Pierre Charras "Dziewiętnaście sekund"

Pierre Charras „Dziewiętnaście sekund”, Cyklady 2008, ISBN 978-83-60279-17-5, stron 136

Małżeństwo z długoletnim stażem. Sandrine i Gabriel. Od dawna wiedzą, że ich związek, pozbawiony cieplejszych uczuć, nie ma przed sobą dalszej przyszłości. Żeby łatwiej było znieść rozstanie, Gabriel wymyśla grę. Mają się spotkać na peronie, on będzie czekał, ona ma przyjechać konkretnym pociągiem o określonej godzinie. Jeśli się nie zjawi, będzie to oznaczało definitywny koniec. Wtedy on ma dać jej czas, by mogła zabrać swoje rzeczy z ich domu.

W wyznaczonym dniu Gabriel przychodzi na peron. I wyczekuje pociągu.

Wyglądając, kiedy też wyłoni się on z tunelu, rozmyśla o tym, co doprowadziło ich do tego miejsca. Jest pewien, że Sandrine nie przyjedzie. Oboje jednak nie przewidzieli niespodziewanych okoliczności. W tak krótkim odcinku czasu może zdarzyć się wiele, w tym też to, po czym życie naprawdę się zmieni, i to w sposób, którego nie będzie można cofnąć, jak gry, którą sobie wyznaczyli.

Nie wiem, czy właściwie odczytałam powieść Pierre’a Charrasa. Przede wszystkim zupełnie nie czułam tego „napięcia i narastającej grozy”, które miały się stać moim udziałem według zapewnień okładki. Sam opis bardzo dużo sugeruje i łatwo się domyślić, także po początkowych rozdziałach, co się stanie. Sam fakt, że o przekreśleniu iluś tam lat wspólnej drogi, miał zdecydować przyjazd pociągiem bądź też brak w nim tej najbliższej osoby, budzi mój wewnętrzny sprzeciw. O takich poważnych sprawach, jak rozstanie ze wszystkimi jego konsekwencjami, powinna decydować głównie rozmowa, a nie zdawanie się na los, który przecież różne zjawiska mógł postawić na drodze tego nieszczęsnego środka komunikacji.

Natomiast ostatnia część tej powieści, moim zdaniem, jest najlepsza. W rewelacyjny sposób ukazuje, co dzieje się z umysłem człowieka skonfrontowanego z niesamowitą traumą, która według niego nie miała prawa się wydarzyć, bo przecież nastawiony był na coś innego, i nawet zaczynał się z tym godzić. Gabriel radzi sobie w sposób, którego nie da się przyjąć moralnie, a jednocześnie świetnie go rozumiałam. A przynajmniej tak mi się wydaje, że jestem w stanie to ogarnąć.

Zabrakło mi wyjaśnienia, dlaczego to wszystko tak się potoczyło, jakie cele przyświecały pewnym ludziom, aczkolwiek sądzę, że to był zamierzony zabieg ze strony autora – nieważne dlaczego, ważne, że w ogóle to się stało.

Nie stwierdzę jednoznacznie, czy „Dziewiętnaście sekund” są warte przeczytania. Z jednej strony trochę mnie nużyły. Ale może po to, by uświadomić sobie, że nie warto igrać z przeznaczeniem, jednak trzeba poznać tę lekturę. Ze względu na niewielkie rozmiary wiele się nie traci, ale ja sama liczyłam na więcej.      

Książka bierze udział w wyzwaniach „Czytamy powieści obyczajowe” oraz „Trójka E-PIK”. 


O dwóch książkach w skrócie:
1.  Tomasz Szulżycki "Insygnia nocy", Psychoskok 2012, ISBN 987-83-63548-28-5, stron 288

 Opis wydawcy:
"Insygnia nocy" to seria zbrodni wstrząsająca opinią publiczną. Nikt nie wie, kto morduje i jakie są motywy tych makabrycznych zdarzeń. Gdzieś w cieniu tych mrocznych wydarzeń, rodzi się uczucie między samotnym, bezdomnym mężczyzną, a miłą dziewczyną, pracującą w sklepie. Quincy nie wie, że pozornie bezwartościowy prezent, który kupuje dla ukochanej na bazarze, wplącze ich oboje w niebezpieczne wydarzenia, a na niego samego rzuci podejrzenia, jakoby był mordercą. Czy uczucie, które zaczyna łączyć go z nowo poznaną dziewczyną wytrzyma tak ciężką próbę? Czy ukochana mu zaufa? Czy uwierzy w jego niewinność, gdy wszystkie fakty dotyczące zbrodni zdają się świadczyć przeciwko niemu?


Tomasz Szulżycki pomysł na powieść miał niebanalny, to mu trzeba przyznać. Rozwiązanie zagadki do samego końca stanowiło dla mnie tajemnicę. Wątki są interesujące i wciągające.
Natomiast zastrzeżenia mam co do języka: dla mnie był sztuczny, a autor chyba zbyt silił się na elokwencję, oraz - tu nie będę oryginalna - do okładki, która nijak nie pasuje mi do treści i gdyby nie pozytywne recenzje, na pewno nie zainteresowałabym się tą pozycją.

Za możliwość jej przeczytania dziękuję Pani Ani z Wydawnictwa Psychoskok.

2. Alice Fleissig Magal „Od cudu do cudu. Historia przetrwania: opowieść o Nice Kohn Fleissig”, Znak 2012, ISBN 978-83-240-2190-1, stron 176

Opis wydawcy:
Nika Kohn Fleissig, wychowała się w kochającej rodzinie w Krakowie. Piękna, wysportowana, z zamiłowaniem do poezji, ukończyła w 1938 roku hebrajsko-polską szkołę średnią. Nazistowskie zarządzenia wymierzone przeciwko Żydom spowodowały, że jej ojciec stracił firmę i rodzina musiała wyprowadzić się z domu. W roku 1942 Nika została zupełnie sama po tym, jak naziści zamordowali jej rodziców i młodszego brata. Wykorzystując swój talent do języków, intuicję podpowiadającą, komu można zaufać, życzliwą pomoc sprawiedliwych i szczęście, zdołała przetrwać od jednego cudu do drugiego. Wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie wychowała dzieci, Alicię i Williama, oraz znalazła ukojenie w malarstwie. 


Właściwie nie wiem, co tu można napisać, skoro okładkowy opis mówi już wszystko. Wspomnienia Niki zostały spisane tak, jak się pojawiały w życiu jej córki – przy okazji jakiegoś wydarzenia, czasem zdania, czegoś, co uruchamiało wspomnienia. I choć wiem, że tak miało być, to jednak zabrakło mi spójności, lepiej czytałoby mi się całość tej historii, życie matki widziane oczyma córki. Niemniej jest to cenne świadectwo tej, której udało się przetrwać największy kataklizm w dziejach ludzkości, spowodowany opętańczą myślą szalonego i chorego człowieka.