Anna B. Kann "Do zobaczenia w Barcelonie"

Anna B. Kann „Do zobaczenia w Barcelonie”, Pascal 2014, ISBN 978-83-7642-368-5, stron 336

Ewa wraz z grupą bliższych i dalszych przyjaciółek wyjeżdża do Barcelony. Ten urlop od codzienności ma być połączony z kursem flamenco w szkole, w której nauczycielem i zarazem gwiazdą jest Paco; poznały go już wcześniej na warsztatach, które prowadził w Poznaniu. Między tym przystojnym mężczyzną a Ewą aż iskrzy. Kobieta nie rozumie, dlaczego wybrał właśnie ją, kiedy mógł mieć każdą. Jest przecież od niego starsza, po przejściach, ostrożna i nieufna. Co on w niej zobaczył?

Gdy Paco proponuje jej, by została w Hiszpanii na zawsze, bo to, co ich łączy, jest czymś wyjątkowym, Ewie nie jest łatwo podjąć tak ostateczną decyzję. Przede wszystkim jest mężatką i ma dwie córki. Inna sprawa, że jej małżeństwo trudno zaliczyć do udanych. Dla Jacka stała się niemal przezroczysta; ich rozmowy sprowadzają się do spraw domowych i życia dzieci. Mimo że dowiaduje się o zdradzie męża, nie chce przekreślać tylu lat spędzonych razem. Czy w urzekającym klimacie Barcelony Ewa wyprostuje swoje ścieżki i upora się ze swoimi dylematami?

Moja rekomendacja

Gdy za oknem prawie non stop z nieba leje się żar, ochota na letnie, przyjemne lektury wzrasta. Pomyślałam, że powieść Anny B. Kann będzie strzałem w dziesiątkę. Czy tak się stało? Owszem, aczkolwiek jest pewien element, który nie przypadł mi do gustu. Mam tutaj na myśli główną postać męską, czyli Paco. Zastanawiam się, czy autorka wzorowała go na prawdziwym mężczyźnie, bo jeśli tak, to nie chciałabym mieć z kimś takim do czynienia, a już na pewno nie traktowałabym go jako materiał na życiowego partnera. Rozumiem, że pisarka uwzględniła na pewno różnice temperamentów i wychowania w jakże odmiennych kulturach – otwartej i radosnej hiszpańskiej oraz bardziej powściągliwej polskiej – ale mimo wszystko dystans wobec mężczyzny towarzyszył mi już do końca (a im bliżej epilogu, tym rozumiałam go jeszcze mniej). Nie potrafiłam przemóc swojej niechęci do Paco, drażnił mnie, nie byłam po jego stronie. Bałam się, że zwyczajnie Ewę skrzywdzi, że dla niego kobieta jest tylko przelotną miłostką bez większego znaczenia, uczuciem jedynie wakacyjnej ekscytacji, która nie będzie wymagało od niego konieczności zaangażowania się. 

Autorka pisze z różnych perspektyw: Paco, Gośki, Marty (bardzo irytującej zresztą) oraz przede wszystkim Ewy. Daje to wgląd w przeżycia postaci, łatwiej zrozumieć ich motywacje, poznać ich lepiej pod kątem psychologicznym. Oczywiście najmocniej skupiłam uwagę na Ewie, choć nie do końca potrafiłam wczuć się w jej rozterki. Rozumiem, że trudno jej było pogodzić się z zachowaniem męża, ale nie wiem, czy w takiej sytuacji powinna w ogóle zwracać na niego uwagę i uwzględniać jego zdanie. Ale to już moje subiektywne uczucie, bo dla mnie zdrada jest końcem wszystkiego.

Odprężające i przyjemne chwile zapewniają dwa elementy, które stoją na naprawdę wysokim poziomie i stanowią w moich oczach największy atut powieści. Pierwszym z nich jest Barcelona, której poświęcono sporo miejsca. Obiekty i zabytki charakterystyczne dla miasta i warte zwiedzenia przedstawione są w sposób bardzo plastyczny i obrazowy, aż chciałoby się je ujrzeć na własne oczy, a ci, którzy w Barcelonie gościli, mają możliwość powrotu do tego, co poznali i czego doświadczyli. Przyznaję także, że okładka jest idealnie dobrana do treści – nie wiem, czy słusznie, ale w takich kolorach, jak sukienka dziewczyny, wyobrażam sobie nastrój tego miasta, taka kolorystyka przychodzi mi na myśl, gdy pomyślę: Barcelona.

Drugim pozytywnym aspektem jest samo flamenco, zaprezentowane jako coś więcej, niż tylko taniec. To sposób bycia, niezwykle istotna część kultury i tradycji oraz tożsamości narodowej. Fragmenty o flamenco napisała Kann tak, że faktycznie można się sporo o tym tańcu dowiedzieć, a zarazem nabrać ochoty, by poznać go jeszcze dokładniej, zarówno w teorii, jak i w praktyce. Te dwa, jakże znaczące, detale to siła książki, z której przebija fascynacja autorki kulturą Hiszpanii i flamenco. Dodam jeszcze, że jeśli chodzi o styl, to Annie B. Kann nie mogę niczego zarzucić, ma potencjał i warsztat, z którego potrafi korzystać.

„Do zobaczenia w Barcelonie” to powieść w konwencji wakacyjnego romansu, rozgrywającego się w cieniu barcelońskich zabytków; snująca się przy dźwiękach gitary wygrywającej zmysłowe flamenco; przywodząca na myśl obrazy kobiet w mantylkach, owiniętych mantón i trzymających w dłoni abanico. Jak jeszcze mogę Was zachęcić do lektury? Powiem, że ujrzycie fantastycznie przedstawioną Barcelonę i genialne opisy flamenco. Powieść Anny B. Kann to historia pełna namiętności i południowego żaru bijącego z każdej strony. Gorąco polecam, szczególnie na lato.

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Wydawnictwu Pascal.

Wyzwania: „Czytamy powieści obyczajowe”, "Grunt to okładka", „Polacy nie gęsi”.     

Jako że jest to powieść, którą mam przyjemność rekomendować, już wkrótce będę mieć dla Was konkurs, w którym do wygrania będą dwa egzemplarze "Do zobaczenia w Barcelonie".