Joanna M. Chmielewska "Poduszka w różowe słonie"

Joanna M. Chmielewska „Poduszka w różowe słonie”, Wydawnictwo MG 2011, ISBN 978-83-61297-83-3, stron 280

Florian nie zaśnie bez poduszki w różowe słonie, a Hanka o niej zapomniała. Jeszcze wielu rzeczy, które on lubi bądź nie, będzie się musiała Hanka nauczyć. Florian jest pluszowym misiem Ani, zagubionej pięciolatki, którą Hanka ma się opiekować po śmierci matki, jej najlepszej i jedynej przyjaciółki, Ewy. Hanka jest singielką, pracuje w firmie, w której liczy się dyspozycyjność, a dziecko w domu jest wynikiem spełnienia obietnicy, którą kiedyś złożyła. Ale jej spełnienie miało nigdy nie nadejść, przecież przyrzekły sobie z Ewą, że razem się zestarzeją. Ale Ewę zabrała Nieodwracalność.

Bliskość dziewczynki wyzwoli w Hance uczucia, które do tej pory od siebie odpychała, zamknęła je za szklaną taflą. Jedno wydarzenie z dzieciństwa spowodowało traumę na całe życie, oplatając kobietę bólem, zamykając ją w kokonie dystansu.

Przyniosło także niechęć do mężczyzn, zwłaszcza tych pewnych siebie przystojniaków, z którymi podejmowała grę wiedząc, że zawsze wygra – choć kolejne zwycięstwa dawały tylko gorzki posmak. Ale w pracy pojawia się nowy technolog, Łukasz, którego jedno zdanie zachwieje emocjami Hanki.

Joanna M. Chmielewska stworzyła piękną powieść, której każdy z bohaterów musi uporać się z uczuciami, trudnymi, wymagającymi zajrzenia w głąb siebie. Hanka, która nigdy nikomu nie opowiedziała, co ją spotkało; co wywołało dręczące ją przez lata koszmary senne; która mogła sobie wmawiać, że o tym zapomniała, ale zdradzało ją ciało, bo ono pamiętało. Łukasz, który już raz pokochał – w pewnym stopniu za dwoje – i to stracił. I Ania, dziecko przeżywające żałobę, choć nie powinno nawet wiedzieć, co to jest; wyrwane z dotychczasowego, bezpiecznego świata, wtłoczone w szybkie życie Hanki, która też przecież może zniknąć i ją zostawić. Ania, której tęsknotę rozumiał tylko Florian, on też miał w żołądku kulę, która czasem przenosi się do gardła, a któregoś dnia może ją przygnieść i nie pozwolić wstać z łóżka.

„Poduszka w różowe słonie” jest lekturą, do której można zasiąść z kubkiem parującej, gorącej herbaty albo pachnącej kawy. Tak jak Hanka na kartach książki szukała „świata wolnego od listopada” (str. 22), tak ja wczoraj szukałam zapomnienia i ucieczki od deszczowego czerwca. Powieść pełna jest uroczo ulotnych opisów („intymność, która na chwilę przysiada na uszku filiżanki”, str. 55) i „drobiazgów, które dodają życiu smaku” (str. 53). Takie pióro autorki rodzi magiczny, przejmujący klimat, który pochłania, który przenosi do świata Hanki. Unoszący się ze stron aromat kawy i czekolady sprawia, że chciałoby się spróbować ręcznie robionych czekoladek Łukasza, zajrzeć do czekolaterii Hanki czy wpaść na filiżankę pysznego napoju do Piwnicy Weroniki. 

Może moje słowa nie oddają tego w pełni, ale powieść Joanny M. Chmielewskiej mnie urzekła, zauroczyła, zachwyciła. Jest w niej niezwykła delikatność i subtelność. Czytana bez zbędnego pośpiechu pozwala na chwile odprężenia, choć nie podejmuje łatwego motywu, bo przecież strata rodzica tak małego dziecka zawsze będzie smucić. Ale z „Poduszki...” bije jednak nadzieja, wiara w to, że zawsze po dniach smutku pojawi się słońce, a jego promienie pozwolą spojrzeć na świat z uśmiechem.    

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Pani Dorocie z Wydawnictwa MG.