Katarzyna Archimowicz "Miłość w Burzanach"

Katarzyna Archimowicz „Miłość w Burzanach”, Black Publishing 2014, ISBN 978-83-7536-766-9, stron 456

Greta Marecka pracuje w banku jako analityk. To zajęcie doskonale odpowiada jej charakterowi, woli pracować w samotności, bo zbyt dużo ludzi wokół niej nie jest warunkiem koniecznym do funkcjonowania. Podobnie jest zresztą w życiu prywatnym, jej najbliżsi to mąż Grzegorz i ukochany stryj Michał. Ten drugi jest księdzem i sprawuje rządy na parafii w Burzanach na Polesiu, ich rodzinnej miejscowości. Michał, choleryk, u którego najpierw czyn, a później myśl, ale i serce na dłoni, sam odbudował rodowy dworek, w którym Greta uwielbia gościć – tam ładuje akumulatory i odpoczywa od zgiełku stolicy.

Teraz też chcą spędzić z Grzegorzem jakiś czas w sielankowym otoczeniu Bugu. Kobieta liczy na to, że ten wspólny pobyt pozwoli im na nowo zbliżyć się do siebie, bo czuje, jak coraz bardziej oddalają się i wkrada się między nich rutyna. Coraz częściej również spierają się o kwestie priorytetowe: Greta nie chce jeszcze dziecka, na które usilnie nalega jej mąż. I choć urlop zaczyna się namiętnym akcentem, Grzegorz informuje ją o wyjeździe na misję do Afganistanu. Rozmawiali o tym wcześniej, była przeciwna i sądziła, że jej argumenty go przekonały. Marecki jednak zdecydował inaczej, za jej plecami, o co Greta ma największy żal. Zaczyna się zastanawiać nad jakością swojego małżeństwa i tym, co tak naprawdę łączy ją z mężem. Czy to uczucie już się wypaliło, czy może tylko tkwi gdzieś przycupnięte i przykurzone?

W okolicy tymczasem pojawia się tajemniczy mężczyzna. Greta przypadkowo staje się świadkiem jego rozmowy telefonicznej, która budzi w niej wątpliwości, kim jest ten przystojniak. Cała wieś – gdy Oleg Hawryło kupuje pobliski, zrujnowany majątek i przystępuje do jego renowacji – rozmyśla nad tym samym. Czy można mu zaufać, zwłaszcza że nosi się on z wyższością i daje odczuć, że uważa się za kogoś lepszego od mieszkańców? Czy dwór w Ordach to tylko chwilowy kaprys bogacza?

Mam ostatnio szczęście do wyjątkowych debiutów. „Miłością w Burzanach”, pierwszą powieścią Katarzyny Archimowicz, czuję się oczarowana i z przyjemnością mogę stwierdzić, że to historia w pełni dojrzała, rzetelnie poprowadzona i idealnie zrównoważona pod kątem ważności poszczególnych wątków i postaci. Kolejny raz w ostatnim czasie odwołuję się do przekonania: aż trudno uwierzyć, że to debiut. Archimowicz, nauczycielka i doradca zawodowy, operuje ciekawym, barwnym językiem, którym doskonale oddała piękno nadbużańskich ziem. Cieszę się, że polscy autorzy przemycają w swoich utworach miłość do regionów, które są im bliskie – by wymienić tylko czytane niedawno „Wrzosowiska” Moniki Rebizant-Siwiło czy „Szeptuchę” Iwony Menzel – a do tego robią to w tak fantastyczny sposób, że narasta we mnie ochota do poznawania tego, co ma do zaoferowania nasza ojczyzna. A dzięki takim książkom przekonuję się z całą mocą, że ma naprawdę dużo.

Konstrukcja bohaterów stawia na wyrazistość i drobiazgowy rys psychologiczny, choć muszę przyznać, że ci główni – Greta i Oleg – nie do końca mnie do siebie przekonali. Greta trochę mnie drażniła, choć nie potrafię sprecyzować dlaczego, bo nie zrobiła niczego takiego, co dawałoby mi powód do niechęci; natomiast Oleg irytuje swoją butą i pychą, i pewnością, że jest najlepszy, a pod koniec – uporem, ucieczkami i problemami w odejściu od swoich odwiecznych przyzwyczajeń i dawno podjętych decyzji. Z kolei bardzo polubiłam Michała, księdza o wielu obliczach i talentach, w tym kulinarnym – szczególnie dwa jego przepisy, na kurczaka z rodzynkami i zupę bosmańską, miałabym ochotę wypróbować, tak pysznie się je czytało. Ale najbardziej intrygujący był Danił – obok literackich postaci dzieci, to właśnie taki typ bohatera mocno sobie upodobałam: człowieka, który ukrywa swoją życiową mądrość przed światem, a ten nie potrafi jej dostrzec i go docenić, traktując -  w najlepszym razie - jak nieszkodliwego półgłówka. Postawa Daniła uświadamia, że nie liczy się, jakie to kolejne dobra materialne człowiek zgromadzi, ale co ma w sercu i duszy, i jaki z tego zrobi pożytek. I to właśnie Danił, wioskowy głupek, najszybciej pokazuje swoją wartość.      

Muszę wspomnieć o okładce. Rzadko zdarza mi się twierdzić, że idealnie odpowiada zawartości, ale z tą właśnie tak jest. Kobieta wpasowuje się w moją wizję wyglądu Grety, natomiast widoczny w oddali las czy też ogród tchnie pięknem, ale też kusi tajemnicą i obietnicą. Według mnie – cudo.

„Miłość w Burzanach” to powieść przesycona emocjami, miłością, namiętnością, erotycznym napięciem i spełnieniem, a także odrobiną magii. Całość daje wrażenie, że autorka dobrze wiedziała, o czym pisze i co chciała przekazać. Pozostaje tylko miło wspominać lekturę jej książki i liczyć na to, że Katarzyna Archimowicz szybko napisze następną. Jedną czytelniczkę ma już na pewno.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Black Publishing.

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Polacy nie gęsi”.