Harlan Coben "Kilka sekund od śmierci"

Harlan Coben „Kilka sekund od śmierci”, Albatros 2013, ISBN 978-83-7885-724-2, stron 400

U mężczyzn z rodu Bolitarów pakowanie się w kłopoty jest chyba rodzinne. Pałeczkę dzierży teraz z powodzeniem najmłodszy z nich, Mickey, bratanek Myrona. Chłopak próbuje dotrzeć do prawdy o śmierci swojego ojca, Brada. Nie daje mu spokoju mężczyzna wyglądający jak Rzeźnik z Łodzi, hitlerowski oprawca z getta i obozu w Auschwitz. Jakim jednak cudem mógłby się on znaleźć na miejscu wypadku i zabierać Brada do karetki? Mickey i jego przyjaciele, elokwentny Łyżka i outsiderka Ema, starają się też rozwikłać tajemnicę Schroniska Abeona, którego symbol – motyl – pojawia się w ich otoczeniu coraz częściej, oraz Nietoperzycy, sąsiadki, która skrywa sekret, ale nie chce go wyjawić. Na dodatek matka dziewczyny, która tak bardzo podoba się nastolatkowi, zostaje zastrzelona, a sama Rachel może mówić o niesamowitym szczęściu, bo kula tylko ześlizgnęła się po jej czaszce. Czy zabójca może zaatakować po raz drugi?

„Kilka sekund od śmierci” jest drugą księgą trylogii poświęconej bratankowi mojego ulubionego bohatera, stworzonego przez Harlana Cobena, czyli Myrona Bolitara. Całość, zakładam, ma wyjaśnić wszystkie dziwne okoliczności śmierci jego brata, które coraz mocniej splatają się z czasami II wojny światowej. Rozumiem, że ma powstać z tego saga rozgrywająca się na przestrzeni dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku. Ze „Schronienia”, pierwszej części, sporo elementów mi umknęło, na szczęście jednak autor skrupulatnie je przypomina.

Pisałam już o Cobenie, że albo się go lubi, albo nie – ja akurat lubię; że jego twórczość dostarcza przyjemnej rozrywki, ale poszczególne fabuły dość szybko się zapomina i że popełnia on książki lepsze i gorsze. Cóż, ta należy moim zdaniem do tych gorszych. Nieodparcie narzuca mi się myśl, iż była pisana na siłę – i niech Was nie zwiedzie liczba stron, mniejsza czcionka, interlinia i ograniczenie wywodów niewiele wnoszących w rozwój akcji skróciłyby ją o połowę. Po pierwsze, wcale nie jesteśmy bliżsi zrozumienia zradzających wątpliwości słów Nietoperzycy, która twierdzi, że Brad Bolitar wcale nie zginął. W moim odczuciu ten wątek był tylko tłem, które gdzieś tam się przewijało, ale nic nowego nie przyniosło. Na pierwszym planie znajduje się sprawa morderstwa Nory Caldwell, ale – to drugi argument na poparcie mojej tezy – jak na sposób stopniowanie napięcia, czegoś innego oczekiwałam na finiszu, liczyłam na mocniejsze fajerwerki. To wszystko sprawiło, że cała treść była zwyczajna i mało pomysłowa, jakby Coben stracił impet.

Po raz pierwszy chyba w odbiorze lektury, drażniły mnie wstawki typowe dla stylu pisarza – zwrot do czytelników i tym razem mało oryginalna ironia na siłę, co może wynika z faktu, że byłam już rozczarowana treścią i czułam się trochę oszukana. Poza tym, nie wiem, czy to wina tłumaczenia, czy redakcja przysnęła, ale nagminnie powtarza się zdanie „chcę powiedzieć, że...”, czasem i dwa razy na stronie; drażniło mnie to.

Ci, którzy chcieliby dopiero zacząć swoją przygodę z pisarstwem Harlana Cobena, tę powieść powinni odłożyć na później, raz, że nie jest ona najwyższych lotów; dwa, że to środkowa część trylogii. Mnie pozostaje liczyć na to, że ta trzecia, rozstrzygająca, będzie bardziej dopracowana pod każdym względem.