Camilla Läckberg "Zamieć śnieżna i woń migdałów"

Camilla Läckberg „Zamieć śnieżna i woń migdałów”, Czarna Owca 2012, ISBN 978-83-7554-228-8, stron 144

Pensjonat na wyspie w środku zawieruchy. Tam spotyka się rodzina Liljecrona z seniorem rodu, Rubenem, na czele; obecni są też jego synowie z rodzinami i właściciele ośrodka. Dołącza do nich Martin Mohlin, policjant i chłopak Lisette. Gdy podczas kolacji ginie Ruben, Martin stwierdza otrucie. Świadomość, że wśród rodziny jest morderca oraz odcięcie wyspy od świata rodzą frustracje.

Czytałam wcześniej kilka recenzji tej książki. Myślałam, że może się wyłamię i moje odczucia będą inne, napiszę coś nowego i odkrywczego.

Niestety tak nie jest. „Zamieć...” może i jest kryminałem, ale marniutkim. Napięcia nie ma tutaj żadnego. Tylko jeden z bohaterów jest zarysowany wyraziście – Bernard, wredny, nieprzyjemny typ z tendencją do traktowania wszystkich z góry. Pozostali są bezbarwni i powierzchowni. Więzy rodzinne powielają schemat wielokrotnie już wykorzystywany w literaturze: bogata głowa rodziny i bliscy zabiegający o uszczknięcie dla siebie jak najwięcej i o przychylność, by nie zapomniano o nich w testamencie. Schematyczność nie przepadających za sobą braci, którzy muszą ze sobą pracować; dziwne, nienaturalne relacje między kuzynami – nie ma tutaj nic nowego, co mogłoby utrzymać uwagę na dłużej. Niestety tym razem z przykrością stwierdzam, że Camilla Läckberg się nie spisała. Może gdyby napisała inne opowiadania, by powstał z nich zbiorek, miałoby to więcej sensu, a tak wydanie słabego opowiadanka jako odrębnej książki jest dla mnie działaniem komercyjnym, bazującym na wypracowanej „marce” nazwiska autorki.

Lektura „Zamieci...” skłoniła mnie jednak do pewnych przemyśleń. Ktoś mógłby zapytać, po co w ogóle poświęciłam jej swój czas, skoro recenzje nie były zachęcające? Otóż właśnie. Sama ulegam magii (nie wiem, czy to odpowiednie słowo, może bardziej pasuje renoma) konkretnych autorów. Czytałam wszystkie poprzednie książki C. Läckberg i mimo że część podobała mi się bardziej, a część rozczarowywała (za najlepszą uważam „Niemieckiego bękarta”, wywarła na mnie największe wrażenie i najlepiej ją pamiętam), to jednak sięgam po każdą następną.

Chciałabym poznać Wasze praktyki, przyzwyczajenia, opinie. Gdy spodoba Wam się pierwsza wydana książka jakiegoś pisarza, dążycie potem do przeczytania kolejnych? Wypatrujecie ich w zapowiedziach, odwiedzacie strony autorów? Dajecie drugą szansę, gdy pierwsze spotkanie jest nieudane? Czy pozostajecie wiernymi czytelnikami i fanami?

U mnie taka sytuacja ma miejsce, gdy chodzi o literaturę polską. Ta mnie najszybciej przekonuje; książki pewnych autorów kupię czy przeczytam bez zastanowienia, by wspomnieć tylko Magdalenę Witkiewicz, Monikę Szwaję, Katarzynę Michalak czy Joannę Chmielewską. W przypadku pozycji, które może nie do końca są w moim guście, ale jednak dobrze się je czytało, mam ochotę na więcej – tak było z przeczytanym niedawno utworem „Bornholm, Bornholm”, kiedyś dotrę do innych powieści Huberta Klimko-Dobrzanieckiego.

Z zagranicznych pisarzy wymienię właśnie Läckberg czy Harlana Cobena; choć uważam, że ten ostatni pisze ostatnio na ilość, a nie na jakość, a treść często umyka równie szybko, jak się ją czyta, to pewne jest, że kolejne przeczytam, zwłaszcza gdy bohaterem będzie Myron Bolitar i jego kumpel Win ze słynnym „Wysłów się”.

Są też wyjątki. Przychodzą mi na myśl Marek Krajewski i Manuela Gretkowska. Po świetnym cyklu Breslau z Eberhardem Mockiem, niesiona właśnie takim czytelniczym rozpędem, wzięłam się za „Erynie”. Obok rozczarowania pojawił się przesyt makabryczną dosłownością i brutalnymi szczegółami. Za „Liczby Charona” już podziękowałam i powrotu do tego autora nie przewiduję. Z Gretkowską było podobnie; po kompletnie dla mnie niezrozumiałym i niedokończonym „Transie”, nie miałam już ochoty na „Agenta”.

Autorom zagranicznym często nie daję drugiej szansy, szkoda mi czasu, gdy tyle jeszcze polskich książek czeka nie przeczytanych.

Chętnie dowiem się, jak to wygląda u Was:)