Corina Bomann "Wyspa Motyli"

Corina Bomann „Wyspa Motyli”, Otwarte 2013, ISBN 978-83-7515-266-1, stron 464

Diana Wagenbach właśnie dowiedziała się, że jest zdradzana. Cóż, nie jest to wiadomość, na którą człowiek byłby przygotowany, więc jej gwałtowna reakcja raczej nie powinna dziwić. Zapewnieniom męża nie wierzy za grosz, czuje potrzebę ucieczki, urlopu, wyjazdu, czegokolwiek, co nie pozwoli jej na analizowanie swojej obecnej i przyszłej sytuacji. Jak grom z jasnego nieba, akurat w tym momencie, dostaje telefon z informacją o ciężkiej chorobie swojej krewnej, ciotki, która zawsze była jej bardzo bliska. Diana wyjeżdża więc do Londynu.

Przed śmiercią ciotka Emmely zdradza Dianie, że ich rodzina skrywa pewną tajemnicę. Prosi dziewczynę o jej rozwikłanie, bo w obecnych okolicznościach zostaje jedyną przedstawicielką tej linii rodu. Zdradza Dianie, że w gabinecie jej domu znajduje się skrytka, a w niej przedmioty, które pozwolą jej na rozwiązanie zagadki. Niespodziewanie dla samej siebie, Diana będzie musiała udać się na Cejlon, bo tam wiodą wszystkie tropy. To na Wyspie Motyli, wśród herbacianych krzewów, narodziło się uczucie, które w określonych kręgach towarzyskich dziewiętnastego wieku było nie do zaakceptowania. To ono wpłynęło na losy całej rodziny Tremayne’ów. Czy podróż na wyspę pełną magii i subtelnego piękna pozwoli Dianie uporządkować swoje uczucia?

„Wyspa Motyli” to fabuła rozgrywająca się na dwóch płaszczyznach czasowych, a tego typu książki idealnie wpasowują się w moje upodobania. I jak zwykle w takich przypadkach, zdecydowanie bardziej wciągnęła mnie część akcji dziejąca się w przeszłości. Bardzo lubię takie historie, w których pragnienia jednostki zostają skonfrontowane z oczekiwaniami rodziny – dobrze się o nich czyta, ale samemu nie chciałoby się ich przeżywać. A tak właśnie było, jeśli chodzi o Grace Tremayne, która z rodzicami i młodszą siostrą opuszcza Anglię i wyjeżdża na Cejlon, gdzie ojciec musi przejąć plantację herbaty po tragicznej śmierci swojego brata. Życie na wyspie jest zupełnie inne od tego, co młode dziewczęta znały do tej pory, ale z czasem do niego przywykną. Niestety zetkną się też z niewyobrażalną podłością ludzką, bez której, kto wie, może ich losy potoczyłyby się inaczej. Przebieg wydarzeń na Cejlonie trzyma w napięciu, ekscytuje i wywołuje także negatywne emocje; zbulwersowało mnie to, do czego posunęły się niektóre postaci i bardzo to przeżywałam.

Część współczesna mniej przypadła mi do gustu; sama nie potrafię sprecyzować, co tak naprawdę mi w niej przeszkadzało. Może to kwestia bohaterki, Diana nie przekonała mnie do sobie, nie czułam do niej sympatii, nie mogłam się z nią utożsamić, wydawała mi się bezbarwna i mimo mocnego początku, płaska i nijaka, a raczej jej przeżycia wewnętrzne takie były. Tak ją odebrałam, zabrakło mi w niej wyrazistości i większej dokładności psychologicznej. Chciałabym także, żeby pewien moment z dziejów Grace został bardziej rozbudowany, ale musiałabym zdradzić treść, żeby wyjaśnić, o co mi chodzi.

Mimo tych uwag, „Wyspa Motyli” pozwoliła mi przyjemnie spędzić czas. Zakazane uczucie w egzotycznych klimatach i dusznej atmosferze dziewiętnastego wieku, zawsze nie do zaakceptowania przekonanie innych, że mają prawo decydować o czyimś życiu, dążenie do rozwikłania tajemnicy rodzinnej – te aspekty intrygowały i pociągały. Corina Bomann miał świetny pomysł, który z powodzeniem zrealizowała.       

Książka bierze udział w wyzwaniach „Czytamy powieści obyczajowe” oraz „Grunt to okładka”.