Ewa Zaleska "Ja tu jeszcze wrócę!"

Ewa Zaleska „Ja tu jeszcze wrócę!”, SOL 2010, ISBN 978-83-62405-05-3, stron 320

Po kilku ostatnich, nieco bardziej wymagających lekturach, potrzebowałam czegoś lekkiego, nieskomplikowanego, co mnie odpręży i zrelaksuje. Do tego zadania wybrałam sobie książkę idealną.

Karino Mroźny, mężczyzna o nietypowym imieniu wybranym przez matkę zafascynowaną kartami i wróżbami, posiada małżonkę, Malwinę, trochę materialistkę, od której wieje chłodem. Dostaje pracę w Agencji Wydawniczej „Lider” jako dyrektor marketingu. Jego przełożoną jest Berenika Michalska-Kubisiak, kobieta, która dzierży ster władzy niepodzielnie, aczkolwiek niezbyt skutecznie. Na wszystkim się zna, o wszystkim musi wiedzieć, pracownicy to ONI, których trzeba prowadzić za rączkę. Ale Oni też mają swoją wytrzymałość. Jaką rolę w buncie odegra Karino?

Niewątpliwie największą zaletą tej książki jest wyraziście wykreowana postać pani prezes. Naprawdę „imponujące zjawisko”, zarówno pod względem wyglądu, jak i charakteru. Jej przekonanie o randze własnego talentu, zdolności przywódczych i kobiecości może powalić na kolana. Uważa, że tylko dzięki jej staraniom agencja utrzymuje się na rynku, bo tylko ona wie, co dla „Lidera” najlepsze, w końcu sama nim jest. Jest też przekonana, że nikt się nie oprze jej urokowi, ani żaden kontrahent, ani nowy dyrektor. Mimo dość wrednego usposobienia, polubiłam ją, zabawna była w tym swoim niedostrzeganiu rzeczywistości. Ale takiej szefowej to bym nie chciała.

Jeśli chodzi o Karino, to trochę zdumiała mnie jego nagła przemiana z człowieka zagubionego, który nie wie, co należy do jego obowiązków, w dyrektora prężnie zdobywającego nowe zlecenia i mającego wpływ na bieg wydarzeń. Bardzo szybko też pojawiło się nowe uczucie, prawie że od pierwszego spotkania.

Zakończenie mnie zaskoczyło, ale raczej nie do końca pozytywnie. Patrząc na tytuł, pewnie można je przewidzieć, ale mimo wszystko oczekiwałam czegoś innego. Ale jednego nie można mu odmówić: jest przewrotne.

Początkowo drażnił mnie język autorki, te zdania z wymyślnym szykiem, wydłużone do granic; na szczęście w miarę rozwoju akcji, styl się polepszył i czytało się o wiele przyjemniej.

Wybierając tę książkę, liczyłam na coś w stylu Małgorzaty J. Kursy, ale to nie to, za mało w niej humoru, choć jako powieść tylko dla zrelaksowania – działa. Można ją z powodzeniem potraktować jako swoisty reset między powieściami bardziej pochłaniającymi uwagę. Nie dostrzegam w niej jakiegoś głębokiego przesłania czy choćby puenty, którą zapamiętam na dłużej, umieszczam ją więc w kategorii czysto rozrywkowej.