Joanna Opiat-Bojarska "Gra pozorów"

Joanna Opiat-Bojarska „Gra pozorów”, Czwarta Strona 2016, ISBN 978-83-7976-353-5, stron 320

Aleksandra Wilk, matka dwójki dzieci, zawodowo psycholog, od roku boryka się ze problemami po śmierci męża. Rzecz w tym, że Gabriel nie umarł tak po prostu - został zabity, a film z jego egzekucji ochoczo pokazywały wszystkie telewizje. Aż dziw, że ośmioletni Kuba i nastoletnia Weronika wyszli z takiej tragedii bez większej traumy. Wydawać by się mogło, że nic gorszego nie może już kobiety spotkać, może poza konfrontacją z siostrą Wilka, Iloną, która chce jej odebrać dzieci. Tymczasem jednak któregoś dnia Aleksandra spóźnia się do pracy, ale od szefa dostaje informację, że nie chodzi o parę minut – nie było jej w szpitalu tydzień, a na dodatek nie dało się z nią w żaden sposób skontaktować. Wilk postanawia sama dotrzeć do prawdy o swoim porwaniu. Czy i jaki miało ono związek ze śmiercią męża? Aleksandra zrobi wszystko, by jej dzieci nie musiały oglądać kolejnych scen z egzekucji, tym razem matki...

Jeśli chodzi o twórczość Joanny Opiat-Bojarskiej, to nie mogę pozbyć się wrażenia, że jestem bardzo nie na czasie w jej poznawaniu. Na pierwsze spotkanie wybrałam „Słodkich snów, Anno” i mimo obietnic składanych samej sobie, nie udało mi się jeszcze dotrzeć do drugiej części, „Zaufaj mi, Anno”. Niniejsza, najnowsza powieść jest ósma w dorobku pisarki, a ja nadal w lesie, szczególnie jeśli chodzi o kryminały jej pióra; czeka na mnie jeszcze „Koneser” i „Gdzie jesteś, Leno”. Naprawdę, czas by był zacząć się sprężać, bo niedługo zupełnie przestanę za autorką nadążać.

„Gra pozorów” intryguje od pierwszych stron, i co najważniejsze, ten stan utrzymuje się przez całą fabułę. Największa w tym zasługa narracji, jaką zastosowała Opiat-Bojarska. Na wydarzenia spoglądamy z punktu widzenia samej Aleksandry, która wypowiada się w pierwszej osobie, ale i jest obserwowana przez narratora wszechwiedzącego; policjantów prowadzących śledztwo; siostry Gabriela (wredna baba) oraz Joachima, sąsiada z bloku Wilków. Równocześnie autorka miesza plany czasowe, przez co jesteśmy świadkami teraźniejszości, ale i pojawiają się retrospekcje z chwil, gdy kobieta była więziona. Do tego pisarka postawiła przed swoją bohaterką karkołomne zadanie, więc cały czasy mamy świadomość nieubłaganie upływającego czasu. I stawki, o jaką toczy się ta cała gra, w którą wplątał Olkę tajemniczy przeciwnik. 

„Gra pozorów” ma wyjątkowo trafnie dobrany tytuł. Obok tego wyścigu z czasem, gdzieś z tyłu głowy od pewnego momentu czai się refleksja, czy nasze życie na pewno jest takie, jak nam się wydaje. Gorzej, gdy następuje brutalna weryfikacja naszych przekonań i gdy dotyczy ona zwłaszcza naszych najbliższych. Czy rzeczywiście możemy powiedzieć, że znamy osobę, która kiedyś wybraliśmy, by dzielić z nią resztę życia? Do jakiego stopnia można się kamuflować? 

„Gra pozorów” to kobiecy – bo pisany przez kobietę i mający za główną postać kobietę – kryminał z pazurem. Kobiecy nie znaczy jednak delikatny. Joanna Opiat-Bojarska swojej bohaterce nie szczędzi razów i konsekwentnie rzuca jej kłody pod nogi. Wyrazy uznania należą się pisarce za zwroty akcji, całokształt intrygi oraz styl, jakim jest poprowadzona. Polecam miłośnikom kryminałów oraz powieści dziejących się na polskim – tym razem poznańskim – podwórku. A że na stronie pisarki, przy opisie książki, znalazłam dopisek: „seria: psycholog Aleksandra Wilk”, można chyba mieć nadzieję, że jeszcze się z niepokorną Olą spotkamy. Jeśli jeszcze nie znacie Joanny Opiat-Bojarskiej, koniecznie musicie dać jej szansę. 

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Wyzwanie: „Polacy nie gęsi”.