Katarzyna Pakosińska "Georgialiki"

Katarzyna Pakosińska „Georgialiki. Książka pakosińsko-gruzińska”, Pascal 2012, ISBN 978-83-7642-055-4, stron 352

Jej charakterystyczny śmiech słyszał chyba każdy. Przez wiele lat jej występy kabaretowe rozśmieszały wielu Polaków. O jej miłości do Gruzji dowiedziałam się, gdy w „Wysokich Obcasach” przeczytałam reportaż, jak to Katarzyna Pakosińska wyruszyła pod Kaukaz, by odnaleźć swoją wielką miłość z lat młodzieńczych. To właśnie wtedy, przed rozpoczęciem nauki w liceum, odwiedziła ten kraj po raz pierwszy, z zespołem folklorystycznym, w którym tańczyła. Poznała wtedy Mamukę, młodego, fascynującego mężczyznę. Uczucie przetrwało rozłąkę, rozwijało się dzięki listom i dopiero wojna oraz sytuacja polityczna ich rozdzieliła. Epilog tej historii znajdziemy właśnie w „Georgialikach”.

Książka Katarzyny Pakosińskiej składa się z dwóch części. Na pierwszą składają się kulisy nagrywania kolejnych odcinków programu, druga to zapis rozmów z gruzińskimi przyjaciółmi autorki, z którymi urządza gruzińską suprę, czyli biesiadę. Początkowo obawiałam się tej pierwszej części, ponieważ już raz czytałam taki opis nagrywania dla telewizji i nie przypadł mi do gustu; na szczęście tutaj jest zupełnie inaczej. Autorka najpierw przedstawia w skrócie każdy region Gruzji, jego historię i geografię, by potem starać się oddać słowami to, co widziała i przeżyła. Dużo w tym ciekawostek, ludzkich historii, znajdziemy też garść przepisów kulinarnych na kultowe dania kuchni kaukaskiej. Wszystko to sprawia, że piękno lokalnego kolorytu i nam staje się bliskie.

Z drugą częścią mam problem o tyle, że trochę mnie nudziła. Niby te rozmowy są ciekawe, ale jakoś mnie nie porwały. Autorka wraz z rozmówcami stara się stworzyć definicję gruzińskiego charakteru, zebrać w jedno cechy typowe dla ludzi tej nacji. Jest mowa o niezwykłej gościnności, która urzeka wszystkich, którzy się z nią zetknęli. Brakowało mi jeszcze zdjęć tych ludzi; lubię wiedzieć, jak wygląda ktoś, o którego życiu czytam.

„Georgialiki” są świetnym przykładem na to, jak można pięknie wydać książkę. Twarda oprawa, lśniący, biały papier, a przede wszystkim cudowne, kolorowe zdjęcia gruzińskich krajobrazów. Coś wspaniałego. Naprawdę aż rośnie ochota, by tam pojechać i zobaczyć te magiczne krainy na własne oczy. Do tego zresztą zachęca cała książka. Katarzyna Pakosińska pisze tak przekonująco, z takim wdziękiem, pasją i poczuciem humoru, że wniosek z lektury może być tylko jeden: ta Gruzja po prostu musi być fajna. 

Książka bierze udział w wyzwaniu "Nie tylko literatura piękna...".