Katarzyna Błeszyńska "Miłosne konstelacje"

Katarzyna Błeszyńska „Miłosne konstelacje”, Bellona 2012, ISBN 978-83-1112473-8, stron 360

Dawno nie czytałam książki, która wzbudziłaby we mnie mieszane uczucia. No to proszę, właśnie jest, „Miłosne konstelacje”, które bardzo chciałam przeczytać. Ich bohaterami są Maria i Mariusz, widziani z dwóch perspektyw: początku studiów i 10 lat później. Każde z nich będzie miało prawo głosu, a my możliwość odniesienia się do ich racji.

Los styka Majkę i Mariusza na studiach prawniczych. Jedno i drugie traktuje je jako środek wiodący do celu; chcą od życia wszystkiego, co najlepsze, chcą czerpać z niego garściami; Mariusz nawet bardziej, zmieniając co chwilę swoje erotyczne przyjaciółki.

Gdy spotykają się po 10 latach, ona zostaje partnerem w kancelarii, on prowadzi swoją. Ona ma męża, dom, o jakim marzyła, i tylko jedno pragnienie ciągle pozostaje niespełnione: dziecko.

Powiedzieć, że Katarzyna Błeszyńska napisała powieść banalną, byłoby może zbyt krzywdzące, bo o ile nie ma w niej nic odkrywczego, to jednak jest dość realistyczna. Ona i on w różnych układach zależności od siebie. Żadne z nich jednak nie przypadło mi do gustu. Maria mnie drażniła, a Mariusz jest w moich oczach całkowicie nie do zaakceptowania. Egoista myślący tylko o własnej wygodzie, dla którego odpowiedzialność nie znaczy nic. I te jego seksualne „wyskoki” – ja wiem, że mężczyźni na pewno traktują seks inaczej, niż kobiety; wierzę, że są w stanie oddzielić seks od miłości, ale to nie znaczy, że mi się to podoba i że kiedykolwiek temu przyklasnę. Związek jest dla mnie wspólnotą dwóch osób, a nie trójkątem czy jeszcze inną konfiguracją. Skoro Mariusz twierdził, że Majka jest najważniejszą osobą w jego życiu i pierwszą, w której się zakochał, ale jednocześnie nie potrafił się powstrzymać od spotkań z innymi, bo „przecież to tylko seks, bez znaczenia”, to dla mnie taki układ jest chory, a mężczyzna nie wie, co to znaczy naprawdę kochać.

Nie wiem, jak sama zachowałabym się w obliczu zdrady, bo choć twierdzę, że jest ona końcem związku, to jednak życie pisze różne scenariusze, ale w przypadku bohaterów literackich czy filmowych mogę sobie pozwolić na jednoznaczną ocenę, a taka zdrada ma dla mnie wymiar biało-czarny, szarości nie ma. Żeby jeszcze chodziło tylko o związek Majki i Mariusza, ale autorkę wyjątkowo porwało w tym temacie i tam każdy każdą zdradza. Może ja żyję w jakimś innym świecie, ale w moim otoczeniu czegoś takiego nie ma, więc takie nagromadzenie wiarołomnych facetów jest aż nienaturalne. A już scena z jedną z przyjaciółek, przeszła moje wyobrażenie: przygotowuje się do ślubu, ale ten stres tak wpłynął na nią i narzeczonego, że przestali ze sobą sypiać, choć ona chciałaby sobie jeszcze „poużywać”. Czyli z narzeczonym nie może, ale z innym - czemu nie? Wniosek z tego taki, że małżeństwo jest końcem życia i trzeba poszaleć przed, bo potem to już tylko raz w miesiącu, po bożemu, o ile w ogóle. Nie wiem, może i są takie kobiety, ale ja takiego podejścia nie rozumiem. I wolę sobie pozostać taka konserwatywna.

Zakończenia można się było spodziewać już po samym spisie treści, ale i tak byłam rozczarowana. Za dużo tam splotów okoliczności wiodących do pomyślnego końca. Chyba ostatnio jestem zwolenniczką epilogów otwartych, które mogę sobie sama dopowiedzieć.

Bohaterowie nie, fabuła nie, czy jest więc coś, co mi się podobało? Na pewno forma, czyli narracja każdego z bohaterów, oraz podejście do muzyki, bo tak jak i w życiu postaci, w moim też odgrywa ona ważną rolę. Szczególnie bliskie jest mi zdanie: „Każda piosenka pachniała inną chwilą, a wszystkie razem tworzyły naszą historię” (str. 105). Dodam do tego jeszcze fakt, że to powieść obyczajowa, a takie mimo wszystko lubię najbardziej, no i polską autorkę. Natomiast nie wiem, czy polecam, chyba każdy musi się z nią zmierzyć sam, jeśli chce; mnie ze względu na kwestie – że tak to ujmę – światopoglądowe, „Miłosne konstelacje” nie przekonały.