Diana Walsh "Pusta kołyska"

Diana Walsh „Pusta kołyska”, Znak 2013, ISBN 978-83-240-2404-9, stron 352

W życiu Diany Walsh od zawsze najważniejsza była rodzina. Najpierw był klub pięciorga, czyli ona, siostry i brat. I ich sielskie dzieciństwo, nad którym pieczę trzymała matka. Ojciec był alkoholikiem i nigdy nie było wiadomo, w jakim stanie będzie, gdy wróci się do domu, czy zastanie się przystojnego, miłego mężczyznę, czy niechlujnego, wulgarnego pijaka. Taka sytuacja, o dziwo, jeszcze mocniej cementowała rodzinę, trzymali się razem, byli ze sobą na dobre i na złe. Potem dołączył Glenn, mąż Diany, i małżonkowie rodzeństwa; rodzina się rozrastała, ale bliski kontakt nadal był podstawą ich egzystencji. Dla Diany naturalne było, że w rodzinie muszą być dzieci. Najpierw na świat przyszedł Michael, potem córeczka zwana Beauty, i na końcu Shelby, na którą mówiono Aniołek (Angel). Wydawało się, że już piękniej być nie może.

Cień nie miał tyle szczęścia w życiu. Urodził się w biednej rodzinie, gdzie nie było miejsca na miłość do dzieci. Powszechne za to były kłótnie i alkohol, aż wreszcie przyszła adopcja. I choć trafił na dobrą rodzinę, stale tęsknił za tą prawdziwą. Wcześnie zakłada swoją, widząc w tym szansę na odmianę własnego losu. Ale niestety coraz częściej spotykają go rozczarowania; małżeństwo się rozpada, butelka daje pocieszenie, a kolejny związek jest odbiciem tego, czego zaznał w dzieciństwie. Licząc na spokój, oznajmia konkubentowi, że jest w ciąży.

Los Diany i Cienia przetnie się w dramatycznych okolicznościach. Nie miały ze sobą nic wspólnego, ale szereg zbiegów wydarzeń doprowadził do ich zetknięcia. Diana Walsh jeszcze długo miała sobie zadawać pytanie: „co by było, gdyby...”.

Porwanie dziecka. To chyba jeden z największych koszmarów każdego rodzica. Myśl, że ktoś może zabrać największy skarb i szczęście, jakie dostało się od życia, jest pewnie spychana gdzieś na samo dno świadomości. Autorka książki też o tym nie myślała. Wszystko układało się pomyślnie, miała już dwoje dzieci, teraz nadszedł czas, żeby z trzecim wracać po narodzinach do domu. Tym bardziej że następnego dnia przypadała Wigilia, czyli ten magiczny czas, gdzie bliscy muszą być razem. A tu nagle zjawia się osoba, która zakłóca ten ład, wprowadzając chaos. Dla niej nie liczy się, że kogoś zrani, że złamie mu serce; ona ma swój plan i prze do niego, nie zważając na nikogo. Nie zastanawia się, jak sama czułaby się na miejscu matki, której to robi.

Diana Walsh pisała tę opowieść, gdy od tamtych wydarzeń – od najgorszego dnia w życiu jej i rodziny – minęło piętnaście lat. Ta książka miała być swoistą terapią. Przez długi czas nie potrafiła mówić o tym, co ją dotknęło, ale odkryła, że pisanie dawało jej siłę, by uporać się z traumą. Wróciła do dokumentów sprzed lat także po to, by przedstawić losy porywaczki, by ją zrozumieć i jej wybaczyć.

„Pusta kołyska” to niewielka książeczka, którą czyta się błyskawicznie, ale nie da się powiedzieć, że łatwo. Dla osób, które mają dzieci, będzie trudną drogą do przebycia. Nie podejmuję się jej oceny, bo to nie jest historia tego rodzaju. Mogę tylko powiedzieć, że lubię tę serię Znaku, ponieważ jest pełna emocji, o których wolę tylko przeczytać, niż sama je kiedykolwiek przeżywać. Diana Walsh miała szczęście. A co z tymi, których dzieci rozpłynęły się jak we mgle? Co z tymi, którym na co dzień towarzyszy świadomość, że nie wiadomo, gdzie jest ich dziecko i czy w ogóle jeszcze żyje?

Książka bierze udział w wyzwaniu „Nie tylko literatura piękna...”.