Karina Bonowicz "Pierwsze koty robaczywki"

Karina Bonowicz „Pierwsze koty robaczywki”, Prószyński i S-ka 2012, ISBN 978-83-7839-412-9, stron 384

I znów nadszedł pierwszy września. Dla Idy Werner  oznacza to powrót do szkoły. Tylko tym razem znajdować się będzie po tej drugiej stronie. Właśnie została panią od polskiego w liceum. Jej kariera będzie się rozwijać w środowisku ludzi specyficznych. Dyrektor jest wuefistą wielbiącym adidasy do każdego rodzaju ubioru, a w jego gabinecie króluje turecki dywan, na którym Ida będzie często gościć. Daga jest chemiczką, której w zabawianiu się probówkami zupełnie nie przeszkadzają tipsy. Bibliotekarz wygląda jak drwal w przykrótkim polarku, a ksiądz jest zbyt przystojny jak na księdza. A do tego członkinie zespołu polonistycznego, czyli Myszor, Dywanowa i Nowakowa, do których nie dotarł jeszcze fakt istnienia nowej matury, więc notatki poczynione lata temu dla nich ciągle są jedynie słuszne.

Nie tylko z nauczycielami Ida będzie miała wesoło. Uczniowie też są niczego sobie. Bezczelna Kama; Max z drugiej klasy nie spuszcza z niej maślanego wzroku i uważa, że cóż to jest siedem lat różnicy; Janek uwielbia spodnie z krokiem na pewno nie tam, gdzie trzeba, a Monia ma wszystko w duuu...żym poważaniu.

W życiu Idy był jeszcze całkiem niedawno Igor Tarnowski, gwiazda serialu i reklam, ale z nim zerwała. Teraz próbuje dociec, z jakich to ważnych powodów, gdy na horyzoncie pojawia się Kuba, który wygląda jak z amerykańskiej reklamy. A w mieszkaniu Idy wojująca aktywistka, Ada, i jej chłopak, żyjący trochę we własnym świecie Qrek. Jednym słowem: dzieje się.

Karina Bonowicz napisała powieść wysoce rozrywkową. Wybuchy śmiechu – gwarantowane. Nagromadzenie tak wyrazistych postaci daje komiczne efekty, co dodatkowo nasila niewyparzony – i bardzo niepedagogiczny – język Idy, celnie kwitujący rzeczywistość polskiego systemu edukacji. Mnie podbiła szalona Ada ze swoim lekkim oderwaniem od rzeczywistości i niejedzeniem niczego, co miało „plany na przyszłość”. Ona dopełnia kolorytu fabuły i sprawia, że nuda nam nie grozi.

Jedna tylko rzecz mi przeszkadzała: słowa pisane wersalikami, po kilka na stronie. Rozumiem, że miało to na celu podkreślenie pewnych faktów i obrazów, ale jednak postawiłabym tutaj na zaufanie i wiarę w inteligencję czytelnika, który sam potrafi dostrzec ironię tam, gdzie ona występuje, bez wskazywania mu jej tak ostentacyjnie. Mnie to raziło ze względu na dyskomfort samego czytania.

To mój jedyny zarzut. Poza nim „Pierwsze koty robaczywki” są doskonałym pomysłem na odstresowanie się, odprężenie i zrelaksowanie. Na lato – lektura idealna. 

Książka bierze udział w wyzwaniu „Czytamy powieści obyczajowe”.