Philippa Gregory "Córka Twórcy Królów"

Philippa Gregory „Córka Twórcy Królów”, Książnica 2013, ISBN 978-83-245-8089-7, stron 440

Druga polowa XV wieku. Na tronie zasiada Edward IV York, którego panowanie stało się możliwe dzięki opiece i wsparciu ze strony Ryszarda Neville’a, hrabiego Warwick. To jego kampania zapewniła młodemu władcy koronę. To on nauczył go wszystkiego o sztuce walki, udzielał pomocy, toczył bitwy w jego imieniu. Teraz miał być jego najważniejszym doradcą, ale to nie będzie możliwe. Młody król, w tajemnicy przed swym protektorem, poślubia Elżbietę Woodville, córkę Jakobiny i barona Rivers. Całkowicie nią zauroczony ulega wpływom jej samej oraz jej licznej rodziny. To dla Neville’a policzek wymierzony przez wychowanka, któremu tyle poświęcił. Jego ambicje każą mu szukać innych powiązań z rodziną panującą, sięgając po królewskiego brata, Jerzego, dla starszej ze swych córek, Izabeli. A jest przecież jeszcze młodsza, Anna. Z czasem ona sama zechce wypełnić wolę i wizję swojego ojca, Twórcy Królów.

Philippa Gregory oddaje nam do rąk kolejną powieść o wojnie Dwu Róż, bratobójczej walce szarpiącej Anglię w latach 1455-1485, a toczącej się między rodem Lancasterów oraz Yorków. Po „Władczyni rzek”, „Białej Królowej” i „Czerwonej Królowej”, tutaj wydarzenia obserwujemy z punktu widzenia Anny Neville, córki Ryszarda Warwicka i żony Ryszarda III, którzy odegrali tak istotną rolę w historii wyspy. Towarzyszymy jej przemianie z małej dziewczynki, od początku przygotowywanej do wielkich czynów, do świadomej siebie i otoczenia kobiety. Stajemy się świadkami jej małżeństwa i stawianych przed nią wyzwań.

Ta fabuła jest o tyle intrygująca, że po poprzednich tomach cyklu w tym mamy zupełnie odmienne spojrzenie. Nie potrafię stwierdzić, która część podobała mi się najbardziej, bo wszystkie były świetne, ale po lekturze „Władczyni rzek” przywiązałam się do Jakobiny, jej męża i dzieci, do Elżbiety zwłaszcza. I nagle w „Córce Twórcy Królów” to Elżbieta właśnie jest „tą złą”. Ciężko było się przestawić, co nie zmienia oczywiście faktu, że autorka przedstawiła intrygi po mistrzowsku i nawet jeśli rozumiałam racje i motywy królowej, to nie darzyłam jej ciepłymi uczuciami.

Motywem przewodnim jest oczywiście władza, przyciągająca jak magnes, upajająca jak narkotyk. Kolejny raz pisarka uzmysławia, do jakich czynów jest w stanie posunąć się człowiek, by spełnić najwyższe ambicje. Wtedy nawet bliskie więzy rodzinne tracą znaczenie, bo liczy się tylko jeden cel.

Philippa Gregory pisze prostym i przystępnym językiem, dzięki któremu możemy się poczuć tak, jakbyśmy sami znaleźli się na królewskim dworze. Drobiazgowe dbanie o szczegóły silnie działa na wyobraźnię. Autorka stwarza również możliwość wyrobienia sobie własnego zdania, ona nie ocenia, pozostawiając to zadanie swoim czytelnikom. Taki sposób narracji jeszcze mocniej pobudza emocje. 

Miłośników prozy autorki do lektury zachęcać nie trzeba. Ci, którzy jeszcze nie mieli okazji jej poznać, powinni szybko nadrobić zaległości. Z historycznego cyklu przede mną jeszcze dwie pozycje, a we wrześniu kolejna – „Uwięziona królowa” – w której przyjrzymy się losom Marii Stuart.