Agnieszka Pilaszewska "Przepis na życie"

Agnieszka Pilaszewska „Przepis na życie”, Wydawnictwo Literackie 2012, ISBN 978-83-08-05009-5, stron 468

Co robi kobieta w dzień szesnastej rocznicy ślubu? Nawet jeśli w jej małżeństwie niezbyt się ostatnio układa? Anka Zawadzka mimo wszystko liczy na nowy początek i na niespodziankę ze strony męża, bo ona sama taką dla niego ma – za skrupulatnie uzbierane pieniądze kupiła mu bardzo drogi zegarek. Niestety Andrzej nie zdobywa się na wysiłek i obdarowuje żonę kolejną komedią romantyczną. Bo tak naprawdę ma w zanadrzu co innego: odchodzi z domu. Anka traci pracę w koncernie farmaceutycznym i na dodatek dowiaduje się, że jest w ciąży.

Ojcem rozczarowana jest Mania, córka Anki. Według niej zachował się jak palant, a to dopiero początek i jeszcze parę razy udowodni, że faktycznie nim jest.

Jego nową partnerką jest doktor Beata Darmięta, ginekolog z ambicjami, córka wojskowego, który zatwierdza jej wybory. Mobilizuje Andrzeja do obrony doktoratu, a sama też marzy o dziecku, no bo skoro była żona jest w ciąży, to dlaczego ona ma nie być? Sytuacja się skomplikuje – dla Andrzeja, gdy panie się spotkają...

Najlepszą przyjaciółką Anki jest Pola, koleżanka z pracy. Po zastanowieniu dochodzi do wniosku, że jej jedyną pasją jest seks, ale trafia wreszcie na kogoś, o kogo to ona będzie zabiegać. Zazwyczaj w powieściach spotykamy toksyczne matki, tym razem to córka jest toksyczna. Matka Anki, Irena, wraz z przyjaciółmi – Wandą, Stefanem i Karolem – prowadzi tryb życia, który niezbyt córce się podoba, a telefony Anki zawsze dzwonią nie wtedy, kiedy jest na to pora.

Nie ma więc już ustabilizowanego, dobrze znanego życia, czas teraz na zmiany. Anka poznaje Maćka, architekta o luzacko-egoistycznym podejściu do życia oraz dostaje nową pracę, niby w sferze jak najbardziej jej odpowiadającej, bo w gastronomii, ale raczej nie będzie miała okazji się w niej wykazać. Do czasu. Jej szefem jest Jerzy Knappe, słynny kucharz, którego los wcześniej dwa razy postawił na jej drodze – za każdym razem w mało sprzyjających okolicznościach. Jest gburowaty, ale za to ma piękne oczy i coś w nim fascynuje Ankę...

„Przepis na życie” jest powieściową wersją serialu o tym samym tytule, którego zresztą nie oglądałam. I w sumie dobrze, bo wtedy po książkę raczej bym nie sięgnęła. Z dystansem podchodzę do książek pisanych na bazie scenariusza. Zdecydowanie bliżej mi do kolejności: najpierw lektura, potem ekranizacja kinowa czy telewizyjna. Dopiero z okładki dowiedziałam się, że to właśnie Agnieszka Pilaszewska – bardziej znana mi jako aktorka, pamiętna Alinka z „Miodowych lat” – jest autorką scenariusza serialu. A że mamy upalne lato i lekkie książki są jak najbardziej wskazane, postanowiłam sama się przekonać, co ma do zaoferowania „Przepis na życie”.

Trzeba autorce oddać, że wykreowała oryginalne postaci. Choć główna bohaterka mnie irytowała, zwłaszcza tym, jak nie chciała się pogodzić z odejściem męża, a potem tolerowaniem Maćka, którego od razu powinna odesłać tam, skąd przybył, bo co to za przyjaciel, który najbardziej lubi mówić o sobie, a gdy jest gorzej, to znika? Mnie przypadła do gustu przyjaciółka Mańki, Zośka, zwana Grubą, wysoce pobudzona nastolatka. Natomiast Andrzej i Beata, o, to dopiero jest piękna para. Ona mówi do niego „Żabko”, dobrze wie, jak nim manipulować, żeby osiągnąć swój cel, a do tego jest rozbrajająca w całkowitym niepojmowaniu żartów. On jest typową „dupą wołową”, która tańczy tak, jak mu wszyscy zagrają i rzadko kiedy potrafi się postawić. I najciekawsze jest, że ma tego świadomość.

Sama fabuła nie jest może szczególnie porywająca, ale przyjemnie się ją czyta. Choć to komedia romantyczna, nie jest za słodko. Poczucie humoru widoczne w żywych dialogach nadaje narracji lekkość. Całość kończy się w takim momencie, że nie dziwią mnie kolejne serie i nowe odcinki serialu. Nie wiem, jak odbierają książkę ci, co oglądali serial; dla mnie „Przepis na życie” jest dobrym, wakacyjnym czytadłem, które pozwoliło mi spędzić czas w odprężający sposób.  

Książka bierze udział w wyzwaniu „Czytamy powieści obyczajowe”.