Anna Ficner-Ogonowska "Krok do szczęścia"

Anna Ficner-Ogonowska „Krok do szczęścia”, Znak 2012, ISBN 978-83-240-2219-9, stron 416

W życiu Hanki prawie nic się zmieniło. Poza jednym. Dominika wychodzi za mąż za Przemka, a Hanka musi się zmierzyć ze swoimi wspomnieniami. Do tego dochodzą dwie skrywane tajemnice rodzinne, z których jedna zburzy dotychczasowe myślenie Hanki.

„Krok do szczęścia” niewiele się różni od pierwszej części. Przez dwieście stron jeszcze miałam nadzieję, że coś się zmieniło, że jest lepiej. Ale nie. O ile na początku jeszcze się coś działo w związku z planowanym ślubem, o tyle potem znów było, jak w „Alibi na szczęście”.

Czyli kolejny raz niezdecydowana Hanka, przyciągająca i odpychająca, zachowująca się, jakby sama nie wiedziała, o co jej chodzi. Znowu Mikołaj, który niby stracił cierpliwość i nie chce już na nią czekać, ale i tak we wszystkim jej ulega. Ona ponownie bardzo dużo obiecuje, potem nie dotrzymuje. O ile w debiucie Anny Ficner-Ogonowskiej wyznawała zasadę „chciałabym, a boję się”, o tyle w drugiej książce jej motto to „wiem, ale nie powiem”. Takiego zachowania też nie rozumiem, wydaje mi się, że gdyby mnie spotykały takie niespodzianki i wychodziły na jaw sekrety, to chciałabym się tym podzielić z najbliższą mi osobą, przegadać to, omówić, może dostrzec coś uciekającego, niedostrzeganego. Ona nie, dawała odczuć, że coś się wydarzyło, ale „powiem Ci kiedyś, potrzebuję czasu”. I tak przez czterysta stron...

Plusy tej części? Kolejny raz Zuza i Ula, choć jest ich bardzo malutko; szczęście Aldonki i chyba tyle, jeśli chodzi o treść; ale na wyróżnienie zasługuje okładka, bo nie będę ukrywać, że podoba mi się bardzo – ta ciepła kolorystyka, ten kubek z herbatką (a życie bez herbatki nie miałoby sensu...), tak, przemawiają do mojej duszy.

Nie będę pisać więcej, rozpisałam się przy „Alibi na szczęście” i zdecydowana większość odnosi się także do tej powieści. Nie rozumiem też, po co autorka pisze kolejną część (to znaczy chyba rozumiem, ale nie powiem głośno) – uważam, że „Krok” kończy się w momencie, w którym wszystko zostało już powiedziane. Jeżeli trzecia część ma polegać na kolejnych wątpliwościach Hanki na trzystu stronach, to przykro mi, ale ja dziękuję.