Renata Kosin "Tajemnice Luizy Bein"

Renata Kosin „Tajemnice Luizy Bein”, Nasza Księgarnia 2014, ISBN 978-83-10-12633-7, stron 528

Klara Figiel kończy studia dziennikarskie i odbywa staż w redakcji „Tygodnika Olsztyńskiego”. Do intrygujących tematów ma nosa i od razu wie, z czego może powstać dobry artykuł. Teraz zainteresowało ją odkrycie archeologiczne na starówce warmińskiego miasteczka. Odnaleziono tam cmentarz mnichów i może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wśród nich pochowano kobietę z dzieckiem. Przy szczątkach znajdował się wianek ze srebrnych róż. Klara dociera do informacji, że zmarła to Luiza Bein, dziedziczka pobliskiego pałacu, która sporą część swojego majątku przeznaczyła na działalność charytatywną. Zagadką pozostaje tożsamość dziecka – pewne jest, że Luiza miała jednego syna, który nie umarł w dzieciństwie, a żył jeszcze bardzo długo, przeżywając swoją matkę.

Klara nie odpuszcza i wyjeżdża do Szwajcarii, gdzie mieszka potomek Fryderyka Beina, Alexander. Mężczyzny nie uszczęśliwia jej wizyta, gdyż uważa przeszłość za zamknięty rozdział, ale z różnych względów decyduje się pomóc dziewczynie w rozwikłaniu tego labiryntu sekretów. Razem docierają do kolejnych wydarzeń, jakie wpłynęły na rodzinę Beinów; a wszystko zaczęło się od losów pewnej miłości i późniejszej zemsty...

„Tajemnice Luizy Bein” to trzecia powieść Renaty Kosin i z całą mocą stwierdzam, że z książki na książkę pisarka jest coraz lepsza. Kosin rozwija skrzydła, mało tego, właśnie wzbiła się bardzo wysoko, a co za tym idzie – maksymalnie podniosła poprzeczkę, i to nie tylko samej sobie, ale także innym autorom, którzy chcieliby obrać podobną tematykę. Mistrzowsko stopniuje napięcie, a fabuła uderza do głowy i sprawia, że traci się z oczu rzeczywistość, przenosząc się do XIX wieku, i razem z Klarą i Alexem odkrywa się kolejne elementy, tworzące mozaikę uczuć, która zmieniła życie tylu osób. Choć początkowo ma się wrażenie, że każda nowa informacja raczej oddala od prawdy, a nie klaruje jasny obraz, to całość splata się perfekcyjnie i zaskakuje aż po ostatnie zdanie. Jestem pełna podziwu dla pisarki za utkanie tak doskonałej opowieści. Włożyła w nią na pewno ogrom pracy, ale było warto, ponieważ efekt jest wyśmienity!

Obok wątku tajemnic rodzinnych skrywanych przez lata, poprowadzonego pewnym piórem, pisarka wykazała się również biegłością w kreowaniu intrygujących bohaterów. Udowodniła to już przy okazji „Bluszczu prowincjonalnego”, tym razem jednak postawiła na kontrast postaci. Klara jest spontaniczna, by nie powiedzieć, że czasem w gorącej wodzie kąpana i trochę postrzelona. Łatwo przechodzi od pomysłu do jego realizacji, w przeciwieństwie do Alexa, który najpierw rozważy wszystkie za i przeciw. Jest sztywnym pedantem, o wysoce rozwiniętym poczuciu estetyki, którą burzą jedynie dziergane kamizelki o oryginalnym wzornictwie. Według niego wszystko ma swój czas i miejsce, a porządek jest cenioną wartością; mężczyzna nie zmienia raz przyjętych poglądów, przywiązując się do nich, podobnie jak do swoich rytuałów. Nie lubi być przyłapywany na niewiedzy, co Klara z czasem będzie wykorzystywać, by się z nim droczyć. Wspólnie spędzony czas będzie dla tej pary szansą na zmierzenie się z własnymi emocjami i pomysłem na życie. Na uwagę zasługuje także sylwetka Łucji oraz Kuby, z którym łączy Klarę związek o rzadko spotykanym charakterze.

Są takie książki, wobec których brakuje mi słów, by w pełni wyrazić wszystkie uczucia, jakie targały mną w czasie lektury. Mam wrażenie, że ile bym nie napisała, to i tak będzie za mało, a wyborna jakość powieści nadal będzie niewyrażalna, jeśli mogę użyć tego słowa. „Tajemnice Luizy Bein” bez wątpienia zaliczają się do tego grona. Renata Kosin stworzyła oszałamiający melanż kryminału, romansu i sagi historycznej. Gdybym stosowała liczbową skalę ocen, to tym razem by mi jej zabrakło, bo z pewnością ta powieść wykracza poza wszelkie kryteria oceny. Jest idealna w każdym względzie i nawet się nie zastanawiajcie, czy warto ją przeczytać – ją trzeba przeczytać koniecznie! To jedna z lepszych fabuł, z jakimi miałam do czynienia ostatnio i w ogóle. Na pewno znajdzie się w moim osobistym zestawieniu „książka roku”. I to na wysokiej pozycji.          

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Nasza Księgarnia.

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, „Polacy nie gęsi”.