Małgorzata J. Kursa "Ekologiczna zemsta"

Małgorzata J. Kursa „Ekologiczna zemsta”, Prozami 2012, ISBN 978-83-932841-7-7, stron 248

Wszystko zaczęło się od tego, że według Malwiny Pędziwiatr mężczyźni składają się li tylko z wad. Przekonanie to wynikało z faktu, że jej małżonek zalet nie posiadał, co przeniosło się na cały ten gatunek. Teraz Malwina wraca z Kanady przerażona tym, co też zamierza uczynić jej jedyne dziecko, córka Lukrecja, którą przecież wychowała na inteligentną kobietę. A ta właśnie wychodzi za mąż. Przyszła teściowa musi więc przyjrzeć się kandydatowi. Początkowe wrażenia są, ku jej zdziwieniu, pozytywne, co nie znaczy, że należy córkę zostawić bez nadzoru, ktoś musi ostatecznie dbać o jej interesy. Zapobiegliwa mamusia opuszcza więc Kanadę na zawsze i obejmuje we władanie kuchnię młodych Szczęsnych.

Lata spędzone na emigracji zaowocowały i Malwina nie może się pewnym rzeczom nadziwić. Do tego cicha i pokorna nie jest, więc jak lwica walczy o swoje racje, np. sprowadzając na ziemię nadgorliwego ochroniarza w markecie. Planuje także uruchomić swój własny biznes, w którym jako księgowa ma jej pomóc koleżanka ze szkoły, Eliza. Ponowne spotkanie ma miejsce zaraz po kradzieży, której ofiarą padła Eliza. Obie kobiety – wobec bierności organów ścigania – postanawiają same wymierzyć sprawiedliwość. Narzędzie zemsty będzie dość nietypowe...

Małgorzata J. Kursa jest autorką kilku świetnych powieści, z których trzy miałam okazję czytać. Na „Ekologiczną zemstę” miałam ochotę już od dawna, wiedząc, że dostanę kawałek zabawnej prozy. I nie pomyliłam się. Sama autorka, jak zapewnia okładka, jest optymistką i śmieszką, co doskonale odbija się w jej książkach. Można się przy nich pośmiać, czasem tylko uśmiechnąć, ale zawsze po prostu dobrze bawić. Jej bohaterowie wzbudzają sympatię od pierwszej strony; nawet Malwina, która zapowiadała się na niezłą jędzę, jest rewelacyjna. Jej sarkastyczne podejście do życia w połączeniu z nadaktywnością Elizy, z majaczącym gdzieś w tle cieniem zięcia – policjanta, rozbawią każdego. A już pomysł pani księgowej na kamuflaż i sam akt dokonywania zemsty sprawił, że byłam bliska popłakania się ze śmiechu.

Oprócz Malwiny i Elizy, na kartach powieści zaznaczyli się Piotruś i Lala, oboje słodcy w tej swojej pierwszej miłości, a on dodatkowo w roli hamulca dla niczym nieskrępowanej wyobraźni swoich kobiet; spotkamy też znaną z poprzednich książek pisarki Martę Artymowicz (co nie znaczy, że trzeba je znać, żeby zrozumieć, o co chodzi i kim ona jest, choć oczywiście do ich przeczytania jak najbardziej zachęcam).

Jak stwierdziła sama Małgorzata J. Kursa, nie odpowiada ona za poglądy i nietypowe pomysły swoich bohaterów, więc my też tak postępujmy, nie zastanawiajmy się, czy taka zemsta ma w ogóle sens, czy tak można; potraktujmy perypetie głównych postaci jak czystą rozrywkę, bez odnoszenia się do prawdopodobieństwa wydarzeń w rzeczywistości. Można tylko powiedzieć, że ci, którzy według energicznych niewiast zasługują na wymierzenie kary, faktycznie powinni być karani przez służby do tego powołane, a że nie zawsze tak się dzieje, cóż... Malwina i Eliza mogą jeszcze długo mieć pełne ręce roboty.

Polecam Waszej uwadze twórczość pani Kursy. Gdy będziecie mieć gorszy dzień, niewątpliwie poprawi Wam nastrój, a w te lepsze pozwoli spojrzeć na świat z większym dystansem i optymizmem, a na pewno z uśmiechem. 

Książka bierze udział w wyzwaniu „Czytamy powieści obyczajowe”.