynęła na moje zainteresowanie aktorką. Wiedziałam więc, jak rzetelnie do swoich bohaterów podchodzi. Tym razem też się nie zawiodłam. Dostałam pełny obraz człowieka i artysty, przepleciony osobistą nutą. „Krzysztof Klenczon który przeszedł do historii” to solidna, fachowo przygotowana, przyjemna w odbiorze czytelniczym książka, którą polecam nie tylko jego fanom artysty i polskiej muzyki tamtych lat.  

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Pani Dorocie z Wydawnictwa MG.

Książka bierze udział w wyzwaniach „Nie tylko literatura piękna” oraz „Polacy nie gęsi”.