Kasia Bulicz-Kasprzak "Nalewka zapomnienia, czyli bajka dla nieco starszych dziewczynek"

Kasia Bulicz-Kasprzak „Nalewka zapomnienia, czyli bajka dla nieco starszych dziewczynek”, Nasza Księgarnia 2013, ISBN 978-83-10-12420-3, stron 288

Jaga – a właściwie Agnieszka – pracuje w korporacji i szykuje się na awans. W końcu swojej firmie poświęciła dziesięć lat życia, przechodząc wszystkie szczeble kariery, więc coś jej się chyba wreszcie należy. Tym bardziej, że praca jest właściwie całym życiem kobiety; w pobliżu nie kręci się żaden mężczyzna – byłego męża nie liczymy; przyjaciół Jaga nie ma, matka nie żyje, a winą za to obarczyła ojca, więc ich relacje są kiepskie. Jest jeszcze przyrodni brat, ale raczej im ze sobą nie po drodze. Jaga wiedzie więc życie dość puste i jałowe, wyżywając się na swojej asystentce i innych współpracownikach, którzy się jej boją.

W ramach zdobywania punktów u prezesa, Jaga bierze udział w sztafecie i mdleje; trafia do szpitala. Wynik rezonansu magnetycznego jest bezlitosny, a i profesor nie daje nadziei. Jadze ani w głowie leczenie i postanawia, że skoro już ma umrzeć, to zrobi to na własnych warunkach. Wyjeżdża na koniec świata, na Roztocze, gdzie stoi dom jej babci. Nie przypuszcza jedynie, że jest on tak zaniedbany. Ale mieszkańcy wioski nie pozwolą, żeby „Maryśczyna” córka spała w samochodzie. Motywami Jagi zaczyna się też interesować Śliwowa – zielarka, wróżka czy może nawet szeptucha, a źródło pewnych wyjątkowo nieatrakcyjnych woni przywiedzie pod jej nowy dom weterynarza o bardzo pociągającym torsie...

„Nalewka...” jest moim pierwszym spotkaniem z Kasią Bulicz-Kasprzak i już wiem, że na pewno nie ostatnim. Jej druga powieść mnie zwyczajnie zaczarowała i teraz koniecznie muszę przeczytać jej debiut. Niewytłumaczalne to, ale zapragnęłam przeczytać „Nalewkę...” już od momentu, gdy zobaczyłam ją w zapowiedziach. Mocno przemówił do mnie tytuł, intrygujący i wyrazisty. Taka też jest cała ta książka.

Kasia Bulicz-Kasprzak wykreowała bohaterkę, którą na samym początku trudno polubić. Jej zachowanie w pracy, ta duma z tego, że budzi u pracowników lęk i mylenie strachu z szacunkiem, nie jest łatwe do zaakceptowania. Dopiero z czasem spod tej skorupy zimna i wyrachowania wyłania się kobieta pogubiona, na której wyjątkowo silnie odcisnęły się skomplikowane relacje rodzinne. Jaga zatrzasnęła się w swojej traumie i stała się głucha na to, jak radzą sobie ci, których też ona dotknęła. Nie bez znaczenia jest również fakt, że Jaga jest egoistką, dość pokręconą. Myśli tylko o sobie, o tym, co sama czuje, ale równocześnie nie jest w stanie dopuścić do siebie tej prawdy, że ktoś może się o nią martwić i troszczyć. Pobyt z dala od stolicy będzie dla niej swoistą terapią, leczeniem z egoizmu i dawaniem sobie prawa do słabości, do tego, że ktoś może ją zobaczyć w gorszych chwilach i się nią wtedy zaopiekować.

Jako że to bajka, nie zdziwcie się, gdy Jaga zaprzyjaźni się ze zwierzętami. I mam tu na myśli przyjaźń w pełnym tego słowa znaczeniu, bo ona będzie z nimi rozmawiać, a one będą jej odpowiadać. Pies Azorek, kot Mruczek i mysz otworzą jej oczy na kilka najważniejszych w życiu spraw, odczarują jej samotność, uświadomią, ile tak naprawdę może znaczyć miłość i przyjaźń. Racjonaliście twardo stojącemu na ziemi może trudno będzie to zrozumieć, zaraz znajdzie wytłumaczenie, że to sprawka chorego mózgu Jagi. Ale mnie te fragmenty bardzo się podobały, zwłaszcza kot jest genialny; język, jakim się posługuje, rozbawił mnie do łez. Niczego sobie był też pierwszy wywód myszy.

Siłą powieści Kasi Bulicz-Kasprzak jest niebanalny humor, dzięki któremu można na chwilę zapomnieć o wszelkich troskach i kłopotach. Lekki, przyjemny język przekłada się na frajdę czytania, od której ciężko się oderwać, stąd polecam znaleźć sobie więcej czasu na lekturę. Ale pod tą warstwą humoru i zabawy kryje się przeświadczenie, jaką potęgę mają miłość i przyjaźń, dwie siły napędowe w życiu człowieka, którym trzeba tylko czasem pozwolić wkroczyć do swojego świata. „Nalewkę zapomnienia” gorąco polecam, a za autorkę mocno trzymam kciuki, żeby jej ścieżka pisarska rozwijała się pomyślnie.  

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Portalowi Sztukater.

Książka bierze udział w wyzwaniu „Czytamy powieści obyczajowe”.