Natasza Socha "Macocha"

Natasza Socha „Macocha”, Filia 2014, ISBN 978-83-7988-038-6, stron 284

Plan Romy na najbliższe kilka tygodni wygląda następująco: „1. Pozbyć się Kasi z domu.

2. Zmusić ją do powrotu.

3. Przekonać, że życie z nami jest beznadziejne.

4. Otruć.

5. Wysłać w kosmos?” (str. 5). Roma z dnia na dzień została macochą, i to nie tylko z nazwy. Córka z pierwszego małżeństwa jej niedawno poślubionego męża właśnie się do nich wprowadza, bo twierdzi, że na śmierć pokłóciła się z własną matką. Czyż to nie wspaniale mieć w domu opryszczoną czternastolatkę, która dodatkowo jest szczera do bólu? Według Romy – nie.

Kobieta snuje mordercze plany i zrobiłaby naprawdę wiele, żeby tylko pozbyć się nastolatki. Może szkoła z internatem? Albo uduszenie poduszką? A skoro już małżonek zabiera ją na wspólny urlop na narty, to może tak zepchnąć ją w przepaść? Jednego Roma jest pewna, Kasia doprowadzi ją do „psychicznej ruiny” (str. 12). Skłoni ją także do rozlicznych przemyśleń, między innymi takich, „dlaczego prezydent nie wprowadzi ustawy zakazującej pasierbom/pasierbicom życia pod jednym dachem z drugim mężem/żoną matki/ojca?” (str. 19). A co na taką sytuację powie Bruno, teściowa Roma i jej własna matka?

Macocha. Słowo o pejoratywnym wydźwięku, które na pierwsze skojarzenie przywołuje obraz postaci negatywnych, najczęściej z bajek, o których Zuza z „Panien roztropnych” Magdaleny Witkiewicz mówiła, że to „złe kobiety. Bardzo złe”. Nie inaczej można pomyśleć po pierwszych stronach „Macochy” autorstwa Nataszy Sochy, bo cóż innego chodzi Romie po głowie, jak tylko wyeliminowanie pasierbicy ze wspólnego życia? Z drugiej jednak strony wcale nie tak trudno ją zrozumieć. Wychodząc za mąż, na pewno miała określoną wizję swojego związku, który w wyobraźni lokował się pewnie w pobliżu sielanki. A tu nagle pojawia się nastolatka; żeby to jeszcze cicha i pokorna, ale gdzie tam, pyskate toto, zbuntowane i na dodatek bardziej doceniane przez otoczenie, niż ona sama. Mam tyle lat, co główna bohaterka i naprawdę nie jestem pewna, czy postawiona na miejscu Romy, nie zachowywałabym się podobnie, snując najodważniejsze marzenia i plany powrotu do przeszłości bez krnąbrnej dziewczyny pod jednym dachem, łącznie z wysłaniem jej do klasztoru.

Natasza Socha świetnie włada piórem. Jej styl skrzy się od błyskotliwych puent i przezabawnych dialogów, więc jeśli chcecie uniknąć zadawanych co chwilę pytań w rodzaju: „i z czego się tak śmiejesz”, lepiej czytajcie „Macochę” w samotności. Kreatywność pisarki widoczna jest także w sylwetce Romy, lekko roztrzepanej i postrzelonej kobiety, która ogromnie przejmuje się zmarszczkami, jakich przysparza jej nie tylko Kasia, ale również prowadzenie najpierw kafejki internetowej, gdzie przychodzi psychopatyczny wielbiciel Barbie, a potem biura matrymonialnego, którego klienci mają czasem nie byle jakie wymagania, konieczne do spełnienia przez wymarzonego partnera. Jednym słowem – z Romą na pewno nie będziecie się nudzić.

Mam tylko mały żal do autorki: dlaczego tak krótko? Tę powieść w formie dziennika czyta się stanowczo zbyt szybko, a wcale nie chciałam rozstawać się z jej bohaterami. Nie obraziłabym się wcale na kontynuację; liczę również na to, że Natasza Socha będzie pisać dużo i szybko, bo lektura jej książki przyniosła mi cudowne odprężenie i świetną zabawę. Jeśli macie ochotę poznać pomysłową i nietuzinkową kobietę, „Macocha” będzie strzałem w dziesiątkę. I przymknijcie oko na lekką przewidywalność fabuły – wszechobecny komizm na pewno Wam to zrekompensuje.     

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Filia.

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Polacy nie gęsi”.