Alicja Minicka "Morderstwo w Miłowie"

Alicja Minicka „Morderstwo w Miłowie”, Oficynka 2012, ISBN 978-83-62465-53-8, stron 240

Dom jak dzieło sztuki. Weranda wzdłuż frontowej ściany. Kolumny podtrzymujące balkon. Przeszklona kopuła w środku. Brzoskwiniowe, ciepłe kolory i ciemnobrązowe poręcze. Ogród z sadzawką i fontanną. Taka będzie sceneria zbrodni.

Do Miłowa pod Poznaniem przyjeżdża mecenas Janusz Maleta, przyjaciel domu państwa Górskich. Jest z nim jego siostrzenica, mieszkająca na co dzień w Anglii Samanta Greenwood, studentka malarstwa. Dziewczyna jest zachwycona domem i jego mieszkańcami. Andrzej Górski ma 50 lat i jest architektem. Jego druga żona, dużo młodsza Teresa, piękna kobieta, intryguje Sam, ale też i onieśmiela. Z pierwszego małżeństwa Andrzej ma syna Jerzego, który właśnie wraca z Wiednia. Z Teresą mają dwuletniego Antosia. Był jeszcze mały Krzyś i to jego śmierć rzutuje na cały dom.

Po przyjęciu wydanym przez Teresę, do Sam dociera, że za piękną fasadą rodzinnego szczęścia kryje się coś mrocznego i niepokojącego. Gdy architekt zostaje zamordowany, dziewczyna przeżywa szok. Śledztwo prowadzi komisarz Łukasz Darski, a jego zadanie wcale nie będzie takie proste.

Akcja powieści toczy się w 1928 r. Nie miałam jeszcze do czynienia z kryminałem retro, ale cóż, że tak to ujmę – mało tego retro w retro. Opis wieczorowych i codziennych toalet pań z towarzystwa, drobiazgi mające oddać wystrój wnętrz, fakt posiadania służby – to za mało. Nie czułam, że czytam książkę dziejącą się w międzywojniu. Poza wspomnianymi elementami nie ma w fabule nic, co odnosiłoby się do historii i pozwalało ją umiejscowić na szerszym tle społecznym i kulturowym. Całość jest poświęcona prowadzonej sprawie, a frajdzie czytania nie zaszkodziłoby wcale, gdyby taki kontekst się pojawił.

A samo śledztwo? Chyba za dużo naczytałam się współczesnych, wartkich kryminałów, ale postępowanie komisarza Darskiego jest dla mnie pozbawione werwy. Sposób przesłuchiwania świadków odebrałam jako powierzchowny, narzucało mi się kilka jeszcze pytań, które mógłby zadać osobom uwikłanym w sytuację. Ale może tak się wtedy pracowało przy wyjaśnianiu morderstw.

Jeśli jednak nie zwracać uwagi na te dwa czynniki, to „Morderstwo w Miłowie” okazuje się być sympatycznym czytadłem. Pisząc „czytadło” mam na myśli książkę, którą pochłania się błyskawicznie – szybkie tempo zdarzeń, dużo dialogów, przyjemny styl sprawiają, że lektura nie zabiera zbyt wiele czasu. Nie sądzę też, żeby na długo została w mojej pamięci, ale tu i teraz spełniła swoje zadanie, dostarczając rozrywki i lekkiego napięcia w oczekiwaniu na rozwiązanie zagadki. Jak to napisała kiedyś Magda K-ska: „szału nie ma”, ale przeczytać można. Tym bardziej, że to polska autorka, a do naszych rodzimych twórców mnie namawiać nie trzeba, a Was będę zawsze zachęcać. Mamy się czym i kim pochwalić, ot co.