Melanie Gideon "Żona_22"

Melanie Gideon „Żona_22”, Otwarte 2012, ISBN 978-83-7515-218-0, stron 456

Alice Buckle prowadzi warsztaty teatralne w szkole podstawowej. Kiedyś pisała sztuki, ale druzgoczące recenzje jej debiutu zniechęciły ją do dalszych prób. Ma dwoje dzieci: Zoe, którą podejrzewa o zaburzenia odżywiania oraz Petera, który według niej zdradza wszelkie objawy homoseksualizmu. Z mężem Williamem oddalili się od siebie. Kiedy w skrzynce elektronicznej znajduje zaproszenie do udziału w badaniach na temat małżeństwa, decyduje się i pod wpływem otrzymywanych pytań zaczyna analizować swój związek.

Alice ma czterdzieści cztery lata i zbliża się do wieku, w którym jej matka zginęła w wypadku samochodowym. Kobieta bardzo to przeżywa; należy do grupy wsparcia złożonej z osób, które przeżyły to samo, co on. A tak ogólnie to Alice jest uzależniona od Facebooka.

Mam mieszane uczucia wobec „Żony_22”. Niewątpliwie największą zaletą tej powieści jest to, że dobrze i szybko się ją czyta, mimo 450 stron. Duża w tym zasługa zróżnicowanej narracji: obok tej standardowej, w trzeciej osobie, mamy też odpowiedzi Alice, związane z jej udziałem w badaniu. Tyle że bez pytań, te znajdują się na końcu w aneksie, co mnie zirytowało, bo odkryłam je za późno, niezbyt miałam ochotę wracać i czytać jeszcze raz wypowiedzi kobiety. Do tego autorka zaserwowała nam opisy statusów na portalu społecznościowym, fragmenty z czatu, forum itp.

Wspomniałam o liczbie stron, no cóż, moim zdaniem, jakkolwiek się nie nudziłam, to jednak powieść jest zwyczajnie rozwleczona. Odjęcie tak około dwustu stron w niczym by nie przeszkodziło. Zaznaczę też od razu, że jest przewidywalna, nie trzeba się bardzo wysilać, a i tak łatwo powiedzieć, jaki będzie finał tej historii.

Co do samej bohaterki, strasznie irytowały mnie te jej podejrzenia wobec dzieci. Zamiast zwyczajnie z nimi porozmawiać, doszukiwała się na siłę czegoś, co wcale nie miało miejsca, a z synem to już w ogóle przesadzała, sugerując mu określone zachowania i twierdząc, że zaakceptuje wszystko, pogodzi się z tym i będzie tolerancyjna. Ten wątek był taki bardzo „amerykański”, ale niestety nie na plus.

Nie za bardzo też rozumiem obsesyjną chęć Alice do ciągłego kontrolowania, co dzieje się w sieci. Z jednej strony jestem w stanie pojąć jej oczekiwanie na kontakt ze strony przeprowadzającego badania asystenta, z drugiej drażniło mnie to sprawdzanie stanu i nastroju męża za pośrednictwem opisu na FB, zamiast rozmowy i wspólnego spędzania czasu. Nie trafiło to do mnie wcale. Z tym też związany jest motyw przewodni książki. Myślę, że autorka chciała wyrazić swoje zdanie o długoletnich związkach i o tym, co zrobić, żeby w codziennym zawirowaniu obowiązkami nie zatracić siebie i miłości do najbliższej osoby. Pomysł dobry, ale nie odnalazłam się w konwencji, jaką wybrała. Nie potrafię się utożsamić z bohaterami, ich życie jest bardzo odległe od mojego i może zwyczajnie nie rozumiem dzisiejszych czasów.

„Żona_22” nie wpisała się w mój gust czytelniczy. Skończyłam ją tylko dlatego, że to książka wybrana do realizacji wyzwania. Bo jak mówiłam, nie męczyłam się w czasie lektury, ale gdy się głębiej zastanowić, to była ona bez sensu. Wam pozostawiam decyzję, czy chcecie poznać siecioholiczkę Alice i dowiedzieć się, jak wyglądało jej małżeństwo.   

Książka bierze udział w wyzwaniach „Czytamy powieści obyczajowe” oraz „Trójka E-PIK”.