Izabella Frączyk "Pokręcone losy Klary"

Izabella Frączyk „Pokręcone losy Klary”, Poligraf 2010, ISBN 978-83-62752-00-3, stron 240

Jak już się wali, to naprawdę wszystko. Najpierw odeszła ukochana babcia Klary, która ją wychowywała. Potem została bez pracy, której poświęciła pięć lat swojego życia: biuro nieruchomości upadło, skutek kryzysu gospodarczego na rynkach światowych. Wkrótce później okazało się, że musi wyprowadzić się z wynajmowanego mieszkania, a jakby tego było mało, jej partner, Mirek, okazał się wiarołomcą – wprawdzie tak właściwie łączył ich tylko weekendowy seks, ale zdrada jest zawsze zdradą, jakiego oblicza by nie przejęła. Dużo tego, prawda? Aha, nie zapominajmy, że odziedziczony po babci, a właściwie dziadku, zabytkowy ford taunus niedługo się rozsypie, więc środek transportu również odejdzie do lamusa.

Przygnębiona kobieta wyjeżdża na krótki urlop od codzienności, wybierając miejscowość o oryginalnej nazwie: Capie Rogi. Wprawdzie ciężko mówić o prawdziwym wypoczynku w leśnej głuszy – tę wypełniają poranne odgłosy kogutów, pawi, gęsi i osłów – a w restauracji ośrodka panuje swobodne podejście do zamówień klientów, ale jednak Klara czuje, że tego właśnie jej było trzeba. Kobieta zdobywa się na refleksję nad własnym życiem i dochodzi do wniosku, że czas wziąć się w garść i ruszyć naprzód, bez oglądania się za siebie. Pomoże jej w tym energiczna przyjaciółka, Zośka, i jej mąż, Wojtek. A w pobliżu już czeka pewien osobnik, więc będzie się działo...

Pióro Izabelli Frączyk miałam okazję już poznać – czytałam jej powieść „Dziś jak kiedyś”; mimo że bohaterka trochę mnie drażniła, przypadło mi ono do gustu na tyle, że gdy pojawiła się okazja przeczytania pozostałych powieści autorki, nie trzeba mnie było długo namawiać. Najpierw sięgnęłam po debiut pisarki, którego postacią wiodącą jest postrzelona Klara, ale i jej przyjaciółka, której też nie brakuje sporej dozy szaleństwa. Zośka ma też tę zaletę, że potrafi sprowadzić Klarę na ziemię, rozwiewając jej obawy i przeganiając precz smutki; wszelkie wątpliwości też nie oprą się jej sile przekonywania. A Klara ma czasem gorsze dni, w których obecność koleżanki, zwłaszcza tak oddanej, koi jak balsam. Jednym słowem – dobrana para. Zresztą nie da się ukryć, że co jak co, ale kreować ciekawe postaci i wątki, autorka potrafi i w tej materii radzi sobie świetnie. Barwna jest też pewna siebie właścicielka galerii sztuki z głową do interesów, oraz Zenek, który pojawia się wprawdzie rzadko, ale wzbudza ogromną sympatię. Oryginalny wydał mi się też kelner, z fantazją realizujący składane zamówienia. Pisarka poruszyła także interesujący motyw snobizmu na sztukę: nieważne, jak wielki bohomaz, gdy pojawi się na podatnym gruncie, zaraz robi karierę. Może i ten wątek jest odrobinę przerysowany, ale ziarno rzeczywistości na pewno w nim tkwi, biorąc pod uwagę kierunek, w jakim zmierza współczesne malarstwo, którego czasem, a raczej w większości przypadków, kompletnie nie da się ogarnąć rozumem. Pojąć ich cen – też nie.

Podobało mi się to, że obok elementów typowo humorystycznych, dominujących w fabule, Frączyk wprowadziła też kwestie poważniejsze, przede wszystkim wartość prawdziwej przyjaźni – uświadamia, jak bardzo cenne jest mieć taką zaufaną osobę, która nie tylko cieszy się z naszych sukcesów, ale potrafi również zafundować zimny prysznic, gdy za bardzo pogrążamy się w swoich ponurych myślach, nie dostrzegając właściwego obrazu rzeczy. Odniosłam także wrażenie, że pisarka chciała nam przekazać przesłanie, żebyśmy baczniej zwracali uwagę na swoje otoczenie, bo czasami zbyt łatwo możemy przegapić coś lub kogoś wartościowego w naszym życiu, kto tkwi obok nas i na tyle przyzwyczajamy się do jego obecności, że przestajemy go doceniać. A czasem może być za późno i gdy się ockniemy, zostanie tylko żal zmarnowanej szansy.

Ci, którzy lubią szukać dziury w całym, na pewno przyczepią się do szczęśliwych zbiegów okoliczności, jakie spotykają Klarę od pewnego momentu. Ja stwierdzę, że po pierwsze takie fabuły też są czasem potrzebne, by gdy wokół szara rzeczywistość, dobrze jest znaleźć trochę koloru w literaturze; a po drugie – życie potrafi zaskakiwać i pisać różne scenariusze, więc może lepiej uwierzyć, że dla nas też może mieć jeszcze niejedną, ciekawą niespodziankę. „Pokręcone losy Klary” to sympatyczna lektura, przynosząca sporą dawkę pozytywnej energii, której Wam szczerze życzę, nie tylko przy okazji powieści Izabelli Frączyk.           

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Autorce.

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Polacy nie gęsi”.