C. W. Gortner "Sekret Tudorów"

C. W. Gortner „Sekret Tudorów: kroniki nadwornego szpiega Elżbiety I”, Książnica 2012, ISBN 978-83-245-7975-4, stron 344

Intryga. Zjawisko charakterystyczne dla czasów Tudorów. Spiski. Knucie. Ukryte intencje. Mroczne sieci zależności. W taki świat wkracza Brendan Prescott, wychowanek domu Dudleyów. Jest podrzutkiem znalezionym przez ochmistrzynię dworu, Alice. W dzieciństwie syn jego panów, Robert, nie przepuścił żadnej okazji, żeby go upokorzyć i zademonstrować swoją wyższość. Teraz Brendan ma zostać jego giermkiem na dworze królewskim, którym trzęsie John Dudley, lord Northumberland. Nikomu nawet nie przychodzi do głowy, że ta znajda może być kimś więcej, niż tylko zwykłym sługą. On jednak nauczył się czytać i pisać, korzystając nie tylko z podręczników Roberta, ale z całej biblioteki lordowskich mości. Część z tych umiejętności chce wykorzystać William Cecil, sekretarz i doradca księżniczki Elżbiety, siostry panującego króla. Brendan ma mieć oczy i uszy otwarte. Niespodziewanie dla samego siebie pozna też prawdę o swoim pochodzeniu.

„Sekret Tudorów” to ostatnia z dotychczas wydanych powieści C. W. Gortnera – według okładki autor pracuje teraz nad historią Izabeli Kastylijskiej, której będę wypatrywać z niecierpliwością. Historia młodego giermka wplątanego w dworskie układy okazała się być fascynująca. Po mniej porywających „Wyznaniach Katarzyny Medycejskiej”, te kroniki pochłonęły mnie bez reszty. Kolejny też raz pisarz pokazał, jak wielki magnetyzm ma władza i co potrafili robić możni dawnych epok, żeby tylko ją sobie zapewnić. Dowodzenie swoich praw do trony (nawet jeśli były wątpliwe), manipulacje, myślenie i planowanie na kilka kroków do przodu, zabezpieczanie się i kilka wersji planu, mającego zawsze tylko jeden cel – korona. Przestawały mieć znaczenie więzy rodzinne, o ludzkiej przyzwoitości nie wspominając.

W takim właśnie otoczeniu musiał się odnaleźć i prawdziwie dorosnąć młody chłopak, dla którego z jednej strony była to szansa, z drugiej – zagrożenie życia. Na swojej drodze spotka kobietę, która obudzi w nim uśpione uczucia i Sokoła, młodzieńca, a raczej dziecko jeszcze, wygadanego i pewnego siebie, z którym połączy go też zagadka niewyjaśnionego, własnego pochodzenia.

„Ostatniej królowej” wprawdzie nic nie jest w stanie pokonać, ale „Sekret Tudorów” także jest świetną powieścią. Wielkie uznanie należy się autorowi za styl przedstawiania pasjonujących wydarzeń, bo choć czytałam wszystkie trzy książki po kolei, to wcale nie czuję przesytu, nie pojawiło się zmęczenie taką samą tematyką; wręcz przeciwnie, miałabym ochotę na więcej lektur tego typu. Pewne jest też, że seria „Wyrwane z kart historii” znakomicie się Książnicy udała.