Johnny Depp, Ilona Felicjańska - w skrócie

Nigel Goodall „Johnny Depp. Sekretne życie”, Pascal 2012, ISBN 978-83-7642-061-5, stron 494

Od wydawcy:

Najnowsza biografia Johnny’ego Deppa zdradza kulisy powstawania filmów, w których wystąpił oraz najciekawsze sekrety z życia aktora.
Johnny Depp:
- nie znosi oglądać filmów, w których zagrał
- ma w swoich żyłach indiańską krew
- jest ulubionym aktorem mistrza czarnego humoru Tima Burtona
- otrzymał trzy nominacje do Oscara i siedem do Złotego Globu
- wziął udział w kilku teledyskach, m.in. Toma Petty’ego, The Lemonheads, Shane’a MacGowana i zespołu The Pogues
- gościnnie wystąpił na scenie jako gitarzysta m.in. z Oasis, Iggy’m Popem, Marilynem Mansonem, Vanessą Paradis
- twierdzi, że gdyby nie był aktorem, pisałby muzykę lub malował obrazy.

Nie oglądałam wszystkich filmów, w których grał Johnny Depp, ale i tak go cenię jako aktora. Kreacją w „Marzycielu” podbił moje serce. Jego biografią niestety nie jestem zachwycona. Ona jest po prostu nudna. Jak zazwyczaj dobrze mi się czyta biografie pisane chronologicznie, tak tutaj czułam się znużona. Zabrakło mi jakiegoś pazura utrzymującego uwagę. Rozumiem, że pisząc o aktorze trudno nie wspomnieć o filmach, w których zagrał, ale to nie znaczy, że trzeba je dokładnie opisywać, tak dokładnie, że podaje się zakończenie niektórych – autor przyjął błędne założenie, że czytający wszystkie filmy oglądali, a przecież takiej pewności nie mógł mieć. Dużo miejsca Goodall poświęca filmowym partnerom aktora – tylko czy to coś wnosi do wiedzy o nim samym? Nie. Podtytuł „Sekretne życie” też nie jest trafiony, bo nic sekretnego tutaj nie odkryłam. Autor pozbierał w jedną całość wypowiedzi Deppa, ludzi z branży oraz fragmenty recenzji po każdym filmie – no cóż, nie na to liczyłam. Do tego drażniły mnie ciągłe zwroty typu: „Johnny powiedział”, „Johnny tak to widzi” itp., skoro jest cytat, to czy nie dało się go jakoś wyodrębnić, wyróżnić, bez takich irytujących komentarzy? I jak na takich rozmiarów książkę o aktorze o tak bogatym dorobku, jedna wklejka zdjęć to stanowczo za mało. Po lekturze nie uważam, żebym wiedziała o Johnny’m Deppie więcej, niż przedtem. Nie takich biografii szukam.

 

„Cała prawda o...” Ilona Felicjańska w rozmowie z Anetą Pondo, Mira Harlequin 2013, ISBN 978-83-276-0161-2, stron 320

Opis wydawcy:

Modelka, gwiazda pokazów pret-a-porter i haute couture na świecie: Calvin Klein, Pierre Cardin, Escada, Max Mara i w kraju: Teresa Rosati, Maciej Zień, Ewa Minge, Paprocki & Brzozowski, Łukasz Jemioł. Założycielka fundacji, matka, żona, celebrytka – w niezwykle szczerej rozmowie z Anetą Pondo.
Cała prawda o…
…o tym,  jak dziewczyna z kompleksami i trudnym życiem rodzinnym z dnia na dzień zostaje Wicemiss Polski, a wkrótce najbardziej znaną polską modelką;
…o tym, co czuje młoda dziewczyna, która wychowała się w domu krytym strzechą, gdy dostrzega ją świat. Japonia, Rosja, Francja, Niemcy – to tylko niektóre z miejsc, gdzie była i pracowała;
Cała prawda o…
…życiu jak w bajce, aż do momentu, w którym kieliszek wina przestał być jedynie dodatkiem do kolacji, a stał się ucieczką od problemów;
…czasie, gdy wszystkie media mówiły o jej uzależnieniu, a ona przez swoją szczerość straciła wielu znajomych;
Cała prawda o…
…małżeństwie, które miało być szczęśliwe, a okazało się kolejną pułapką;
…prawdziwym życiu celebryty, związkach, przyjaźniach i nienawiści w show-biznesie.  
Ilona Felicjańska: Cała prawda o…
…czyli podsumowanie czterdziestu lat życia kobiety pojawiającej się na pierwszych stronach gazet - modelki, która po latach sukcesów popełniła błąd zmieniający wszystko.

Pamięć ludzka jest dziwnym zjawiskiem. Jako mała dziewczynka oglądałam wybory Miss Polonia i nie wiedzieć dlaczego, ale to właśnie Ilonę Felicjańską pamiętam najlepiej. Nie śledziłam jej kariery, nie miałam też w planach czytać tej książki, ale po kilku interesujących recenzjach nabrałam jednak ochoty. Trafiła się w bibliotece, to wzięłam, zasiadłam do lektury i sama nie wiem kiedy zostałam wciągnięta w świat modelki. Nie mnie oceniać drogę życiową, jaką wybrała Ilona Felicjańska, ale ta jej spowiedź ujęła mnie szczerością – oczywiste, że pewności nie mam, ale odniosłam wrażenie, że ona nie koloryzuje, nie kreuje się na kogoś, kim nie jest. Na pewno na szacunek zasługuje jej działalność charytatywna. Brawa za odwagę należą się za głośne mówienie o problemie jej alkoholizmu. Ktoś może stwierdzić, że co go tam obchodzi jakaś uzależniona celebrytka, ale dla kogoś innego taka publiczna, nazwijmy to, terapia może być pomocna. Optymistyczne jest też to, że tak pogubiona kobieta wychodzi na prostą. Uważam też, że nie zasłużyła na taki ostracyzm swojego środowiska i choć dalej nie wiem, czy ją lubię, czy nie, to życzę jej wszystkiego najlepszego.

Książki biorą udział w wyzwaniu „Nie tylko literatura piękna...”.