Jeremy Howe "MamoTata"

Jeremy Howe „MamoTata”, Prószyński i S-ka 2013, ISBN 978-83-7839-414-3, stron 320

Rodzina. Lizzie, Jeremy, Jessica, Lucy. W jej strukturę, pewnego zwyczajnego, letniego dnia 1992 r., wkroczył jeden człowiek i sprawił, że rodzinę zdruzgotał kataklizm. Lizzie, kobieta zaledwie 34-letnia, została zamordowana. Zupełnie bez sensu, przez schizofrenika pod wpływem narkotyków i alkoholu. Napatoczyła mu się, nic do niej nie miał. Po prostu ją zabił.

Z Jeremy’m rozstali się tego samego dnia, rano. Ona jechała prowadzić wykłady na Uniwersytecie Otwartym, on przez tydzień miał się zająć dziewczynkami. Przed nimi były wspólne wakacje. Plany te nigdy nie zostały zrealizowane. Świat zawalił się wraz z wizytą policjanta, w środku nocy przyniósł tragiczne wieści. Nadzieja, że to jakaś makabryczna pomyłka, okazała się płonna.

Pozostało pytanie: co dalej? Jak się pozbierać? Jak powiedzieć o tym dzieciom: sześcio- i czterolatce? Jeremy, mimo straty swojej ostoi, przyjaciółki, kochanki, osoby najbliższej, nie mógł się poddać. To dla córek walczył z każdym dniem. To one stały się osią jego nowego, jakże trudnego życia.

„MamoTata” jest kolejną w ostatnim czasie książką, co do której byłam przekonana, że to powieść. Zapowiedź na okładce „Prawdziwa historia ojca samotnie wychowującego córki po śmierci żony” czyni ją tym bardziej przejmującą. Tym, co szokuje i boli w tej relacji najbardziej, jest to, że Lizzie została brutalnie pozbawiona życia. Żaden rodzaj śmierci matki i żony nie pozostaje bez wpływu na tak małe dzieci oraz męża, na kogokolwiek, ale tak nagłe, odrealnione odejście tej kobiety wydaje się być nieludzko niesprawiedliwe. Jeden chory człowiek przekreśla czyjeś plany, marzenia, szanse i możliwości, a trzem innym rujnuje świat.

Jeremy z dnia na dzień musi przejąć obowiązki matki, dokładając je do tych ojcowskich. Musi ogarnąć nie tylko najważniejsze kwestie życiowe, ale też tysiąc drobiazgów życia codziennego. Nie wychodzi mu gotowanie – bo nie nazwiemy nim odgrzewania pizzy, sprzątanie, pranie i prasowanie. Ale dobry jest w czytaniu na dobranoc, w przytulaniu, w rozmowach. Jakoś sobie radzą przy wsparciu bliskich, przyjaciół, sąsiadów. Częściowo też o tym jest ta książka, o przyjaźni pojmowanej jako pomoc w sytuacji niewyobrażalnego chaosu, ale też troska, zwykłe trwanie przy rodzinie, która musi się poskładać na nowo.

Ale nie tylko przyjaźń się tu liczy. Dla mnie we wspomnieniach Jeremy’ego Howe’a na pierwszy plan wysuwa się miłość. Miłość do utraconej żony, ale tez jego wzajemna miłość z córkami. To ona pozwoliła im przetrwać, dała siłę. I choć jego opowieść jest przesycona smutkiem, to równocześnie pełna jest rodzinnego ciepła, a zarazem humoru, jest zabawna. Tu wyróżnia się zwłaszcza Jessica, pewna siebie, gadatliwa, rozbrykana, po prostu radosne dziecko. Lucy była bardziej wyważona, spokojniejsza, introwertyczna.

„MamoTata” to książka poruszająca, bardzo emocjonalna, która nie pozostawi obojętnym. Pokazuje, jaką potęgą jest więź rodzinna, która potrafi się utrzymać nawet po traumie. Polecam. 

Książka bierze udział w wyzwaniu „Nie tylko literatura piękna...”.