Ewa Zaleska "Cień bliźniaka"

Ewa Zaleska „Cień bliźniaka”, Wydawnictwo Bliskie 2009, ISBN 978-83-61930-01-3, stron 216

„Cień bliźniaka” jest pierwszą książką Ewy Zaleskiej, autorki opisywanej całkiem niedawno „Ja tu jeszcze wrócę!”. Porównanie tych dwóch powieści wychodzi na plus dla „Cienia bliźniaka”. Po pierwsze, jest w niej mój ulubiony motyw przyjaźni, po drugie w trakcie rozwoju sytuacji opowieść przeradza się w lekko kryminalną, po trzecie wreszcie, wraz z zakończeniem pojawia się mały dreszczyk i gęsia skórka.

Bohaterki mamy trzy: Elżbieta jest lekarzem pediatrą i właśnie wyszła za mąż za dziennikarza Pawła. Tamara ze wspólnikiem prowadzi galerię sztuki, ale cieszącą się niewielkim powodzeniem; zajada też wszystkie smutki i radości, a matka próbuje ją wyswatać. Joanna skończyła polonistykę i jest w trakcie pisania doktoratu. Właśnie pożegnała się z Olusiem, bo nie odróżniał Lema od Leca. Elżbieta ze świeżo poślubionym małżonkiem udaje się w podróż do Włoch; Joanna na Mazury na żagle, a Tamara, no cóż, na kolację do mamusi...

Żadna z kobiet nie spodziewała się tego, co nastąpiło. Przyznaję, że autorka miała oryginalny pomysł na rozwój fabuły. Dzięki temu opowieść płynie wartko, a czytelnik czuje się zaciekawiony tym, co będzie dalej. Pojawia się nawet napięcie i elementy grozy jak w najlepszych kryminałach psychologicznych, zwłaszcza w epilogu. Gdyby jeszcze zmodyfikować odrobinę tytuł, zaskoczenie byłoby jeszcze większe.

Powieść jest napisana bardzo przystępnym, przyjemnym językiem. Jest to miła odmiana, bo właśnie tego czynnika czepiałam się, recenzując poprzednią książkę autorki. Ale żeby nie było zbyt słodko powiem, że każda bohaterka wypowiada się w pierwszej osobie, a rozdziały jej dotyczące nie są w żaden sposób wyróżnione, w związku z czym najpierw trzeba się przestawiać i chwilę pomyśleć, o której czytamy teraz. W miarę jednak coraz lepszego poznawania pań oraz przebiegu wydarzeń, przestaje się na to zwracać uwagę.

„Cień bliźniaka” jest powieścią rozrywkową i jako taka zapewnia sympatyczne chwile spędzone na jej lekturze. Można ją także potraktować jako przerywnik między pozycjami bardziej wymagającymi, jako odskocznię od tematów trudnych. Celowo przeczytałam ją teraz, po książce autorstwa Małgorzaty Wardy, ciężkiej i bolesnej, która jeszcze tkwi w mojej głowie. „Cień bliźniaka” polecam tym, którzy szukają ciekawej literatury obyczajowej, zwłaszcza w jej polskim wydaniu.