Katarzyna Michalak "W imię miłości"

Katarzyna Michalak „W imię miłości”, Wydawnictwo Literackie 2013, ISBN 978-83-08-05205-1, stron 272

Jabłoniowe Wzgórze. Stary, urzekający dwór w pięknych okolicach. Jeziora, lasy, łąki. Nic dziwnego, że do takiej miejscowości, jak Koniecdroga, chętnie przyjeżdżają goście spragnieni ciszy i wypoczynku w spokoju. Ale jest jedna osoba, która wcale nie cieszy się z faktu, że musi się udać do tego pięknego domu. To Ania Kraska, dziesięcioletnia wnuczka właściciela. Edward Jabłonowski nigdy nie interesował się ani córką, ani wnuczką, i ona sama najchętniej trzymałaby się od niego z daleka.

Dziewczynka wie jednak, że nie ma innego wyjścia. Jej mama jest ciężko chora, przestała zarabiać, a pieniędzy powoli nie wystarcza na najpotrzebniejsze, najprostsze rzeczy, nawet te do jedzenia.

Ania robi wszystko, na co pozwalają jej możliwości, byle tylko nie trafić do domu dziecka. Już na początku swojego pobytu w Koniecdrodze, spotyka tajemniczego mężczyznę. Jaki skrywa on sekret i dlaczego tak interesuje się małą podróżniczką?

Katarzyny Michalak chyba nikomu nie trzeba przedstawiać; nawet jeśli nie zna się jej książek, to nazwisko na pewno miłośnikom literatury jest znane, bo też jest to pisarka twórcza, której powieści wzbudzają silne emocje. Tym razem oddaje w nasze ręce opowieść niezwykle wzruszającą. Nie może być inaczej, skoro bohaterką jest mała, ale ogromnie dzielna dziewczynka, obarczona ciężarem, jakiego nigdy nie powinno doświadczać dziecko. Myślę, że niejeden dorosły w jej sytuacji mógłby się załamać i poddać – co zresztą stało się udziałem jej matki – ale Ania nie. To siła jej charakteru nie pozwoliła jej na bierne przyglądanie się, jak ich życie się rozsypało. Zabrała się do działania, bo miała jeden cel: nie rozstawać się z mamą. A walka o przetrwanie łatwa nie była.

Anię otoczą opieką dwaj mężczyźni, którym będzie ona przypominać o bolesnych porażkach z przeszłości. Los jednak nie śpi i da im szansę na odkupienie dawnych błędów. Ale czy z niej skorzystają? I czy nie jest już za późno?

Do tworzenia bohaterów ciepłych, sympatycznych, takich, których chciałoby się przytulić czy pocieszyć, autorka już nas przyzwyczaiła. Natomiast tutaj wykreowała pełnokrwisty czarny charakter. Nie tylko Ned miał ochotę rozszarpać Marlenkę Jabłonowską, sama też mogłabym jej zrobić krzywdę. Co za wredne dziewuszysko! Chyba postaci, która wywołałaby taką antypatię, jeszcze w książkach pisarki nie było. To już chyba nawet redaktor z „Bezdomnej” mnie tak nie wkurzał. Ale jakkolwiek była okropna, to wyrazistości odmówić jej nie można.

Moje osobiste brawa należą się Katarzynie Michalak za epilog, w którym śmiech miesza się z łzami. Podobały się mi rozwiązania wszystkich wątków, a już ten z Marleną był fantastyczny.

„W imię miłości” jest dla tych, którzy nie potrafią przejść obojętnie wobec problemów dziecka, nawet tego literackiego. A jest ono w tej powieści wyjątkowo chwytające za serce, bo nie dość, że takie odważne, takie mocne, to jeszcze do tego zabawne, tak uroczo dziewczęce i po prostu dobre. Serdecznie polecam.  

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję autorce; książkę wygrałam na jej blogu.

Książka bierze udział w wyzwaniu „Czytamy powieści obyczajowe”.