Remigiusz Mróz "Przewieszenie"

Remigiusz Mróz „Przewieszenie”, Filia 2016, ISBN 978-83-8075-072-2, stron 464

Znowu to zrobił. Jedno zdanie i wszystko wzięło w łeb. W zasadzie człowiek powinien być już do tego przyzwyczajony, w końcu nie od dziś wiadomo, że Remigiusz Mróz lubi „znęcać się” nad swoimi czytelnikami i ostatnimi zdaniami swoich powieści – tych, które składają się na dany cykl – fundować takie niespodzianki, że szczęka opada. Zrobił to w „Ekspozycji” (czego wielu z nas, odbiorców, długo nie mogło mu wybaczyć), pierwszym tomie z komisarzem Wiktorem Forstem; zrobił to i teraz, w „Przewieszeniu” – to chyba tradycja taka. Kolejny raz zostawił nas w nieznośnym oczekiwaniu na następną część, by człowiek o niczym innym nie myślał, tylko zastanawiał się, jak TO jest możliwe...

W drugiej części górskiego cyklu mamy do czynienia z następującą sekwencją wydarzeń. Zakopane jest wstrząśnięte wypadkami, jakie mają miejsce w górach. Początkowo wszystkie tragedie wyglądają na dzieło przypadku, ale Wiktor Forst dochodzi do wniosku, że ofiarom raczej ktoś pomógł rozstać się ze światem. Okazuje się, że zmarłych coś jednak łączy, a to z kolei rodzi w Wiktorze pewność, że chodzi o śledztwo, które prowadził wcześniej razem ze Szrebską. Niefortunny splot okoliczności i dwójka upierdliwych prokuratorów sprawiają, że to Forst wyrasta nagle na głównego podejrzanego. Uciekając przed organami ścigania i przeszłością, za wszelką cenę będzie chciał się zbliżyć do zabójcy.

„Ekspozycja” to była prawdziwa jazda i mieszanka wybuchowa, wydarzenia pędziły na łeb, na szyję, jak w amerykańskim filmie sensacyjnym. Swojego bohatera pisarz absolutnie nie oszczędzał. „Przewieszenie”, w moich oczach, jest o wiele spokojniejsze, jeśli oczywiście można tak powiedzieć o powieści, w której mamy kilka morderstw, pościg za komisarzem policji i jego próby złapania zwyrodnialca. Ale to, że intensywność akcji jest nieco mniejsza, nie oznacza bynajmniej, że jest nudno. Nuda i Mróz? Między tymi dwoma słowami nie zachodzi żaden związek. Mnie osobiście książka porwała całkowicie, w pewnym momencie zresztą - ostatnie dwieście stron czytałam wieczorem - odechciało mi się spać, bo musiałam wiedzieć, ja to się skończy; buzująca adrenalina zresztą i tak nie pozwoliłaby mi zasnąć bez znajomości rozstrzygnięcia. Inna sprawa, że zasnąć i tak się nie dało, skołowany umysł szukał odpowiedzi na jedyne pytanie, jakie zdołał zadać: ale jak to? Ja wiem, co autor potrafi, przekonałam się o tym już nie raz, dlatego każdą jego fabułę czytam wyjątkowo wnikliwie i z maksymalnym skupieniem (a przynajmniej staram się), ale i tak skala zaskoczenia jest porażająca.

Forst, morderca, inspektor Osica – obok tej trójki na plan pierwszy wysuwają się pani prokurator Dominika Wadryś-Hansen i jej współpracownik, Aleksander Gerc. Rany, jak ta kobieta działała mi na nerwy! Patrząc obiektywnie, może i w niektórych przypadkach miała rację, ale wiecie, jak się z całej siły ściska kciuki za Forsta, to trudno darzyć sympatią kogoś, kto chce go pogrążyć. Świadczy to jednak o tym, że Mróz jeszcze bardziej rozwinął swoją umiejętność kreowania wyrazistych postaci, takich, które wzbudzają ogromne emocje.

Pierwszy tom trylogii z komisarzem Forstem był bardzo dobry, ale moim czysto subiektywnym zdaniem, „Przewieszenie” jest jeszcze lepsze. Trochę spokojniejsze, ale i tak trzymające w przekraczającym granice napięciu. A do tego przerażające, bo realistyczne – skąd wziąć pewność, że wychodząc w góry, nie miniemy na szlaku psychopaty...? Czekam z niecierpliwością na ostatnią część; nie mam wątpliwości, że utrzyma wysoki poziom dwóch poprzednich i zapewni prawdziwą karuzelę emocji.       

Wyzwanie: „Polacy nie gęsi”.