C. W. Gortner "Wyznania Katarzyny Medycejskiej"

C. W. Gortner „Wyznania Katarzyny Medycejskiej”, Książnica 2012, ISBN 978-83-245-7888-7, stron 440

Katarzyna jest sierotą wychowywaną przez siostrę ojca, a pieczę z Rzymu sprawuje nad nią stryj, papież Klemens VII. Mieszka we Florencji, ma 11 lat i dar widzenia, który w przyszłości będzie miał niemałe znaczenie, podobnie jak znajomość z Nostradamusem. Zostaje zaręczona z następcą tronu Francji, Henrykiem Walezjuszem. Jej życie w nowym świecie wcale nie jest sielanką, przyszły mąż upokarza ją, nie stawiając się na jej powitanie i spóźniając się na ślub. Na dworze wszyscy wiedzą, że dla Henryka liczy się tylko jedna kobieta, Diana de Poitiers, kochanka starsza od niego, bez której on nie wyobraża sobie życia, więc żonie jest w stanie dać tylko „część siebie”. Na szczęście Katarzyna ma wsparcie w swoim teściu, człowieku, którego pokochała jak ojca, którego nie miała szansy poznać. Walka z Dianą o własnego męża i o spłodzenie syna to tylko część tego, co los dla niej szykuje. Z czasem najważniejszą kwestią stanie się religia.

Bohaterkę „Wyznań...” polubiłam od samego początku, od jej stwierdzenia „W zadku miałam swoją przyszłość” (str. 13). Podobała mi się jej pewność siebie i bystrość. Współczułam jej w nowej sytuacji, a na poczynania Diany trafiał mnie po prostu szlag. A już to, jak wyglądało życie „intymne” małżonków, przeszło wszelkie moje wyobrażenia. Z czasem jednak stałam się wobec Katarzyny ostrożna. Gdy pojawiły się dzieci, walczyła twardo o swoją regencję, a jej głównym zmartwieniem – obok sukcesji – były prześladowania hugenotów. Sama była zwolenniczką pokoju i wyznawczynią tolerancji, chciała zagwarantowania wolności religii. Ale jednak mimo jej nastawienia i oczekiwań, nieraz wydarzenia przybierały krwawy i brutalny obrót. Z czasem, nie zapominając jednak o wierze, na pierwszy plan wysunęło się dążenie do władzy, nawet po trupach.

W „Ostatniej królowej” Joanna walczyła o tron dla siebie, by wypełnić wolę matki; Katarzyna chce korony dla dzieci, choć nie wyobraża sobie nie mieć wpływu na podejmowane decyzje. Nie zawsze akceptowałam to, jak manipulowała swoim potomstwem, jak je traktowała – choć trzeba przyznać, że zwłaszcza z Margot i Herkulesem łatwo nie miała.

„Wyznania”, mimo całej przyjemności z lektury, nie przyniosły aż tak ciepłych uczuć do głównej bohaterki. Nie potrafię precyzyjnie wyjaśnić, co mam jej do zarzucenia. Nie przekonała mnie do siebie, może przez okoliczności, do których sama przykładała rękę.

Choć ta powieść nie porwała mnie już tak, jak poprzednio czytana, to jednak nadal twierdzę, że autor ma niesamowity dar nadawania postaciom historycznym charakteru; pod jego piórem stają się oni ludźmi z krwi i kości, którzy kochają, cierpią, walczą. Gortner przenosi nas w odległe epoki, dając nam możliwość stania się świadkami historii. Koło jego powieści nie sposób przejść obojętnie, silne emocje są w stu procentach gwarantowane. Mimo mojej mniejszej sympatii do Katarzyny, i tak polecam, warto poznać jej losy.