"Krafftówna w krainie czarów" Barbara Krafftówna w rozmowie z Remigiuszem Grzelą

„Krafftówna w krainie czarów”, Barbara Krafftówna w rozmowie z Remigiuszem Grzelą, Prószyński i S-ka 2016, ISBN 978-83-8069-2350-0, stron 360

Myślę, że nie tylko mnie Barbara Krafftówna kojarzy się przede wszystkim jako niezapomniana Honorata, ukochana Gustlika z serialu „Czterej pancerni i pies”. Gdy zobaczyłam ją po raz pierwszy, jeszcze jako dziecko, już wtedy wydała mi się fascynująca, ale może nie jako aktorka – za mała byłam, by to rozróżniać i docenić jej kunszt – dla mnie to była po prostu Honorata, bardzo zabawna pani. Upłynął czas, wzrastała moja świadomość, więc do jej dorobku mogłam jeszcze dołożyć występy w „Kabarecie Starszych Panów” i niezrównany duet z Bohdanem Łazuką „Przeklnę cię”. Ale nadal nie mogłabym twierdzić, że o karierze scenicznej Krafftówny wiem wszystko. Dlatego też książka Remigiusza Grzeli wydała mi się wprost idealna, by nadrobić zaległości i uzupełnić wiedzę. Autora znam z jego wywiadu-rzeki z Marianem Kociniakiem, wiedziałam więc, że mogę się spodziewać zapisu pasjonujących rozmów. I właśnie takiż zapis dostałam. 

Remigiusz Grzela napisał dla Barbary Krafftówny monodram „Błękitny diabeł” oraz sztukę „Oczy Brigitte Bardot” (w której grała ze wspomnianym Kociniakiem). Nie jest więc tak, że spotkali się po raz pierwszy na potrzeby tej książki. I, moim zdaniem, da się to odczuć podczas obcowania z lekturą. Jest między rozmówcami jakiś rodzaj bliskości, przy zachowaniu, oczywiście, wzajemnego szacunku. I jednocześnie miałam wrażenie, że jestem świadkiem spotkania prawdziwych przyjaciół, którzy toczą ze sobą dialog międzypokoleniowy.

Pani Barbara opowiada o swoim życiu prywatnym i zawodowym. Sięga najwcześniejszych lat i doświadczeń wojennych. Wspomina swoje pierwsze kroki, a trzeba zaznaczyć, że w tym roku obchodzi jubileusz siedemdziesięciu lat od debiutu scenicznego. W jej opowieściach nie brakuje tez o postrzegania aktorstwa jako zawodu. Historie poważne przeplatają się z tymi wzbudzającymi rozbawienie. Krafftówna nie ucieka również od anegdot (w których pojawiła się nawet moja ukochana Kalina Jędrusik). A wszystko to podane płynnie, interesująco i wciągająco. 

Najbardziej zafascynowała mnie sama postawa aktorki. W 2016 r. świętuje, jak to ujęła, „rok dwóch bałwanków”, czyli osiemdziesiąte ósme urodziny. Wydawać by się więc mogło, że wszystko już w swym życiu widziała, tym bardziej że los jej raczej nie oszczędzał. Tyle różnorodnych doświadczeń na jej koncie, a jednak artystka nadal pełna jest radości życia, a przede wszystkim jest go niezmiennie ciekawa. To nie tylko godne podziwu, od Barbary Krafftówny można się wiele nauczyć.

Muszę jeszcze napomknąć o kwiatowym elemencie dekoracyjnym, który zdobi okładkę i powtarza się na kartach książki. Dzięki niemu całość nabrała jeszcze wyraźniejszego, kobiecego charakteru.

„Krafftówna w krainie czarów” to publikacja rzeczywiście pełna magii. A może jeszcze bardziej pełna ciepła, jakie emanuje z Barbary Krafftówny. Serdecznie polecam, zwłaszcza wielbicielom aktorki, polskiego kina oraz miłośnikom wywiadów-rzek. 

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Księgarni Boomaster.

Wyzwanie: "Grunt to okładka".