C. W. Gortner "Ostatnia królowa"

C. W. Gortner „Ostatnia królowa”, Książnica 2012, ISBN 978-83-245-7889-4, stron 416

Zbeletryzowane wersje europejskiej historii polubiłam od pierwszego spotkania z Philippą Gregory i jej „Władczynią rzek”. Nie ukrywam, że to jej powieści są dla mnie wzorem, do którego przykładam wszystkie inne tego typu pozycje. Za każdym razem liczę na opowieść w takim stylu. Takie też było moje nastawienie, gdy zaczynałam lekturę. Wspomnę też, że są takie książki, które przyciągają jak magnes od pierwszego spojrzenia na okładkę. Są takie książki, o przeczytaniu których się marzy. Właśnie spełniło się jedno z takich czytelniczych marzeń, bo poznałam treść „Ostatniej królowej”, która do tego absolutnie mnie nie zawiodła.

Joanna sięga do przeszłości, wspominając swoje życie. My poznajemy ją w wieku 16 lat. Ta córka królowej wojowniczki, Izabeli z Kastylii i Ferdynanda Aragońskiego, w dzieciństwie została przyrzeczona synowi cesarza Habsburga, Filipowi z Flandrii i właśnie nadszedł czas na zawarcie małżeństwa. Mimo że jej rodzice byli wiecznie na polu bitwy, walcząc o jedność królestwa, dziewczyna nie chce ich zostawiać, zwłaszcza rozstanie z ojcem jest dla niej trudne; nie chce też opuszczać swojej ukochanej Hiszpanii. Gdy jednak pierwszy raz spotyka swego przyszłego męża, rodzą się w niej uczucia, jakich nie zaznała nigdy dotąd. Nowa rola przestaje być obowiązkiem, miłość rozkwita, na świat przychodzą dzieci. Ale hiszpańska dusza nie milknie, wyrywa się do miejsca, któremu jest przeznaczona...

Pisząc o „Ostatniej królowej” nie sposób nie wspomnieć o okładce. Ta głęboka czerwień bogatej sukni (która z nas nie chciałaby choć raz w życiu takiej założyć... ja bym chciała), zamek w tle, tłoczone litery i błyszczące ornamenty cieszą oko, przemawiają do wyobraźni i zapowiadają fabułę intensywną od emocji. I tak właśnie jest. W czasie lektury cała byłam wielką ekscytacją. Przenosiłam się do Hiszpanii i Flandrii, przeżywałam wszystko to, co Joanna. Razem z nią czułam ból po opuszczeniu rodziny, lęk przed nowym miejscem; obawy, jaki będzie ten cudzoziemiec, człowiek, z którym ma spędzić resztę życia. Razem z nią cieszyłam się pięknem narastającego uczucia, wszechogarniającą namiętnością, narodzinami zdrowych dzieci, w tym dziedzica. Dogłębnie przeżywałam kolejne wydarzenia, te szczęśliwe i te, od których wszystko zaczęło się psuć. Gama uczuć, które mnie wypełniały, była bardzo szeroka i mimo że to powieść, a nie naukowa biografia, nie potrafiłam zachować dystansu. Wszak Joanna istniała naprawdę - autor usiłował „zachować wierność wobec ustalonych faktów, [choć] powieść pozostaje fikcyjną interpretacją jej życia” (str. 412). Jego kreacja królowej Joanny pochłonęła mnie bez reszty. A w jedno szczególne zdanie z posłowia wprost nie mogłam uwierzyć, nie znając wcześniej historii Joanny Szalonej i tego, skąd wzięło się to określenie.  

Dla miłośników gatunku „Ostatnia królowa” jest lekturą konieczną. Tych, którzy nie odnajdują się w takich klimatach, gorąco jednak namawiam, żeby poświęcili jej trochę czasu, bo na pewno nie będzie stracony. Powieść C. W. Gortnera jest pełna miłości, namiętności, zdrady, dążenia do władzy i posiadania, czyli tych zjawisk, które występują w każdej epoce i w każdym zakątku świata. Ja jestem zachwycona, a moja czytelnicza pławi się w zadowoleniu po literackiej uczcie.