Magdalena Witkiewicz "Panny roztropne"

Magdalena Witkiewicz „Panny roztropne”, Filia 2014, ISBN 978-83-63622-43-5, stron 264

Zuzanna Wolicka, lat prawie osiem, zwana pieszczotliwie Bachorem, za wszelką ceną pragnie zostać panną roztropną. Taka panna jest zawsze przygotowana na wszystko i ma oliwę do lamp. Ale że jej tata, Jacek, powiedział, że mogą być baterie, to Zuza je ma. I może już spokojnie czekać na przyjście oblubieńca, nie oglądając się na inne baby, bo one są przecież wredne i nie pożyczą. Aha, Parys Antonio nie lubi baterii, ale książkę o wychowywaniu psów już tak.

Na Milenkę spada urodzaj, nie byle jaki, bo w postaci dwóch mężczyzn. Jednym z nich jest sąsiad, ojciec Zuzy, która jak tylko może mobilizuje ojca do podrywania Milaczka; drugim – Robert, komputerowiec, którego niemalże sama zatrudniła u swojego szefa, bo nie wyrabiała się już z pracą, a on, Wacław Fryderyk Lubkiewicz, ciągle liczył na znalezienie analityka, który byłby przede wszystkim piękną kobietą. Ale Zuzance nowy adorator Milenki absolutnie do gustu nie przypada.

Zofia Kruk kwitnie w małżeństwie ze Staszkiem. I tylko czasem dopadają ją gorsze nastroje, ale od czego zapatrzony w nią mąż? Zofia chciałaby tylko pójść na studia, żeby zrobić coś dla siebie. Za to do mieszkania Staszka wprowadza się była gimnastyczka, Aleksandra Pieczka, która właśnie rozstała się z indywiduum, które kiedyś zwało się jej partnerem. Pech chce, że wpada w oko Leonowi Niskiemu, prezesowi spółdzielni mieszkaniowej, który uwielbia wysnuwać własne wnioski na podstawie strzępków informacji. 

Jeśli odwiedzacie mnie w miarę regularnie, wiecie, że Magdalena Witkiewicz jest moją ulubioną polską pisarką. Zakochałam się w jej stylu od pierwszego wydania „Milaczka”, nie mogłam więc sobie odmówić przyjemności ponownego spotkania z dobrze znanymi postaciami, tym bardziej że na maj zapowiadana jest trzecia część serii, pod niezwykle smakowitym i urzekającym tytułem „Szczęście pachnące wanilią”.

W obydwu częściach najbardziej cieszy mnie obecność Zuzy, ona króluje i rządzi, uwielbiam ją bez granic. W „Pannach roztropnych” dziewczynka będzie miała pełne ręce roboty, próbując zeswatać własnego ojca z kochaną sąsiadką, choć jednocześnie zalęgną się w niej pewne obawy, czy aby na pewno Milaczek nadaje się na macochę. Poza tym Zuza przeżyje bliskie spotkanie z Harrym Potterem, tylko jakimś dziwnym. Mam nadzieję, że pisarka przewidziała dla Bachora dużo miejsca w swojej nowej powieści.

U Milaczka i Zofii także będzie się dużo działo. Ciotka i jej siostrzenica nie będą się nudzić, a doświadczenie, jakim dysponuje starsza z kobiet, nieraz się dziewczynie przyda. Autorka zgrabnie wprowadziła nową postać, Aleksandrę (a z nią do kompletu przyjaciela Maćka i pewnych bliźniaków), którą także polubiłam i razem z nią irytowałam się na wielkie ego Leona Niskiego.

Magdalena Witkiewicz ma niesamowity talent do pisania prosto i zwyczajnie o ważnych sprawach. Miłość, przyjaźń, codzienna radość z drobiazgów i stawianie się do pionu w cięższych chwilach, to wszystko jest w treści, jaką do nas kieruje. A że robi to lekko, bez przymusu, to i czytelnicza przyjemność plasuje się na wysokim poziomie. „Panny roztropne”, tak jak i „Milaczek”, to książki, które ile razy by się nie czytało, cieszą tak samo; mało tego, śmiem twierdzić, że one nigdy się nie znudzą. I nie ma co więcej pisać; jeśli jeszcze nie znacie Milenki, Zuzy i pani Zofii, koniecznie musicie to w najbliższym czasie zmienić.   

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Filia.

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Polacy nie gęsi”.