Joanna Chmielewska "Zbrodnia w efekcie"

Joanna Chmielewska „Zbrodnia w efekcie”, Klin 2013, ISBN 978-83-62136-70-4, stron 308

Wszystko zaczęło się od tego, że były sobie dwie działki, z których jedną zarastał dziki gąszcz. Jedna była użytkowana przez mrowie ludzi. I pewnego dnia, w wyniku konieczności usunięcia rozrastającego się w szaleńczym tempie bambusa, znaleziony zostaje szkielet. Pięknie zachowany. Tyle że bez głowy. W efekcie zdarzeń z przeszłości, w rozwikłanie zagadki zostanie włączona Joanna.

Joanna Chmielewska. Temat-rzeka. Wspominałam już kiedyś, że wychowałam się na jej książkach, a kto raz je pokochał, ten będzie im wierny już zawsze. Choć w ostatnich latach przydarzyło się pisarce kilka książek gorszej jakości, to i tak zapowiedź każdej kolejnej elektryzuje, przynajmniej mnie.

„Byczki w pomidorach” zapewniły mi powrót do tego świata, który u autorki najbardziej lubię, a „Krwawa zemsta”, choć dobrze się ją czytało, rozczarowała mnie tym, że była w zasadzie o niczym. „Zbrodnię w efekcie” wiedziałam, że kupię, no bo nie mogło być inaczej. Poświęciłam jej sobotę, czego wcale nie żałuję.

Ale sam początek był nużący i już się obawiałam, co to będzie dalej. Na szczęście, gdy już zaczęło się właściwe śledztwo, przepadłam. Szkoda tylko, że Robert Górski, znany z innych powieści, nie zaistniał szerzej, choć nadrabiała trochę jego krewna, Ewa. Strzałem w dziesiątkę było przywołanie po raz kolejny Joanny, mojej ulubionej postaci – zawsze bardziej podobały mi się te powieści, których była bohaterką. Choć tutaj pełni może trochę mniej ważną rolę, to istotne, że jest. „Zbrodnia w efekcie” jest powrotem do czasów „starej, dobrej Chmielewskiej”, choć w moim odczuciu „Byczków...” nie przebiła.

Joannę Chmielewską wielbiłam i wielbić będę. Gdy założyłam bloga i zaczęłam spotykać się z recenzjami jej książek, zrozumiałam, że albo się ją ceni, albo nie (bo wcześniej żyłam sobie w przeświadczeniu, że nie można nie lubić jej twórczości). Można czuć jej bohaterów; specyficzne poczucie humoru z królującą ironią oraz charakterystyczny styl pełen skrótów myślowych trafia do czytelnika bądź nie. W tych, którzy kochają autorkę, wyczuwam bratnią duszę. I tych „Zbrodnia w efekcie” nie powinna rozczarować w większym stopniu, niż kilka ostatnich powieści. Natomiast nie polecałabym jej tym, którzy dopiero chcą poznać pisarkę. Na pierwsze z nią spotkanie wybrałabym coś ze starszych pozycji, ale nie tę. Choć to tylko moja subiektywna opinia. W dalszym ciągu liczę na to, że Joanna Chmielewska napisze jeszcze coś w stylu nie tylko „Byczków w pomidorach” i „Zbrodni w efekcie”, ale przede wszystkim swoich pierwszych książek, które można czytać kilkakrotnie i nigdy się nie znudzą.