Monika Szwaja "Anioł w kapeluszu"

Monika Szwaja „Anioł w kapeluszu”, SOL 2013, ISBN 978-83-62405-28-2, stron 336

Monika Szwaja. Kolejne, w mojej opinii, na polskim rynku wydawniczym nazwisko mówiące samo za siebie. Autorka, która ma swój własny, nie do podrobienia styl, pisząca ciepło i z humorem o nie zawsze lekkich sprawach i problemach. Pisarka, której jestem wierna od jej debiutu, „Jestem nudziarą”, i na której każdą kolejną powieść czekam z utęsknieniem i niecierpliwością.

Bohaterów „Anioła w kapeluszu” jest kilkoro. Na początku poznajemy profesor Jaśminę Tarankową, wybitnego naukowca i psychologa, której życie właśnie znalazło się na zakręcie po niespodziewanej śmierci męża.

Do tej pory rozwijali swoje kariery uczelniane, ale najważniejsze dla nich było to, że mieli siebie. Teraz wykłady, wystąpienia w mediach itp. tracą dla Jaśminy sens. Dzieci są już dorosłe i chcą zacząć żyć samodzielnie, przyszedł czas, by wyfrunęły z gniazda. Może więc czas zmienić otoczenie i wrócić do rodzinnego miasta, do Szczecina?

Jonasz wiedzie życie, jakiego inni pewnie mogliby mu pozazdrościć. Ma wszystko, czego zapragnie; chodzi do ekskluzywnej szkoły, a po lekcjach na taniec, szermierkę i konie. Nie zapominajmy też o językach obcych, bo to przecież podstawa, jak twierdzi jego matka, w niektórych kręgach nazywana pieszczotliwie „Ędżi Piranią”. Jednego tylko Jonasz nie ma: czasu. Czasu na bycie zwyczajnym nastolatkiem, który sam może wybierać sobie przyjaciół i pasje. Wszystko musi być tak, jak to wymyśliła sobie mamusia, tak by Jonasz mógł w przyszłości stanąć do wyścigu (o zatracanie).

Jest jeszcze nadrzeczny kloszard, Miron, który tajemnicą okrywa wydarzenia, jakie przywiodły go do obecnego miejsca; spotkamy również grono postaci znanych z poprzednich powieści: Mirandę Wiesiołek, która pogrąża się w depresji po zawiedzionej miłości i stracie; panie Lilę i Różę, Noela, Saszę Winogradowa, Agnieszkę Borowską. Ich drogi pewnego dnia się skrzyżują, by przynieść każdemu z nich to, czego szuka i potrzebuje...

Słowa nie oddadzą ciepła i magii, jakie tkwią w tej książce. To opowieść o ludziach, których los boleśnie poranił; którzy w pewnym momencie doszli do ściany, a za nią nie widzieli najmniejszego promyka nadziei. Ale Monika Szwaja niesie nam przekonanie i mocną wiarę w to, że nigdy nie jest tak źle, by nie mogło się odmienić na lepsze. Nawet jeśli życie ciągle rzuca nam kłody pod nogi, w końcu przyjdzie ten dzień, kiedy za sprawą kogoś lub czegoś powiemy sobie dość, tak dalej być nie może. Jaśmina czuje pustkę wokół siebie, w jej życiu zaczyna dominować samotność, co bardzo ją męczy, bo przecież tak bardzo chciałaby czuć się potrzebna. Jonasz marzy tylko o spokoju, o porządku wyznaczanym potrzebami jego ciała i duszy, a nie wiecznie nakręcającą się i przerośniętą ambicją matki; Miranda chciałaby mieć oparcie w kimś kochanym, a pani Lila marzyłaby, żeby wszyscy wokół byli szczęśliwi, ale jednocześnie, żeby dużo się działo, żeby nuda nie miała do niej dostępu.

„Anioł w kapeluszu” to piękna pod każdym względem opowieść o tym, że każdy z nas może kiedyś spotkać swojego anioła, osobę, która w danym momencie wyciągnie do nas pomocną dłoń i wesprze silnym ramieniem. Ważne, żebyśmy nie przegapili tej chwili, nie zamknęli się jak w skorupie i uwierzyli w dobroć innych. Nie taką od święta, ale zwyczajną, codzienną. Uwierzyli w to, że anioły są wśród nas, tylko chowają swoje skrzydła.      

Książka bierze udział w wyzwaniach „Czytamy powieści obyczajowe” oraz „Polacy nie gęsi”.