Katarzyna Grochola "Trochę większy poniedziałek"

Katarzyna Grochola „Trochę większy poniedziałek”, Wydawnictwo Literackie 2013, ISBN 978-83-08-05171-9, stron 308

Mogę chyba śmiało powiedzieć, że od „Nigdy w życiu!” zaczęła się moja świadoma miłość do książek polskich autorów. To właśnie Katarzyna Grochola zachęciła mnie do sięgnięcia po twórczość innych rodzimych pisarzy. Jej własny, charakterystyczny styl mnie zauroczył i tak mi już zostało. Choć z odbiorem kolejnych pozycji jej autorstwa bywało różnie – od podziwu za „Trzepot skrzydeł” po odrobinę rozczarowania „Houston, mamy problem” – to i tak czytam wszystko, co wyjdzie spod jej pióra.

„Trochę większy poniedziałek” jest zbiorem felietonów, które ukazywały się na łamach czasopism w ostatnich latach. Część z nich jest mi znana, z innymi zetknęłam się po raz pierwszy.

Na początku, przyznaję, pomyślałam sobie nieładnie, że nie lubię odgrzewanych kotletów, ale z czasem to odczucie minęło i rozsmakowałam się w tych króciutkich tekstach na tyle, że chciałam więcej i więcej. A że strony umykały prędko jedna za drugą, szybko nastał koniec i pozostał żal, że to tylko tyle.

O czym pisze Grochola? Najszerzej można powiedzieć, że o życiu. Bo co się na nie składa? Miłość, przyjaźń, czasem też samotność, relacje międzyludzkie zarówno z tymi, którzy są nam bliscy, jak i z tymi, których nie znamy, ale coś nas w danej chwili połączyło, choćby wspólna podróż pociągiem czy kolejką. Każde takie spotkanie może nam coś dać, może w pewien sposób nas ubogacić. Więź z partnerem, rodzicem, własnym dzieckiem, przyjacielem to coś, o co warto dbać codziennie, bo nie jest nam ona dana na zawsze. A często o tym zapominamy. Ważne są chwile, momenty, drobiazgi, bo to one tworzą nasz świat.

Grochola pisze o wszystkim z ciepłem, zrozumieniem, przez co odnosi się wrażenie, że słucha się rad najlepszej przyjaciółki, której nasze dobro leży na sercu, której na nas zależy. Ona nie poucza, nie moralizuje, czasem daje impuls do zmiany, jeśli pojawi się ta dręcząca myśl, że coś nam przeszkadza, coś uwiera. Wysnułam też jeden wniosek, nie wiem, czy słuszny: że koniecznie trzeba dbać o harmonię z samym sobą, że tylko wtedy innym będzie z nami dobrze, gdy my sami będziemy siebie lubić i czuć się dobrze w swoim własnym towarzystwie.

Celowo się dzisiaj nie rozpisuję, bo „Trochę większy poniedziałek” to książka z gatunku tych, które albo ma ochotę się przeczytać, albo nie. Nie wszyscy przepadają za krótką formą literacką. Wielbiciele Katarzyny Grocholi pewnie przeczytają lub już to zrobili, pozostali mogą się przekonać, czy jest im z pisarką po drodze. Ja bawiłam się świetnie, oddałam się paru refleksjom, a teraz będę czekać na kolejną powieść autorki.

Książka bierze udział w wyzwaniu „Polacy nie gęsi”.