Robert Galbraith "Wołanie kukułki"

Robert Galbraith „Wołanie kukułki”, Wyd. Dolnośląskie 2013, ISBN 978-83-271-5073-8, stron 456

Cormoran Strike właśnie rozstał się z partnerką, w związku z czym stracił mieszkanie. Jego życia zawodowego też nie da się określić mianem pasma sukcesów – biuro detektywistyczne, które prowadzi, świeci pustkami, a jedyna sprawa to śledzenie niewiernego męża klientki. Strike nie może przestawić się na zwyczajne życie po powrocie z Afganistanu, gdzie w czasie jednej z akcji stracił nogę. Jednym słowem, powodów do radości nie ma.

Odmiana przyjdzie z dwóch stron. Do jego agencji zostaje skierowana podopieczna Tymczasowych Rozwiązań, Robin Ellacott, która na początek zaprowadzi ład i porządek, organizując pracę w biurze. Pojawi się też nowy klient, John Bristow, brat cieszącej się ogromną sławą modelki, Luli Landry.

Dziewczyna trzy miesiące wcześniej wyskoczyła z balkonu swojego luksusowego apartamentu. Mężczyzna nie wierzy w wersję policji, jakoby było to samobójstwo. Wie, że siostra była chora, brała leki, ale jest przekonany, że nie byłaby w stanie tak zranić matki, która właśnie przeszła ciężką operację; przygotowywała się też na służbowy wyjazd. Strike wkracza w świat londyńskich celebrytów, który tylko z pozoru wygląda różowo. Towarzyszy mu Robin, której taki rodzaj pracy imponuje coraz bardziej, a to z kolei martwi jej narzeczonego, z zawodu księgowego.

„Wołanie kukułki” jest pierwszą powieścią z cyklu o Cormoranie Strike’u autorstwa J. K. Rowling, ukrywającej się pod męskim pseudonimem. Zastanawiam się, co twórczyni Harry’ego Pottera chciała osiągnąć takim zabiegiem. To wszystko, co napisałam poniżej, może sprawiać wrażenie, jakbym przeczyła samej sobie, ale trudno mi inaczej oddać natłok mieszanych myśli. Nie wiem, czy pisarka chciała obiektywnej i rzetelnej oceny, niezwiązanej z dotychczasową karierą, ale w moim odczuciu chyba akurat tego nie dostała (skoro szybko dała się rozszyfrować). Przytoczone na okładkach zachwyty są chyba trochę na wyrost, bo to nie jest zła książka, ale też nie idealna i mam wątpliwości, czy zasługuje na aż takie pozytywy. Z perspektywy całości, przyznaję, podobała mi się, ale nie nazwałabym jej „niesamowicie wciągającym kryminałem” ani „absorbującym i świetnie skonstruowanym” (albo mam inne kryteria tych pojęć). Nie było też tak, że „kiedy odkładałem tę książkę, nie mogłem się doczekać, by znów po nią sięgnąć”. Mnie osobiście na początku bardzo trudno było się zaangażować w akcję i na pewno nie pochłaniała mnie do tego stopnia, by myśleć o niej po odłożeniu. Polemizowałabym także, czy ona jest stricte kryminałem; owszem, mówiąc nieelegancko – mamy trupa, ale przez 2/3 książki nie czułam zbyt wielkiego napięcia i podekscytowania, te uczucia pojawiły się około sto stron przed końcem, gdy Rowling zaczęła naprowadzać na pewne tropy. Wtedy tak, dopiero wtedy czułam, że naprawdę dużo się dzieje i z niecierpliwością zmierzałam do rozwiązania. 

W kilku recenzjach spotkałam się ze stwierdzeniem, że powieść jest przegadana. Zgodzę się z taką myślą, z tym że mnie akurat nie przeszkadzały rozbudowane dialogi, ale szczegółowość, z jaką autorka kreowała tło wydarzeń. Często występujące drobiazgowe opisy uliczek czy budynków niewiele wznosiły do fabuły, zajmowały tylko niepotrzebnie miejsce. Tym aspektem treści, który odpowiadał mi najbardziej, były relacje Cormorana i Robin. Mam nadzieję, że temu wątkowi w kolejnych częściach zostanie poświęcone więcej uwagi. Ich kontrast – ona pełna entuzjazmu wobec ekscytującej działalności detektywa; on trochę oschły, szorstki, może odrobinę rozgoryczony – pobudza wyobraźnię i może nawet bawić.

Wydaje mi się, że „Wołanie kukułki” miało być może nie satyrą, ale odrobinę przerysowanym obrazem światka show-biznesu i celebrytów, gdzie liczy się tylko, jak wyglądasz i ile masz pieniędzy. Sporo miejsca poświęcono ciągłej, natrętnej obecności w życiu gwiazd (traktując to określenie bardzo szeroko) dziennikarzy i paparazzi, podążających za nimi krok w krok, co nasuwa skojarzenie z tragiczną śmiercią księżnej Diany (o czym zresztą jest mowa we fragmencie). Dostaliśmy zestawienie tych, dla których zaistnienie w tym środowisku było szczytem marzeń, ale też tych, którzy zupełnie nie radzili sobie z byciem wiecznie obserwowanym.

Podsumowując, do plusów powieści Galbraitha zaliczyłabym dwójkę głównych bohaterów, ze wskazaniem na Robin i jej świeżość, intrygujący pomysł na rozwój śledztwa oraz przyzwoity język. Wadą, która nie pozwala na pełny zachwyt nad niniejszą powieścią, jest jej rozwlekłość i nadmierna drobiazgowość. Mimo tego zarzutu, i tak wiem, że sięgnę po kolejną historię z Cormoranem Strike’iem i jego asystentką.    

Za możliwość przeczytania bardzo dziękuję Grupie Wydawniczej Publicat.