Janet Evanovich „Jak upolować faceta: po pierwsze dla pieniędzy”

Janet Evanovich „Jak upolować faceta: po pierwsze dla pieniędzy”, Fabryka Słów 2012, ISBN 978-83-7574-682-2, stron 352

Jakiego zadania jesteś w stanie się podjąć, gdy tracisz pracę, a samochód zabiera Ci windykator? Stephanie Plum właśnie to spotkało. Na obiedzie u rodziców i babci, ojciec wspomina o kuzynie Vinniem, który potrzebuje kogoś do archiwizowania dokumentów. Ale tu Stephanie się spóźniła. Ma za to ochotę podjąć się szukania osób, które nie stawiają się na rozprawy sądowe. Dziesięć procent od kaucji brzmi przecież nieźle, by nie powiedzieć, że naprawdę dobrze.

Pierwszym osobnikiem na nowej ścieżce kariery jest Joseph Morelli, policjant oskarżony o morderstwo. Ale nie tylko z tego powodu nie będzie łatwo. Wychowywali się w jednej dzielnicy, w dzieciństwie namówił ją na zabawę w pociąg i nie tylko...

We wdrażaniu się w rolę łowcy nagród pomaga Stephanie Komandos, jeden z najlepszych w swoim fachu – wybawi ją z pewnej kłopotliwej sytuacji – oraz mąż kuzynki, Eddie, policjant, z którym będzie ćwiczyć na strzelnicy. A jej nowa zabawka w postaci pistoletu najbardziej spodoba się babci Mazurowej.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z twórczością Janet Evanovich. W 2001 i 2002 r. czytałam wydane przez Świat Książki bez ładu i porządku „Przybić piątkę” oraz „Seven up”. Potem gdzieś w zakamarkach bibliotecznych półek wynalazłam pierwszą i drugą część, a później jeszcze czwartą. Teraz promocyjna cena książki z pewną gazetą była bardzo kusząca i ciężko było się oprzeć.

Stephanie Plum jest postacią wzbudzającą ogromną sympatię. Towarzyszenie jej perypetiom to znakomita rozrywka. A tych przygód nie brakuje, bo kobieta ma wyjątkowy talent do ładowania się w niecodzienne sytuacje. Gorzej, gdy trafia na kogoś takiego jak bokser Ramirez. Wtedy robi się już naprawdę niebezpiecznie. To, co mnie osobiście najbardziej odpowiada, to poczucie humoru autorki widoczne nie tylko w podejściu do życia słynnej Śliwki, ale głównie w jej przekomarzaniach z Morellim. Lubię tak wykreowanych bohaterów. Podoba mi się też atmosfera dzielnicy, w której wszyscy się znają, a Steph na każdym kroku spotyka kogoś ze swojej rodziny. Ale postacią, która podbiła moje serce już za pierwszym razem i nic się przez te lata nie zmieniło, jest babcia Mazurowa. Uwielbiam kobietę! Z tego, co pamiętam, w następnych częściach pojawia się dużo częściej, ale i w tej wyraźnie zaznaczyła swoją szaloną osobowość. Scena przy obiedzie jest świetna, ale strój włożony przy okazji ulubionej formy spędzania czasu – jeszcze lepszy.

Aktualnie ukazała się ósma część serii z dzielną pogromczynią przestępców. Autorka napisała ich już dziewiętnaście. Bardzo intrygujące jest dla mnie, na ile udaje jej się utrzymywać wysoki poziom oraz w jakież to jeszcze kłopoty wpakuje swoją bohaterkę, żeby nie było nudno i powtarzalnie. Mam nadzieję, że kiedyś się o tym przekonam.   

Książka bierze udział w wyzwaniu Trójka E-PIK.